Η εφημερίδα «Τα Καλάβρυτα», ο τίτλος της οποίας απεικονίζεται στη συνέχεια, εκδιδόταν κάθε Παρασκευή από τον Νίκο Γάσπαρη στην Αθήνα στην οδό Λένορμαν αρ. 37.
Ήταν όργανο του Λαϊκού Κόμματος, όπως προκύπτει από έγγραφο του Νομάρχη Αχαΐας προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το 1932.
Πρώτο έτος έκδοσης 1927, τελευταίο 1933, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο εκδότης της.
Εδώ στη φωτογραφία φαίνεται το φύλλο 118 της 28 Μαρτίου 1930. Είναι δυσεύρετη.
Ποιος ήταν ο «διαβόητος» Νικόλαος Γάσπαρης;
Υπήρξε ως ανθυπομοίραρχος, αστυνομικός υποδιευθυντής Χωροφυλακής των Καλαβρύτων. Εκτός των Καλαβρύτων υπηρέτησε και στη Σελιάνα της Φελλόης κ. ά.
Υπήρξε το φόβητρο των παρανόμων και κυρίως των ζωοκλεφτών.
Άφησε εποχή για τις «σωφρονιστικές μεθόδους» του που βασιζόντουσαν στον ξυλοδαρμό και στις απειλές και επίσης έχει μείνει η παροιμιώδης φράση: «Εσένα σου χρειάζεται ένας Γάσπαρης» με την οποία υπονοείται ότι «πρέπει να φας ξύλο».
Διέθετε και εκπαιδευμένο σκύλο στις έρευνές του και είχε προτρέψει όλους τους φυγόδικους και ζωοκλέφτες αν ήθελαν να μη σκοτωθούν να φύγουν στην Αμερική, αλλιώς θα πέθαιναν.
Είχε επισκεφτεί και το Γκέρμπεσι αναζητώντας τους εκεί ζωοκλέφτες (Βλ. στο παρόν blog: «Για το Γκέρμπεσι σκωπτικά…» Posted on 4 Οκτωβρίου, 2011).
Έφτασε, πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, στην αρχηγία της Χωροφυλακής, και πέθανε στην Αθήνα, το 1934, συνταξιούχος με τον βαθμό του αρχηγού της Χωροφυλακής. Δεν γνωρίζω άλλα βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτόν.
Το παρακάτω άρθρο – μελέτη, για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη μου απέστειλε μέσω mail ο μαθηματικός κος Παναγ. Μυργιώτης, τον οποίο δεν γνωρίζω, ούτε και έχουμε συνομιλήσει. Μου έχει στείλει και άλλα άρθρα του και τον ευχαριστώ για την τιμή στο πρόσωπό μου. Το δημοσιεύω στο παρόν blog (του οποίου οι δυνατότητες χώρου έχουν καταστεί πλέον περιορισμένες) παρ’ ότι δεν έχω την άδειά του γι’ αυτό και ελπίζοντας ότι δεν θα έχει αντίρρηση, επειδή είναι ιστορικού περιεχομένου, και επαρκώς διαφωτιστικό σχετικά με τον ήρωα Γεώργιο Καραϊσκάκη.
(Εξυπακούεται ότι το περιεχόμενο αυτού υπόκειται στους περιορισμούς της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας.)
» Πολέμαρχος Γεώργιος Καραϊσκάκης,
ο ήρωας πρωταγωνιστής του 1821.
Δεν είναι απολύτως εξακριβωμένος ο τόπος γέννησης του Καραϊσκάκη . Αποτελεί σημείο διεκδίκησης και διαμάχης. Τον θεωρούν τέκνο τους το χωριό Μαυρομμάτι Καρδίτσας ,και η Σκουληκαριά. Άρτας. Η επιτροπή που συνέστησε το Υπουργείο Εσωτερικών το 1927, προκειμένου να επιλύσει το θέμα της γενέτειράς του, κατέληξε στην επίσημη αναγόρευση του Μαυρομματίου ως γενέτειρας του Καραϊσκάκη. Παρ’ όλα αυτά το 1997, στα πλαίσια του σχεδίου Καποδίστριας, αποφασίστηκε να δοθεί το όνομα «Γεώργιος Καραϊσκάκης» στον νεοσύστατο δήμο του νομού Άρτας στον οποίο υπάγεται έως σήμερα η Σκουληκαριά και το 2005 με προεδρικό διάταγμα καθιερώθηκε επίσημα στη Σκουληκαριά δημόσια εορτή τοπικής σημασίας, προς τιμή του Καραϊσκάκη, εντείνοντας περαιτέρω τη διαμάχη ως προς τον τόπο γέννησης του ήρωα. Μας φέρει θυμίζει σε παράφραση το αρχαίο :ανδρών επιφανών πάσα γη ,,,γενέτειρα.
Το επίθετο του ήρωα είναι σύνθετο από το καράς(=μαύρος, μελαμψός) και το οικογενειακό όνομα Ίσκος. Γεννήθηκε το 1782 και ήταν νόθος γιος της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή, από τη Σκουληκαριά, πρώτης εξαδέλφης του αρματολού των Ραδοβυζίων Γώγου Μπακόλα. Η μητέρα του, όταν πέθανε ο σύζυγός της, έγινε καλόγρια (γι’ αυτό και του έμεινε η προσωνυμία «ο γιος της καλογριάς»). Για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα. Θεωρείται πιθανότερο ότι ήταν ο αρματολός του Βάλτου Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος, από φημισμένη οικογένεια σαρακατσάνικης καταγωγής, που ανέδειξε πολλούς στρατιωτικούς και πολιτικούς. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα λόγω του οικογενειακού του ιστορικού αλλά και επειδή αναγκάστηκε να ζει μόνος χωρίς την υποστήριξη των γονέων του.. Ήταν φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, χαρακτηριστικά που απέκτησε από αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια.
Σε νεαρά ηλικία συνελήφθη από τον Αλή Πασά και φυλακίστηκε. Εκεί έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Ακολούθησε στην εκστρατεία του κατά του περίφημου πασά Πασβάνογλου στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας, φίλου του Ρήγα Φεραίου. Στη εκστρατεία εκείνη ο Καραϊσκάκης αιχμαλωτίσθηκε από τις δυνάμεις του Πασβάνογλου και κρατήθηκε για κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην αυλή του Αλή Πασά., μέχρι που λιποτάκτησε και πήγε στον Κατσαντώνη, όπως σημειώνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης. Λέγεται πως όταν ο Αλή Πασάς ρώτησε κάποτε τον Καραϊσκάκη τι θα ήθελε να του προσφέρει, εκείνος του απάντησε: «Αν με γνωρίζεις άξιο για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο, αν για τίποτα ρίξε με στη λίμνη»
Όταν το καλοκαίρι του 1820 πολιορκήθηκε ο Αλή Πασάς από τα σουλτανικά στρατεύματα, ο Καραϊσκάκης παρέμεινε μαζί του και αγωνίστηκε υπέρ του. Αργότερα όμως προσχώρησε στους πολιορκητές, αλλά γρήγορα απομακρύνθηκε και από αυτούς.. Κατά τους πρώτους μήνες του 1821 προσπάθησε να εξεγείρει σε επανάσταση κατά των Τούρκων την περιοχή της Βόνιτσας, στην αρχή ανεπιτυχώς διότι οι προύχοντες της περιοχής θεωρούσαν πως δεν ήταν ακόμη κατάλληλος ο καιρός. Στη συνέχεια πήγε στα Τζουμέρκα όπου ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης, η οποία διαδόθηκε πολύ γρήγορα στις όμορες επαρχίες και από εκεί στο Μακρυνόρος όπου και συμμετείχε ο ίδιος στις γενόμενες εκεί συμπλοκές.
Ο Καραϊσκάκης από νεαρή ηλικία φιλοδοξούσε να γίνει κάποια μέρα καπετάνιος των Αγράφων και το κατόρθωσε πράγματι το 1821 βοηθούμενος και από τον Γιαννάκη Ράγκο και τους περί αυτόν Βαλτινούς, αναγνωρισμένος ακόμη και από τις οθωμανικές αρχές της Λάρισας. Κάτοχος πλέον των Αγράφων, στην αρχή απέφυγε να προσβάλει τους Τούρκους, υποκρινόμενος υποταγή στον Σουλτάνο. Το 1822 ήλθε σε έντονες προστριβές με τον Γιαννάκη Ράγκο που αξίωνε και αυτός την αρχηγία των Αγράφων. Με την εισβολή των Τούρκων στη Στερεά Ελλάδα (Νοέμβριος 1822) ο Καραϊσκάκης ειδοποίησε από τα Άγραφα τον γέροντα Πανουργιά «ότι διαπραγματεύθηκε προσωρινά με τους Τούρκους να αρχηγέψει στα Άγραφα και έτσι αυτοί να μην έλθουν» ενώ «τα «δικαιώματα» θα τα έστελνε ο ίδιος σ’ εκείνους». Έτσι ενωμένοι ο Καραϊσκάκης με τους Στορνάρη και Γρηγόρη Λιακατά, προέβησαν σε συμφωνία με τον Βαλή της Ρούμελης Χουρσίτ Πασά, κερδίζοντας χρόνο και περιμένοντας τα αποτελέσματα των εκστρατειών του κατά του Μεσολογγίου, κατά της Ανατολικής Ελλάδας καθώς και της εκστρατείας του Δράμαλη. Και «αν χρειάζονται στρατιωτική βοήθεια να τους πέμψει» έγραφε τότε ο Καραϊσκάκης. Μετά τη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (31 Δεκεμβρίου 1822), μέρος του στρατού του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή χρειάστηκε από το Αγρίνιο να μετακινηθεί διερχόμενο από τα Άγραφα. Του στρατού αυτού ηγούνταν οι Ισμαήλ Πασάς Πλιάσσας, Ισμαήλ Χατζή Μπέντου και Άγο Βασιάρη. Ο Καραϊσκάκης προκατέλαβε με χίλιους περίπου άνδρες την διάβαση κοντά στον Άγιο Βλάση (Σολοβάκο) και ανάγκασε τους εχθρούς, να οπισθοχωρήσουν στο Αγρίνιο, μετά από πεισματώδη μάχη. Ο ίδιος στη συνέχεια αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τα Άγραφα και να μεταβεί στην Ιθάκη προκειμένου να συναντήσει έμπειρους γιατρούς για την αντιμετώπιση της φυματίωσης από την οποία έπασχε. Οι γιατροί λίγες ελπίδες ζωής έδωσαν στον ήρωα και του συνέστησαν να μείνει στο νησί.
Ο Καραϊσκάκης, νοσταλγώντας τη Ρούμελη και τα Άγραφα, επέστρεψε από την Ιθάκη στο Μεσολόγγι και ζήτησε επίμονα να διορισθεί αρχηγός των ελληνικών πλέον όπλων της επαρχίας των Αγράφων. Αλλά ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος δεν δέχθηκε. Οι άλλοι οπλαρχηγοί είναι υπέρ του. Συμβαίνουν επεισόδια μεταξύ των οπαδών τους και ο Μαυροκορδάτος κατηγόρησε τον Καραϊσκάκη μετά από ομολογία του Κωνσταντίνου Βουλπιώτη, που είχε μεταβεί στα Γιάννενα, ότι: «ο γιος της Καλογριάς είχε στείλει επιστολή στον Ομέρ Βρυώνη με την υπόσχεση να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό».Έτσι διόρισε επιτροπή προκειμένου να εξετάσει την «αποκάλυψη προδοσίας». Στις 30 Μαρτίου 1824 συστάθηκε η παραπάνω επιτροπή και στις 2 Απριλίου 1824 (σε 3 μέρες) εκδόθηκε προκήρυξη των εγκλημάτων του Καραϊσκάκη. Η επιτροπή κρίνει τον Καραϊσκάκη ένοχο «εσχάτης προδοσίας» άνευ δίκης και στερήθηκε όλων των βαθμών και των αξιωμάτων του και διατάχθηκε να αναχωρήσει από το Αιτωλικό. Έτσι στις 3 Μαΐου 1824 (ανήμερα της έκδοσης της προκήρυξης) ο Καραϊσκάκης με πολλούς οπαδούς του αναχώρησε από το Αιτωλικό και επιχειρώντας ανεπιτυχώς να καταλάβει τα Άγραφα μετέβη στο Καρπενήσι. Στις 27 Μαΐου του ίδιου έτους ζήτησε εγγράφως συγνώμη από τον Α. Μαυροκορδάτο, που όμως δεν εισακούσθηκε. Τελικά στις 25 Ιουνίου 1824 κατέφυγε στο Ναύπλιο όπου η Κυβέρνηση του αναγνώρισε όλους τους βαθμούς και τα αξιώματά του. Αμέσως μετά την αποκατάστασή του ο Καραϊσκάκης διατάχθηκε από την Κυβέρνηση να εκστρατεύσει στην Ανατολική Στερεά επικεφαλής 300 μισθοφόρων. Επίσης, χωρίσθηκε και η περιοχή των Αγράφων σε δύο τμήματα και το ανατολικό αποδόθηκε στον Καραϊσκάκη. Έτσι κοντά στα Σάλωνα (Άμφισσα) συγκροτήθηκε το πρώτο ελληνικό στρατόπεδο, ο δε Καραϊσκάκης, που είχε αποκτήσει την γενική εκτίμηση των οπλαρχηγών, εκλέχθηκε από εκείνους «στρατοπεδάρχης απολύτου εξουσίας». Μετά το τέλος του 2ου εμφυλίου πολέμου ο Κωλέττης ενίσχυσε τον Καραϊσκάκη και με άλλους πολλούς Στερεοελλαδίτες από το Μωριά και τη Ρούμελη, εφοδιάζοντάς τον με χρήματα, τρόφιμα και πολεμικό υλικό.
Στις αρχές του Μαΐου του 1825 ο Καραϊσκάκης επανέρχεται στη Στερεά και κατά τα μέσα του καλοκαιριού βρίσκεται σε πλήρη δράση διορισμένος ως γενικός αρχηγός όλων των εκτός Μεσολογγίου ελληνικών στρατευμάτων.Ο Καραϊσκάκης μαζί με τον Τζαβέλλα κατέστρωσαν μεγαλεπήβολο σχέδιο περικύκλωσης από ξηράς όλων των Τούρκων που πολιορκούσαν το Μεσολόγγι, σε συνεννόηση πάντα με τους πολιορκημένους. Το περίφημο εκείνο σχέδιο άρχισε να εκτελείται τμηματικά από τις 21 μέχρι 25 Ιουλίου 1825 χωρίς όμως να ολοκληρωθεί. Επέφερε όμως διακοπή της πολιορκίας.
Στις 17 Ιουνίου 1826 ο Καραϊσκάκης μαζί με πολλούς από εκείνους του μαχητές έφτασε στο Ναύπλιο. Η Επανάσταση ήδη στη Δυτική Στερεά είχε σβήσει και στην Ανατολική μόνο η Ακρόπολη των Αθηνών, η Κάζα και τα Δερβενοχώρια κατέχονταν από τους Έλληνες. Ο Α. Ζαΐμης, πρόεδρος της νεοπαγούς Διοικητικής Επιτροπής, θεώρησε τον «Γιο της Καλογριάς» ως τον αξιότερο στρατιωτικό για την γενική αρχιστρατηγία και τον αναγνώρισε ως αρχιστράτηγο, παρότι είχε παλαιότερα κατατρεχθεί από εκείνον και είχε υποστεί λεηλασία της οικίας του. Στις 19 Ιουλίου 1826 ο Καραϊσκάκης επικεφαλής 680 περίπου ανδρών ξεκίνησε από το Ναύπλιο για την Στερεά στην οποία είχε εισβάλει ο Ομέρ Πασάς (της Καρύστου) και ο Κιουταχής (από Θήβα). Πολύ σύντομα ο Κιουταχής, λόγω της στρατιωτικής δεινότητας του Καραϊσκάκη, βρέθηκε από πολιορκών σε θέση πολιορκούμενου. Με υπόδειξη του Καραϊσκάκη συγκροτήθηκε στην Ελευσίνα γενικό ελληνικό στρατόπεδο. Στις 5-7 Αυγούστου του ίδιου έτους επήλθε η πρώτη αψιμαχία στο Χαϊδάρι, την οποία ακολούθησαν κι άλλες, φοβούμενος ο Κιουταχής την κατά μέτωπο επίθεση από τα κυκλωτικά πάντα σχέδια του Καραϊσκάκη. Στις αψιμαχίες εκείνες ο Καραϊσκάκης και ο Φαβιέρος διαφώνησαν περί της τακτικής του πολέμου. Όταν όμως ο Κιουταχής κατέλαβε την κάτω πόλη των Αθηνών, ο Καραϊσκάκης ενίσχυσε την φρουρά της Ακρόπολης με περιορισμένο σώμα υπό τον Κριεζώτη που κατάφερε και εισήλθε στις 10 Οκτωβρίου 1826. Τον ίδιο μήνα και 15 μέρες μετά (25 Οκτωβρίου) ο Καραϊσκάκης εκστράτευσε στη Βοιωτία, στη Φθιώτιδα και στη Φωκίδα, απ’ όπου και απέκοψε τις τουρκικές εφοδιοπομπές, ολοκληρώνοντας έτσι τον αποκλεισμό του ανεφοδιασμού των Τούρκων.
Προχωρώντας στη συνέχεια στην πολιορκία των πύργων της Δόμβραινας, διέταξε να αρχίσει και η προσβολή των Τούρκων που βρίσκονταν στην πεδιάδα του χωριού (12 Νοεμβρίου 1826). Δύο μέρες μετά μετέφερε το στρατόπεδό του από τη Δόμβραινα και την Κεκόση στη Μονή Δομπού του Αγίου Σεραφείμ και από εκεί στη Μονή του Όσιου Λουκά και στις 18 Νοεμβρίου στρατοπέδευσε στο Δίστομο, έχοντας ολοκληρώσει τις εκκαθαρίσεις σε όλη την περιοχή. Τις κυκλωτικές αυτές κινήσεις αντελήφθη γρήγορα ο Κιουταχής και ειδοποιεί να σπεύσουν σε βοήθειά του ο Μουστάμπεης από την Αταλάντη και ο Κεχαγιάμπεης που βρισκόταν νοτιότερα. Αυτοί ενώνοντας τις δυνάμεις τους έσπευσαν να καλύψουν τα νώτα των Τούρκων που πολιορκούσαν την Ακρόπολη.
Στις 18 Νοεμβρίου 1826 ο επικεφαλής των τουρκαλβανικών σωμάτων Μουστάμπεης στρατοπέδευσε στη Δαύλεια, δίπλα στη Μονή της Ιερουσαλήμ, προκειμένου να διανυκτερεύσει, προτιθέμενος την επομένη να φθάσει στην Άμφισσα μέσω Αράχοβας. Ο Καραϊσκάκης πληροφορούμενος τις κινήσεις και τις προθέσεις αυτές, την νύχτα της 18ης προς 19η Νοεμβρίου, έσπευσε με 560 άνδρες και προκατέλαβε την Αράχοβα, την οποία οχύρωσε με την αμέριστη βοήθεια των κατοίκων. Στις έξι ημέρες που ακολούθησαν (19-24) οι μάχες που δόθηκαν εντός και εκτός της Αράχοβας υπήρξαν συντριπτικές για τους Τούρκους, που από 2.000 που ήταν, μόλις που διασώθηκαν περί τους 300. Στις μάχες εκείνες σκοτώθηκαν και τέσσερις Τούρκοι αρχηγοί σωμάτων: ο Μουστάμπεης, ο αδελφός του Καριοφίλμπεης, ο Ελζάμπεης καθώς και ο Κεχαγιάμπεης. Δυτικά του Ναού του Αγίου Γεωργίου της Αράχοβας, στο τέλος των μαχών, ο Καραϊσκάκης έστησε πυραμίδα από 1.500 κεφάλια Τουρκαλβανών στρατιωτών.
Στη συνέχεια, προβλέποντας πως ο Κιουταχής δεν θα μπορέσει να συνεχίσει την πολιορκία χωρίς ανεφοδιασμό, συνέχισε τις εκκαθαρίσεις των περιοχών της Στερεάς. Αρχές Δεκεμβρίου εισήλθε στο Τουρκοχώρι το οποίο και κατέλαβε ενώ με τα ίδια του τα χέρια σκότωσε τον Μεχμέτ Πασά, τα δε λείψανα του στρατού εκείνου τα κατεδίωξε τη Βουδουνίτσα. Στις αρχές Φεβρουαρίου 1827 ανάγκασε και τον Ομέρ Πασά της Εύβοιας που είχε σπεύσει εναντίον του να παραιτηθεί του αγώνα και να επιστρέψει νικημένος στην έδρα του.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1827 ο Καραϊσκάκης επιστρέφει στην Ελευσίνα αφού είχε ελευθερώσει όλη την Στερεά Ελλάδα, εκτός του Μεσολογγίου, της Βόνιτσας και της Ναυπάκτου.
Όταν ο Αρχιστράτηγος Καραϊσκάκης επέστρεψε από την τετράμηνη νικηφόρα περιοδεία του, έχοντας χίλιους περίπου άνδρες, στην Ελευσίνα, μετέφερε το στρατόπεδό του στο Κερατσίνι στα υψώματα του οποίου έχτισε «ταμπούρια» (μικρές οχυρώσεις) όπου επανειλημμένα δέχθηκε επιθέσεις των Τούρκων, ιδιαίτερα στις 4 Μαρτίου 1827. Τον ίδιο χρόνο 2.000 Πελοποννήσιοι υπό τον στρατηγό Γενναίο Κολοκοτρώνη, τους Πετμεζάδες, Σισίνη κ.ά. οπλαρχηγούς έφθασαν σε επικουρία του Αρχιστρατήγου.
Στις αρχές του Απριλίου του 1827 προσήλθαν και οι, διορισμένοι από τη Συνέλευση της Τροιζήνας (Κυβέρνηση), Κόχραν ως «στόλαρχος πασών των ναυτικών δυνάμεων» και Τσωρτς, ως «διευθυντής χερσαίων δυνάμεων», προκειμένου να συνδράμουν τον Αγώνα. Με τους δύο αυτούς ξένους ο Καραϊσκάκης βαθμιαία περιήλθε σε έριδες, τόσο για την τακτική του πολέμου, όσο και κατά την οργάνωση για την κατά μέτωπο επίθεση. Διότι προσπαθούσαν να εφαρμόσουν τακτικές οργανωμένου στρατού αγνοώντας τις τακτικές των Ελλήνων, την ψυχολογία τους, αλλά και τις μορφολογικές δυνατότητες της περιοχής. Έτσι η ανάμιξη αυτών στις πολεμικές ενέργειες με ταυτόχρονες διαταγές του ενός και του άλλου παρέλυσαν τις διαταγές του Καραϊσκάκη.
Αυτό οδήγησε τον Αρχιστράτηγο να επεμβαίνει προσωπικά μέχρι αυτοθυσίας σε όλες τις συμπλοκές, ακόμη και τις μικρότερες. Αυτό το αντελήφθη ο Κολοκοτρώνης ο οποίος και διαμήνυσε στον Καραϊσκάκη να αποφεύγει τις άσκοπες αψιμαχίες και ακροβολισμούς για να μη φονεύονται και οπλαρχηγοί τους οποίους «κυνηγά το βόλι». Ο Κολοκοτρώνης του τόνιζε μάλιστα ότι είναι ανάγκη «να σώσει τον εαυτόν του για να σωθεί και η πατρίδα». Ο Καραϊσκάκης όμως έχοντας ατίθασο χαρακτήρα, παρά τις συστάσεις και παρά την κατάσταση της υγείας του αποφάσισε να ανακόψει τους ακροβολισμούς των Τούρκων.
Η επιχείρηση ορίσθηκε να πραγματοποιηθεί τη νύχτα της 22ας προς την 23η Απριλίου 1827, έχοντας συμφωνήσει κανείς να μην ξεκινήσει άκαιρα τους πυροβολισμούς πριν δοθεί το σύνθημα για γενική επίθεση. Το απόγευμα της 22ας Απριλίου ακούστηκαν πυροβολισμοί από ένα Κρητικό οχύρωμα. Οι Κρητικοί προκαλούσαν τους Τούρκους και καθώς εκείνοι απαντούσαν οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν. Ο Καραϊσκάκης, παρότι άρρωστος βαριά, έφτασε στον τόπο της συμπλοκής. Εκεί μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο. Οι γιατροί που ανέλαβαν την περίθαλψή του γρήγορα κατάλαβαν πως θα πέθαινε. Ο ήρωας μεταφέρθηκε στο στρατόπεδό του στο Κερατσίνι και αφού μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, υπαγόρευσε τη διαθήκη του που ιδιόχειρα υπέγραψε. Η τελευταία κουβέντα που είπε στους συμπολεμιστές του, κατά τον στρατηγό Μακρυγιάννη που τον επισκέφθηκε, ήταν «Εγώ πεθαίνω. Όμως εσείς να είστε μονιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα». Την επομένη στις 23 Απριλίου 1827 ο Αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης υπέκυψε στο θανατηφόρο τραύμα του μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Κερατσίνι, ανήμερα της γιορτής του. Η σορός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στη Σαλαμίνα όπου ετάφη και θρηνήθηκε από το πανελλήνιο. Αναφέρεται πως όταν ο Κολοκοτρώνης έμαθε τον θάνατο του Καραϊσκάκη «κάθισε σταυροπόδι» και μοιρολογούσε σαν γυναίκα.
Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη ανέλαβαν ο Κόχραν με τον Τσώρτς την διοίκηση της διεξαγωγής της μάχης στη πεδιάδα του Φαλήρου όπου και ακολούθησε η ολοκληρωτική καταστροφή του Ανάλατου, στη σημερινή περιοχή Φλοίσβου (Φαλήρου) όπου είχαν οι Τούρκοι παρασύρει τους Έλληνες μέχρι που τους περικύκλωσαν. Ακολούθησε η διάλυση του ελληνικού στρατοπέδου της Ακρόπολης και η ανακατάληψή της και η διάλυση και του στρατοπέδου του Κερατσινίου. Οκτώ χρόνια μετά το θάνατό του (1835) έγινε ανακομιδή των λειψάνων του από τη Σαλαμίνα στον Πειραιά, προκειμένου να ταφούν οριστικά στο σημείο που έπεσε και όπου ήδη είχε ανεγερθεί το μνημείο του. Μαζί με τα οστά του Καραϊσκάκη, στο ίδιο μέρος και μετά από επίσημη τελετή όπου παρέστησαν εκπρόσωποι των πολιτικών, στρατιωτικών και δικαστικών αρχών, ενταφιάστηκαν τα αντίστοιχα λείψανα των υπολοίπων ελλήνων και φιλελλήνων που είχαν σκοτωθεί υπερασπιζόμενοι την πόλη της Αθήνας. Ο ίδιος ο βασιλιάς Όθωνας απότισε φόρο τιμής στο νεκρό του Καραϊσκάκη, εναποθέτοντας πάνω στη λάρνακά του το Παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος ανωτέρου βαθμού το οποίον έφερε, ενώ ανέλαβε και την κηδεμονία των θυγατέρων του πεσόντα ήρωα.
Ο Καραϊσκάκης ήταν γνωστός για τις βωμολοχίες που χρησιμοποιούσε αδιακρίτως· ακόμη και για την οικογένειά του και τον ίδιο. Ιδιαίτερα την περίοδο της Επανάστασης οι ύβρεις που εκτόξευε εναντίον των στρατιωτικών του αντιπάλων, των Μουσουλμάνων εκπροσώπων της Οθωμανικής εξουσίας, δήλωναν την ανατροπή της μέχρι τότε τάξης πραγμάτων, της κοινωνικής ιεραρχίας που βασιζόταν στην ανωτερότητα των Μουσουλμάνων επί των Χριστιανών ζιμμήδων, και το αίσθημα ανωτερότητας που η εθνική ιδέα και η συμμετοχή στην Επανάσταση χάριζαν στους πολεμιστές απέναντι στους μέχρι πρότινος κοινωνικά ανώτερους τους αντιπάλους τους.
14 Απριλίου 1784. Στις 14 Απριλίου 1784, οι πατέρες του Αγίου Νικολάου Βλασίας επώλησαν στον πρωτόπαπα κυρ Τριαντάφυλλο «το οσπήτιον οπού είχαμεν εις τους Αγίους Αποστόλους… δια γρόσια 221…».
14 Απριλίου 1821. Στις 14 Απριλίου 1821, η πρώτη περιώνυμος μάχη στο Λεβίδι, της οποίας πλήρη και αναλυτική περιγραφή κάνει σε πέντε σελίδες ο Φιλήμων (Δοκίμιο…, Γ΄), αναφέροντας ότι εκεί αρίστευσαν οι: Στριφτόμπολας, Κουλοχέρης, και Σπύρος Νεζερίτης. Επίσης οι: Σολιώτης, Κολιός, Γκολφίνος και οι αδελφοί Πετιμεζαίοι. «Εις αυτήν την μάχην έπεσαν ενδόξως υπέρ πατρίδος ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας, ο Σωτήρης Σαλμενίκος και 9 άλλοι στρατιώται. Επληγώθηκαν επτά, εξ’ ών και απέθανε μετά δύο ημέρας ο Ιωάννης Πετιμεζάς [γιός του Κων/νου]. Εφονεύθησαν και Τούρκοι 116 και έμειναν τα πτώματά των υπό τα όπλα των Ελλήνων και 100 ως έγγιστα επληγώθηκαν. Και ούτως ετελείωσεν αυτή η σκηνή». Σε αυτή τη μάχη έλαβαν μέρος και: ο εκ Στρεζόβης Πιτσουνάς Αναγνώστης, οι εκ Φιλίων Καλαβρύτων Ρηγόπουλος Αναγνώστης και Θ. Σακελλάριος.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η Αγία Λαύρα κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο 3.000 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η μονή Αγίου Αθανασίου Φιλίων κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο 1.000 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η μονή Αγίου Νικολάου Βλασίας κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο (ή Παπαδάκη) 500 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η μονή Αγίων Αποστόλων κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο 500 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η μονή Αγίων Θεοδώρων Αροανείας κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο 500 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η μονή Μεγάλου Σπηλαίου κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο 12.500 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1822. Στις 14 Απριλίου 1822 η μονή Ταξιαρχών Αιγίου κατέβαλε στον Παν. Παπαδόπουλο 7.000 γρόσια ως έρανο για τα δάνεια.
14 Απριλίου 1823. Στις 14 Απριλίου 1823, ο Οικονομόπουλος Παναγιώτης, από Ποταμιά Καλαβρύτων, υπογράφει έγγραφο προς την Διοίκησιν με κατηγορίες κατοίκων της Τριπολιτσάς κατά του Ρήγα Παλαμήδη.
14 Απριλίου 1825. Στις 14 Απριλίου 1825, ο έπαρχος Καλαβρύτων σε έγγραφό του προς το υπουργείο της Αστνομίας αναφέρει ότι ο εναγόμενος από τον Γεώργιο Ψόλια, οπλαρχηγός Σταμάτης Μποντιώτης εκλήθη να παρουσιαστεί στο υπουργείο αυτό.
14 Απριλίου 1825. Στις 14 Απριλίου 1825, το υπουργείο των Εσωτερικών έδωσε εντολή στον έπαρχο Καλαβρύτων να καλέσει τους Κοντογεωργακόπουλους να απομακρυνθούν από εκείνη την εθνική γη και να αφήσουν τους Μπουμπουκιώτες ησύχους να την καλλιεργούν.
14 Απριλίου 1826. Στις 14 Απριλίου 1826, ο Ανδρ. Ζαΐμης, όντας πληρεξούσιος των συμπατριωτών του, εκλέγεται από την τρίτη συνέλευση της Επιδαύρου μέλος της διοικητικής επιτροπής και πρόεδρος αυτής.
14 Απριλίου 1828. Στις 14 Απριλίου 1828, ο Ανδρ. Ζαΐμης, όντας Πρόβουλος του Πανελληνίου, απέστειλε προς τον Κυβερνήτη έγγραφο σχετικό με τις καταχρήσεις δημόσιας γης.
14 Απριλίου 1828. Στις 14 Απριλίου 1828, ο Καλαβρυτινός Ιωάννης Σακελλαριάδης σε έγγραφό του προς τον Κυβερνήτη αναφέρει ότι τον παρελθόντα Ιανουάριο ο Γεώργιος Δημ. Καλατζής εφόνευσε τον αυτάδελφον του παπά Χρήστο και του άφησε τη νύφη του έγκυο καθώς και τον τριετή υιό του, τους οποίους θα πρέπει να φροντίσει και προς τούτο, ζητεί να του δοθούν οι μισθοί του ως Γραμματέως στο Υπουργείο του Πολέμου.
14 Απριλίου 1830. Στις 14 Απριλίου 1830, προκριτοδημογέροντες της επαρχίας Καλαβρύτων έστειλαν προς τον Κυβερνήτη της Ελλάδος έγγραφο σχετικά με τις κόρες του Ιωάννου Παπαδόπουλου Ελένη και Μαρία και το κληρονομικό τους δικαίωμα,
14 Απριλίου 1831. Στις 14 Απριλίου 1831 ζητείται από τον κυβερνήτη ίδρυση σχολείου στην Κερνίτσα Καλαβρύτων, και για δάσκαλος αυτού ζητείται ο ιερομόναχος Δωρόθεος που δίδασκε στην Καρύταινα.
14 Απριλίου 1835. Στις 14 Απριλίου 1835, ο Νικόλαος Σολιώτης, πιστοποιεί ότι ο Βασίλειος Δημητρίου (ή Γορόπουλος Βασίλ.) ήταν κάτοικος Χαλκιάνικων και έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες υπό τις διαταγές του.
14 Απριλίου 1839. Στις 14 Απριλίου 1839 ο εκ του Γκέρμπεσι και διαμένων στο δήμο Δύμης Ασημάκης Αναγνωστόπουλος, με αίτησή του προς τον δήμαρχο Δύμης, ζητεί να του δοθεί «το υστερούμενον αριστείον».
14 Απριλίου 1839. Στις 14 Απριλίου 1839, ο Αλεξανδρόπουλος Αναστάσιος: από Φτέρη Αιγίου, με αίτησή του ζητεί να του χορηγηθεί αριστείο για τη συμμετοχή του στον αγώνα του 1821. Στην αίτηση αναφέρει ότι το 1836 είχε υποβάλλει πιστοποιητικά των Β. Πετιμεζά, Ανδρέα Λόντου και Δημητρ. Μελετόπουλου αλλά δεν είχε λάβει ακόμη το αριστείο.
14 Απριλίου 1839. Στις 14 Απριλίου 1839, ο Γκόφας Αναγνώστης: αγωνιστής κατά την περίοδο της επανάστασης του 1821 από τη Φτέρη Αιγίου, με αίτησή του προς το δήμαρχο Ελικαίων που συντάχθηκε στο Αίγιο, ζητεί να του χορηγηθεί το ανάλογο αριστείο.
14 Απριλίου 1839. Στις 14 Απριλίου 1839, ο Μεσάλας Δημήτριος, από Φτέρη Αιγί-ου, με αίτησή του προς το δήμαρχο Ελικαίων που συντάχθηκε στο Αίγιο, ζητεί να του χορηγηθεί αριστείο για τη συμμετοχή του στον πόλεμο της ανεξαρτησίας.
14 Απριλίου 1841. Στις 14 Απριλίου 1841 ο Φραγκόπουλος Δημήτριος: (ή Ιωάννου Δημήτριος;) από Φτέρη Αιγίου, με νεώτερη αίτησή του (είχε προηγηθεί και άλλη στις 14.4.1839) που συντάχθηκε στο χωριό Πτέρη και απευθύνεται προς την επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της επικρατείας αναφέρει ότι έχει υποβάλλει αποδεικτικά για τις προς την πατρίδα παρασχεθείσες εκδουλεύσεις του αλλά δεν έχει πάρει ακόμη το αριστείο του και δια τούτο ζητεί να μεριμνήσει η αρμοδία επιτροπή ώστε με την αίτησή του αυτή με το πιστοποιητικό να τον δικαιώσει.
14 Απριλίου 1841. Στις 14 Απριλίου 1841, ο δημαρχ. πάρεδρο Καλαβρύτων, επικυρώνει τη γνησιότητα της υπογραφής του Βασιλ. Πετιμεζά, όστις υπέγραψε πιστοποιητικό για τους αγώνες και τις προς την πατρίδα υπηρεσίες του, στον εκ του χωρίου Βερσίτσι της επαρχίας Καλαβρύτων, Μαρκόπουλο Ανδρέα.
14 Απριλίου 1841. Στις 14 Απριλίου 1841, οι Βασίλειος και Γκολφίνος Πετιμεζαίοι και ο Ν. Χριστόπουλος, έδωσαν πιστοποιητικό για τους αγώνες και τις προς την πατρίδα υπηρεσίες του, στον εκ του χωρίου Λυκουρίας της επαρχίας Κυναίθης, Αναστάσιο Νικολάου.
14 Απριλίου 1842. Στις 14 Απριλίου 1842 η επιτροπή του Αγώνα σημειώνει ότι εστάλη το Σιδηρούν αριστείο στον Σπυρίδωνα Κορδή του Αναγνώστη, από το Περιθώρι Φελλόης.
14 Απριλίου 1842. Στις 14 Απριλίου 1842, αρμόδιοι της επιτροπής Αγώνος σημειώνουν ότι εδόθη το Σιδηρούν αριστείο στον Παπαβασιλείου Παναγιώτη, ιερέα από το Περιθώρι Φελλόης.
14 Απριλίου 1842. Στις 14 Απριλίου 1842, αρμόδιοι της επιτροπής Αγώνα σημειώνουν ότι εστάλη το Σιδηρούν Αριστείο στον αγωνιστή Κωνσταντάκη Παπανδρικόπουλο εκ του χωρίου Βεσίνι του δήμου Παΐων.
14 Απριλίου 1842. Στις 14 Απριλίου 1842, σημειώνεται από την επιτροπή του Αγώνος, ότι στον Ακρατόπουλο Ιωάννη από τον Άγιο Βλάση Κυναίθης, εστάλη το Σιδηρούν Αριστείο.
14 Απριλίου 1842. Σύμφωνα με σημείωση αρμοδίων της επιτροπής του Αγώνα, στις 14 Απριλίου 1842, για τον εκ Περιθωρίου Φελλόης καταγόμενο Βασιλείου Ανδρέα ή Ανδρίκο, του εστάλη το Σιδηρούν Αριστείο.
14 Απριλίου 1843. Στις 14 Απριλίου 1843, αρμόδιοι της επιτροπής Αγώνα σημειώνουν ότι η αίτηση περί αριστείου, του εκ Καλαβρύτων αγωνιστή Νικολάου Ράπτη, ήτο εκπρόθεσμος. Παρ’ όλα αυτά ο Ν. Ράπτης αναφέρεται ως δικαιούχος Σιδηρού Αριστείου.
14 Απριλίου 1844. Στις 14 Απριλίου 1844, ο αγωνιστής του 1821, Αναγνώστης Οικονομόπουλος από Χαλκιάνικα, σημειώνει ότι έλαβε τα αποδεικτικά του και το Αργυρούν Αριστείο.
14 Απριλίου 1858. Σύμφωνα με πιστοποιητικό του δημάρχου Κλειτορίας από 14.4.1858 ο εκ του χωρίου Παγκράτι Σπήλιος Αργυρακόπουλος κατά το έτος 1840 όταν προικοδοτήθηκε είχε το δικαίωμα της προικοδοτήσεως.
14 Απριλίου 1862. Στις 14 Απριλίου 1862, υπεβλήθη αίτηση των παιδιών του αγωνιστού του 1821, από τη Βαλιμή, Κωνσταντινόπουλου Γιαννάκη, προς το υπουργείο Στρατιωτικών, με την οποία ζητούσαν άδεια για εκποίηση των γραμματίων τους.
14 Απριλίου 1865. Στις 14 Απριλίου 1865, ο χωροφύλακας Αλεξανδρόπουλος Κωνσταντίνος, από τους Πετσάκους Καλαβρύτων, με αναφορά του που συντάχθηκε στο Μεσολόγγι και απευθυνόταν προς τον Νομάρχη Αιτωλίας και Ακαρναν. Ζητούσε να διαβιβάσει στην αρμόδια επιτροπή την αίτησή του με τα συνημμένα έγγραφα για να του δοθεί ό,τι του ανήκε με βάση το νόμο.
14 Απριλίου 1912. Στις 14 Απριλίου 1912, ο Αρχιμ. Χρύσανθος Αντωνιάδης απόφοιτος της Θεολ. Σχολής του Εθν. Πανεπιστημίου και Διδάκτωρ της Φιλοσοφίας του εν Μονάχω Πανεπιστημίου, με έγγραφό του προς τον Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο, ζητεί να προκριθεί μεταξύ και δύο άλλων υποψηφίων, ως επίσκοπος Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
14 Απριλίου 1941. Ο Σολιώτης Ιωάννης από τα Καλάβρυτα (1889 – 1973), υπηρέτησε ως δεύτερος ναυτικός διοικητής Βορείου Ηπείρου, σους Αγίους Σαράντα από 30 Μαρτίου 1941 έως 14 Απριλίου 1941.
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, «έπεσεν εις Βράνιτσα» ο Αναγνωστόπουλος Χρήστος του Ιωάννη: στρατιώτης του 12ου ΣΠ. που γεννήθηκε το 1913 στον Πριόλιθο (Συρμπάνι).
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, εξαφανίστηκε στην Κλεισούρα Καστοριάς, ο Γέρου Ανδρέας του Ιωάννη, στρατιώτης του 6ου ΣΠ. που γεννήθηκε το 1910 στην Κερπινή.
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, ο Γουρδούπης Κωνσταντίνος (του Νικολάου), από Χρυσοπηγή Φαρρών, έπεσε στη Βρανίτσα Χειμάρρας.
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, ο Ντούμας Αθανάσιος του Γεωργίου, στρατιώτης του 12ου ΣΠ. που γεννήθηκε το 1914 στους Κάτω Λουσούς (Άγιος Βασίλειος-Σουδενά), φονεύθηκε στη μάχη της Βράνιστας Χειμάρρας (Κατ’ άλλην εκδοχήν «έπεσεν εις Αλβανίαν κατά την οπισθοχώρησιν»).
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, ο Στρατιώτης του 12ου ΣΠ. Χατζής Παναγιώτης του Πελοπίδα, που γεννήθηκε το 1915 στη Ζαρούχλα, έπεσε στη Βρανίτσα Χειμάρρας.
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, ο Στρατιώτης του 6ου ΣΠ. Κοντός Σπυρίδων του Γεωργίου, που γεννήθηκε το 1915 στη Λυκούρια, φονεύθηκε στο ύψ. 1074 (Χειμάρρας).
14 Απριλίου 1941. Στις 14 Απριλίου 1941, φονεύθηκε στη Χειμάρα ο Στρατιώτης του 6ου ΣΠ. Πετρόπουλος Ηλίας του Γεωργίου, που γεννήθηκε το 1912 στην Αγία Βαρβάρα.
14 Απριλίου 1943. Στις 14 Απριλίου 1943, ο Δημ. Μίχος, για πρώτη φορά, μαζί με 20 περίπου άνδρες επιτέθηκε σε μια ιταλική μονάδα κοντά στο Πυργάκι Αιγιαλείας λαφυραγωγώντας 2 πολυβόλα τύπου Fiat, 24 καραμπίνες και όλα τα πυρομαχικά. Τότε, σύμφωνα με τον Μπρούσαλη, ήταν οπλισμένος με «ένα αμερικανικό μπιστόλι «γκόλτς», δώρο κάποιου ανηψιού του, με 30 σφαίρες…».
14 Απριλίου 1944. Στις 14 Απριλίου 1944 «Μετατίθεται στο επιτελείο του Τάγματος από τον 6ο λόχο. (Η.Δ.Τ.: 14.4.44-Ι Ανεξ. Τάγμ.)» ο Σκανδάμης Γεώργιος: του Φιλίππου και της Σοφίας «Καρατζάς», καταγόμενος από την Πάτρα.
14 Απριλίου 1944. Στις 14 Απριλίου 1944, ο Δημακόπουλος Δημήτριος του Ανδρέα, από Σκεπαστό Καλαβρύτων, ετών 21, φοιτητής Νομικής. «Επυροβολήθη καθ’ οδόν και τραυματισθείς θανασίμως την 14.4.44 υπέκυψεν την 1.5.44».
14 Απριλίου 1944. Στις 14 Απριλίου 1944, ο Κοντογεώργης Αριστείδης του Μιχ. ετών 44, Δημοδιδάσκαλος, από Πριόλιθο Καλαβρύτων. Εξετελέσθη υπό των Γερμανών εις Καστέλι Καλαβρύτων.
14 Απριλίου 1944. Στις 14 Απριλίου 1944, όπως αναφέρει ο Δημήτριος Σολωμός (Κρόνος) σε δημοσίευμά του με τίτλο: «Αναμνήσεις από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στη ΒΔ. Πελοπόννησο»: «Έτσι στις 13.4.44 ο λόχος διοίκησης εγκαθίσταται και πάλι στο στενό του Παπαντώνη με εντολή να αντιτάξει άμυνα μέχρις εσχάτων για να προλάβουν να διαρρεύσουν προς Βλασία όλα τα τμήματά μας καθώς και η Αγγλική αποστολή, που τη είχε αράξει στα Μιχαλέϊκα και δεν της καιγόταν καρφί. Ήταν νύχτα της 13-14 που ήρθε η διαταγή και η τελευταία παράγραφος έλεγε ότι ο λόχος μετά την εκπλήρωση της αποστολής του ήταν ελεύθερος να κινηθεί αυτοβούλως ή να ακολουθήσει το σύνταγμα ή να ελιχθεί κατάλληλα προς άλλη κατεύθυνση αυτό δεν μας άρεσε. … Ξημέρωσε η 14 Απρίλη. Οι Γερμανοί αφού έβγαλαν πλαγιοφυλακές κινούνται από τον Πλάτανο επί της δημοσίας οδού προς Παπαντώνη και επιχειρούν να περάσουν το στενό. Τα πυρά μας τους αναγκάζουν να οπισθοχωρήσουν. Ένας καβαλάρης πάνω σε ένα άσπρο άλογο κυλάει μαζί με το άλογό του στον γκρεμό καθώς και πολλοί νεκροί από την εμπροσθοφυλακή κατρακυλούν και σπέρνουν το φόβο στους υπολοίπους. Οι Γερμανοί συνέρχονται σε λίγο και αρχίζουν να βάλουν με βαριά όπλα. Εμείς κρατάμε γερά τις θέσεις μας πάνω από δύο ώρες. Κατά τις 11 η ώρα φάνηκαν οι εγγλέζοι να περνάνε προς Βλασία. … Το βράδυ φτάσαμε στην Άνω Βλασία, στη διοίκηση του Συντάγματος μέσα σε πολύ χιόνι νηστικοί…».
14 Απριλίου 1948. Εφονεύθη ο Σταθούλιας Ανδρέας (του Αθαν), από Άνω Σουδενά. Νέος κάτω των 20 ετών και αριστερών φρονημάτων… όταν αρνήθηκε να αποκαλύψει τα κρυμμένα από τους αντάρτες όπλα, λάφυρα της μάχης των Καλαβρύτων.
14 Απριλίου 1948. Στις 13 ή 14 Απριλίου 1948, ο Παπαβασιλόπουλος Νίκος του Φ., πολιτικό στέλεχος του χωριού του Άνω Σουδενα Εφονεύθη από το 22ο Τ. Πεζικού υπό τον Περικλή Κουβελά μετά τη μάχη των Καλαβρύτων 13 ή 14 Απριλίου 1948.
1. Τα παραπάνω αποτελούν αποκλειστικά και μόνο γεγονότα, συμβάντα κατά την ημερομηνία αυτή μόνο στην επαρχία Καλαβρύτων ή γεγονότα έχοντα σχέση με αυτήν.
2. Τα προαναφέρθέντα, όπως και όλα τα προηγούμενα, υπόκεινται στους περιορισμούς της περί μνευματικής ιδιοκτησίας, νομοθεσίας.
8 Απριλίου 1806: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στις 8 Απριλίου με το καΐκι του Αλεξανδρή Ραυτόπουλου απέπλευσε από Κύθηρα για Ζάκυνθο, εκεί εγνώρισε τους διασημότερους οπλαρχηγούς της Ηπείρου και της Στερεάς των οποίων τα σώματα είχε διαλύσει ο Αλή Πασσάς.
8 Απριλίου 1825: Σε έγγραφο του Εκτελεστικού που το υπογράφουν οι Γκίκας Μπότασης, Αναγν. Σπηλιωτάκης και Κων. Μαυρομιχάλης, με ημερομηνία 8 Απριλίου 1825, προς τον Δημ. Πλαπούτα, ζητούν να συλλάβη τους Ανδρ. Ζαΐμη, Ανδρ. Λόντο και Νικήτα Σταματελόπουλο, επειδή πάτησαν στην Πελοπόννησο και επρόκειτο να προξενήσουν αναστάτωση και να ταράξουν την με πολλές θυσίες κερδιθείσα ησυχία.
8 Απριλίου 1825: Στις 8 Απριλίου 1825 ο υπουργός του Δικαίου απάντησε με λεπτομέρειες αποτυπωμένες σε τρισέλιδο πυκνογραμμένο έγγραφο στο Εκτελεστικό Σώμα σε έγγραφο της Αναστασίας θυγατρός του ποτέ Νικολάου Γραμματικού και συζύγου του μακαρίτου Νικολάου Λόντου ήτις όρισε επίτροπόν της τον Ανδρέα Καλαμογδάρτη, δια να περιλάβει από τον Χριστόδουλο Λόντο την προίκα της και κάθε άλλο δικαίωμά της του αποθανόντος ανδρός της.
8 Απριλίου 1826: Έγγραφο του Πρωτοσυγγέλου Ναυπλίου Θεοδοσίου προς το Υπουργείο της Οικονομίας, με ημερομηνία 8.4.1826, αναφέρει ότι τα πράγματα, για τα οποία καλείται να μαρτυρήσει ότι τα είχε ο Νικηφ. Παμπούκης στην οικία του, ο Ν. Παμπούκης τα περισσότερα απ’ αυτά τα είχε διευθύνει στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Βράχου.
8 Απριλίου 1829: Έγγραφος δήλωση του εκτάκτου επιτρόπου Γ. Μαυρομμάτη με ημερομηνία 8 Απριλίου 1829, αναφέρει ότι οι κάτοικοι του χωρίου Κόκοβας είχαν 350 στρέμματα ιδιόκτητη γη την οποία προ της επαναστάσεως είχαν καταπατήσει οι Τούρκοι και μετά την επανάσταση την επανέκτησαν οι Κοκοβίτες και πλήρωναν «δέκατο» και όχι «τριτοδέκατο».
8 Απριλίου 1829: Ο Κυβερνήτης στις 8.4.1829, απάντησε σε αναφορά του Μήτρου, γιού του φονευθέντος Παναγιώτη Καραντζά, προς τον διοικητή Πατρών: «Ο προσ. Διοικητής Π. Πατρών ας ειδιοποιήσει τον αναφερόμενον ότι πρέπει να έχει υπομονήν έως ότου να συσταθεί το ανήκον δικαστήριον από το οποίον θέλει του αποδοθεί το δίκαιόν του».
8 Απριλίου 1829: Οι πρόκριτοι των Καλαβρύτων Ασημάκης Φωτήλας, Προκόπιος Οικονόμου Δ., Θεόδωρος Ζωγράφος, Θεοδωράκης Ανδρίκου, Παναγιωτάκης Παπαζαφειρόπουλος, […] Σταυρουλόπουλος, Αναστάσης […], Κωνσταντής Αλεξανδρόπ[ου]λος, στις 8 Απριλίου 1829 έστειλαν έγγραφο προς τον Κυβερνήτη της Ελλάδος, στο οποίο αναφέρουν ότι δεν είναι αυτοί αίτιοι της ανωμαλίας που τους αποδίδεται. Αναφέρουν ότι ο έκτακτος επίτροπος γνώριζε περί της υποψηφιότητος των παρηλίκων Ασημάκη Παπαδοπούλου και Δημητρίου Νικολοπούλου, αλλά απεδέχθη αυτό παρ’ ότι δεν ήτο σύμφωνο με το νόμο.
8 Απριλίου 1829: Στις 8 Απριλίου 1829 ο έκτακτος Επίτροπος Γεώργ. Μαυρομμάτης έδωσε άδεια στους κατοίκους του Κάτω Μαχαλά του Αγίου Βλασίου και στους κατοίκους του Μάνεσι να εκχερσώσουν στα όρια του χωρίου Μπούμπουκα και Μάνεσι ώς 400 στρέμματα εθνικής γης, βαλτώδους με χαμόδεντρα, καλάμια, σφερδούκλια, αφάνες και σχίνα, και για πέντε χρόνια, δίδοντες το δέκατο.
8 Απριλίου 1830: Οι Βασίλειος Πετιμεζάς, Νικόλαος Πετιμεζάς και Γκολφίνος Πετιμεζάς ζητούν από τον κυβερνήτη της Ελλάδος «…να μας γίνει καμμία εξοικονόμησις αφ’ όσων έχομεν να λαμβάνωμεν, παρακαλούμεν τουλάχιστον να μας γίνει δάνειον ή από το εθνικόν ή από το μερικόν ταμείον μία ανάλογη χρηματική ποσότης δια ν’ απαντήσωμεν τας ανάγκας μας και τους δανειστάς μας, διότι δεν έχομεν άλλον τρόπον εξοικονομήσεως…».
8 Απριλίου 1830:Οι μοναχοί της Μ. Ταξιαρχών έγραφαν προς την Εκκλησιαστική επιτροπή ζητούντες να ενεργήσει ώστε να λάβει η μονή στην κυριότητά της χωράφι στην Πάτρα στη θέση Βλατερό, το οποίο είχαν μοιραστεί οι κάτοίκοι και είχε καταληφθεί από το «σχέδιο της πόλης».
8 Απριλίου 1833: Πιστοποιητικό με ημερομηνία 8.4.1833 που υπογράφεται από τον Β. Πετιμεζά και στο οποίο αναφέρεται ότι ο Αναγν. Πάτσος (ή Πάτζιος) από Περιστέρα, υπηρέτησε την πατρίδα υπό την οδηγία του με διαφόρους στρατιώτας μέχρι το 1828 ότε και εφονεύθη, με ζήλο και τιμιότητα, έλαβε τον βαθμό του χιλιάρχου, έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες και εξετέλεσε γενναίως τα προς την πατρίδα χρέη του.
8 Απριλίου 1833: Σε πιστοποιητικό με ημερομηνία 8.4.1833 το οποίο υπογράφει ο Β. Πετιμεζάς, στο οποίο αναφέρεται ότι ο αξιωματικός Αθανάσιος Αναγν. Πετιμεζάς από τις 17.7.1822 όταν εφονεύθη μαχόμενος ο πατέρας του, ετέθη υπό την οδηγία του επικεφαλής πολλών στρατιωτών και αγωνίστηκε για την πατρίδα από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα με τιμιότητα και γενναιότητα…
8 Απριλίου 1838: Οι μοναχοί της Μ. Ταξιαρχών έγραφαν προς τη Γραμματεία τν Στρατιωτικών ζητούντες να δώσει στους απεσταλμένους της Προηγουμένους Θεωνά και Γερβάσιο, τα εγκριθέντα μετάλλια των δικαιούχων προεστώτων της μονής.
8 Απριλίου 1841: Ο αγωνιστής του 1821 Καρακίτζος Μήτζιος(του Α.),από Αγρίδι Κλείτορος,με αίτησή του προς το δήμαρχο Κλείτορος, ζητούσε να του δοθεί αριστείο, όπερ και του εδόθη το Σιδηρούν».
8 Απριλίου 1841: Ο Γεωργακόπουλος Αναγνώστης: (ή Καρακίτζιος), από Αγρίδι Κλείτορος, υπέβαλε πιστοποιητικά έγγραφα και αιτείτο να του δοθεί αριστείο, όπερ και του εδόθη το «Σιδηρούν».
8 Απριλίου 1842: Ο Βελισσαρόπουλος Αθανάσιος: από Χαλκιάνικα σε αίτησή του προς την επί των Οικονομ. Γραμμ. αναφέρει ότι τον Φεβρουάριο του 1839 του δόθηκε φαλαγγιτικό Γραμμάτιο αλλά στο γραμμάτιο αυτό αντί να γραφεί Αθανάσιος Βελισσαρόπουλος γράφτηκε Αναστάσιος Βελισσαρόπουλος και δεν μπορεί να το αξιοποιήσει και παρακαλεί την Γραμματεία να διορθωθεί το λάθος.
8 Απριλίου 1843: Ο Κακογιάννης Παναγιώτης από Βυσωκά, όπως από έγγραφο της ΙΙ Μοίρας ιππικού που στάλθηκε προς την Διοίκηση της Μοίρας στις 8.4.1843, προκύπτει ότι ήταν ιππέας και ζητούσε την απονομή αριστείου, όπερ και του εδόθη το «Σιδηρούν».
8 Απριλίου 1858: Άδεια εκποίησης του γραμματίου του αποβιώσαντος αγωνιστή Χριστόπουλου Νικολάου (ή Φιλιώτη Νικολάου, ή Χριστίδη Νικολάου), από Φίλια, δόθηκε από τον Όθωνα στις 8.4.1858 και εκλήθη ο Έπαρχος Καλαβρύτων να ειδοποιήσει τους κληρονόμους του περί αυτής της αδείας στις 9.4.1858.
8 Απριλίου 1858: Δόθηκε από τον βασιλέα Όθωνα η άδεια στους: Β. Α. Αμάραντο και Κωνσταντίνα χήρα του ανθυπολοχαγού Αθανασίου Αμαράντου και κηδεμόνα της ανηλίκου θυγατρός της Πηνελόπης για εκποίηση του πιστωτικού γραμματίου του αγωνιστού του 1821, Αθανασίου Αμάραντου του Γεωργ. από τον Άγιο Βασίλειο Σουδενών.
8 Απριλίου 1858: Στις 8 Απριλίου 1858 ο δήμαρχος Καλαβρύτων πιστοποιεί ότι οι: Δημήτριος Κωστόπουλος, Αναγνώστης Γεωργίου, Παναγιώτης Θανασόπουλος και Παπα Γιώργης Θεοδωρακόπουλος ήσαν κάτοικοι Συρμπανίου και κατά το έτος 1838 είχαν το δικαίωμα της προικοδοτήσεως.
8 Απριλίου 1858: Στις 8 Απριλίου 1858 ο δήμαρχος Καλαβρύτων πιστοποιεί ότι ο Γεώργιος Χρυσανθακόπουλος και οι αδελφοί Κωστόπουλοι ήσαν κάτοικοι Συρ-μπανίου και ότι όταν προικοδοτήθηκαν το 1838 είχαν αυτό το δικαίωμα.
8 Απριλίου 1861: Στις 8.4.1861 ο Έπαρχος διεβίβασε προς το υπουργείο απόδειξη της Ελένης χήρας Χριστοδούλου Α. Κορδή επιτρόπου των τέκνων της και του Ηρώδη υιού Χριστοδούλου, ότι έλαβαν το υπ’ αριθ. 522 γραμμάτιο.
8 Απριλίου 1862: Ο Γ. Α. Πετιμεζάς εξαιρείται της Αμνηστίας που δόθηκε από το Βασιλιά Οθωνα στις 8 Μαρτίου 1862 προς τους εντός των τειχών του Ναυπλίου στρατιωτικούς και πολιτικούς και «υποχρεώνεται» ύστερα από πρωτόκολλο που συντάχθηκε στις 6 Απριλίου 1862, στις 8 Απριλίου να εγκαταλείψει τη χώρα.
8 Απριλίου 1872: Στις 8 Απριλίου 1872, εκλογείς του δήμου Λαπαθών, έγραψαν προς τη Βουλή των Ελλήνων ότι βιαιότητες και νοθεία που προφασίζεται ο μειοψηφήσας Θρασυβουλος Ζαΐμης ότι έλαβαν χώρα στις εκλογές δεν είναι αλήθεια.
8 Απριλίου 1941: Ο Δουφεξής Γεώργιος του Αλεξίου: στρατιώτης του 93ου Σ. Π. που γεννήθηκε στην Κάτω Βλασία Καλαβρύτων και φονεύθηκε στο οχυρό Εχίνου στις 8.4.1941.
8 Απριλίου 1941: Ο Κανελλόπουλος Ευθύμιος του Νεοκλή, στρατιώτης του 91ου Σ. Π., που γεννήθηκε το 1918 στο Ασάνι και φονεύθηκε στη μάχη Σιδηροδρομικής Γέφυρας Στρυμώνα στις 8 Απριλίου (ή κατ’ άλλη πηγή στις 28 Απριλίου) 1941.
8 Απριλίου 1941: Ο Κοκότης Κωνσταντίνος του Φωτίου, στρατιώτης του 15ου Οχυρού Αρπαλουκίου (Μπέλες) που γεννήθηκε το 1918 στα Κρινόφυτα, εξαφανίσθηκε στο Στρυμόνα ποταμό στις 8 Απριλίου 1941.
8 Απριλίου 1941: Ο στρατιώτης Σκαρπέτης Απόστολος, του 91ου ΣΠ. που γεννήθηκε το 1918 στη Βερσοβά φονεύθηκε στο οχυρό Αρπαλούκι (Αραπαλεύκι;) στις 8 Απριλίου 1941.
8 Απριλίου 1941: Ο Στρατιώτης Σταματόπουλος Παναγιώτης, του 91 Σ. Πεζικού, που γεννήθηκε στην Κρόκοβα το 1918, φονεύθηκε στη Γέφυρα Στρυμώνα στις 8.4.1941.
8 Απριλίου 1941: Ο Στρατιώτης του 91ου ΣΠ. Σκαρπέτης Απόστολος του Ιωάννη, που γεννήθηκε εις Βερσοβά, το 1918 και φονεύθηκε στο οχυρό Αρπαλούκι στις 8 Απριλίου 1941.
8 Απριλίου 1941: Ο Στρατιώτης του 91ου ΣΠ., Κανελλόπουλος Ευθύμιος του Νεοκλή, που γεννήθηκε το 1918 στο Ασάνι, φονεύθηκε στη μάχη Σιδηροδρομικής Γέφυρας Στρυμώνα στις 8 Απριλίου 1941.
8 Απριλίου 1941:Ο στρατιώτης του 32ου ΣΠ. Παπαθεωδώρου Παναγιώτης του Ιωάννη, που γεννήθηκε στην Κάτω Κλειτορία το 1917 και φονεύθηκε στο ύψ. 1370 (Κάμιας) στις 8 Απριλίου 1941.
8 Απριλίου 1945: Μεταξυ 5 και 8 Απριλίου 1945 έγινε μια πρώτη μεγάλη «αποστολή βοήθειας στα Καλάβρυτα» από τον Ελβετό αντιπρόσωπο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Χανς Μπίκελ. Μετέφεραν από Αθήνα μέσω Πατρών και με τη συνοδεία του δημάρχου Σπηλιόπουλου «έξι παραπήγματα διαμέτρου 5, 5 μ., 40 Φιλανδρικές σόμπες, διάφορα εργαλεία και 250 κιλά τρόφιμα. Έμεινε 2 ημέρες στα Καλάβρυτα για να στήσει τα παραπήγματα στον προαύλιο χώρο του σχολείου.
8 Απριλίου 1947: Με την κοινή απόφαση Υπουργών Στρατιωτικών και Δημ. Τάξεως ΑΠ.24472/Α3, Α1/ 8.4.1947 οι ΜΑΥ [Μονάδες Αυτασφαλείας Υπαίθρου (Παραστρατιωτική Οργάνωση)], υπήχθησαν προοδευτικά στην αρμοδιότητα και ευθύνη του Υπουργ. Δημ. Τάξεως.
Πηγή: «Ιστορικό Λεξικό της Επαρχίας Καλαβρύτων».
Σημείωση: Η ανάρτηση αυτή , όπως και ολες οι προηγούμενες, υπάγονται στους περιορισμούς της, περί πνευματικής ιδιοκτησίας, νομοθεσίας.
Στις 26 Απριλίου 1827, ο Θ. Κολοκοτρώνης γράφει προς την Αντικυβερνητική Επιτροπή, το παρακάτω έγγραφο:
«Προς την Σεβ. αντικυβερνητικήν επιτροπήν./ Πικρά και θλιβερά είδησις διεδόθη ενταύθα ότι οι εδικοί μας εχαλάσθησαν παρά των εχθρών, τοιαύτη είδησις μας κατετάραξε ως έπρεπε, δια τούτο επίτηδες στέλλεται ο παρών.και παρακαλώ να μας ειδοποιήση η Κυβέρνησις, ό,τι αληθώς περί τούτου ηξεύρει, καιμένω ευσεβάστως./ τη 26 Απριλίου 1827/ Δαμαλά[1]/ ο πατριώτης Θ. Κολοκοτρώνης./ Αν δεν έλαβε καθαρά πληροφορία η Κυβέρνησις ακόμη, παρακαλείται να στειλη επίτηδες προς τον αρχιστράτηγον [Ριχάρδο Τσούρτς] δια να πληροφορηθούμε την αλήθειαν/ ο ίδιος.».
Στον φάκελο σημειώνει πρόχειρα, ο Γεν. Γραμματέας Γ. Γλαράκης: «Απάντησις, ότι έστειλεν … ταχύπλουν. Το δυστύχημα είναι βέβαιον και σημαντικόν, αλλά λεπτομερή και ακριβή περιγραφήν δεν έλαβεν η κυβέρνησις, άμα λάβει θέλει τον ειδοποιήσει./ Γ. Γλ.».
Στο έγγραφο αυτό, το οποίο έχει γραφεί από τον Θ. Κολοκοτρώνη τρεις ημέρες μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη και δύο ημέρες μετά τη μάχη του Αναλάτου (Νέου Κόσμου), δεν αποσαφηνίζει ακριβώς σε ποιο σημείο «εχαλάσθησαν οι εδικοί μας» όπως αναφέρει, ούτε κάτι άλλο συγκεκριμένο για την είδηση που τους «κατετάραξε». Ο Κολοκοτρώνης βρίσκεται στο Δαμαλά (στην Τροιζήνα) και προφανώς έχει κάποια πληροφορία για το θάνατο του Καραϊσκάκη[2] και για την ήττα των Ελλήνων στον Πειραιά και την Αθήνα. Ζητεί σαφείς πληροφορίες από την Κυβέρνηση ή μέσω αυτής από τον Αρχιστράτηγο Τσούρτς.
Οι ειδήσεις είναι δύσκολο να φτάσουν από το ένα μέρος στο άλλο. Μόνο με πεζούς αγγελιαφόρους (ταχυδρόμους) πήγαιναν τα γράμματα και τα προφορικά μηνύματα.
Αλλά και η Αντικυβερνητική επιτροπή που βρισκόταν στον Πόρο, κάτι γνώριζε αλλά δεν είχε σαφείς πληροφορίες. Έστειλε ταχύπλοο να μάθει τι συνέβη και να πληροφορήσει στη συνέχεια και τον Κολοκοτρώνη. Αυτό συνάγεται, τόσο από τη σημείωση στο φάκελο από τον Γλαράκη, όσο και στο σχέδιο εγγράφου με την ίδια ημερομηνία που ακολουθεί:
Σε σχέδιο εγγράφου της Αντικυβερνητικής επιτροπής προς τον Γενικό Αρχηγό Θ. Κολοκοτρώνη αναφέρονται τα εξής: «… Τα κατά την Αττικήν έμαθεν η αντικυβερνητική επιτροπή… το δυστύχημα είναι βέβαιον και σημαντικόν, αλλά λεπτομερή και ακριβή τούτου περιγραφήν δεν έλαβεν εισέτι η Κυβέρνησις. Από χθές έστειλε ταχύπλουν εκεί δια να φέρη πληροφορίαν, την οποίαν άμα λάβη, θέλει σας κοινοποιήσει η Κυβέρνησις/ τη 26 Απριλίου 1827 εν Πόρω/ Η αντικυβερνητική επιτροπή/ Ο Γεν. Γραμμ./ Γ. Γλ.[αράκης].».
Τα παραπάνω παραθέτω για δύο κυρίως λόγους:
α) Για να φαντασθεί ο αναγνώστης πόσο δύσκολο ήταν τότε, να γίνει γνωστή μία πληροφορία, όσο σημαντική και αν ήταν, όπως ο θάνατος του στρατηγού Καραϊσκάκη και η οτώση του ηθικού των Ελλήνων στρατιωτών αλλά και τα λάθη του Κόχραν και του Τσούρτς, τα οποία οδήγησαν σε αποτυχία τις ελληνικές δυνάμεις στην Αττική και κυρίως η μάχη του Αναλάτου (Νέου Κόσμου) στις 24 Απριλίου 1827, των οποίων η δυσμενής έκβαση για τους Έλληνες, σε συνάρτηση με το θάνατο του Καραϊσκάκη είχαν αρνητικές συνέπειες για την ελληνική επανάσταση δεδομένου ότι στη συνέχει στις 25 Μαΐου 1827 παραδόθηκαν και οι πολιορκημένοι στην Ακρόπολη των Αθηνών.
β) Με δεδομένο ότι τα δύο αυτά έγγραφα βρέθηκαν σε διαφορετικούς φακέλους στα ΓΑΚ. (λόγω δε κυρίως ημερομηνίας συσχετίσθησαν από μέρους μου), επίσης δεν προκύπτει με σαφήνεια σε τι ακριβώς αναφέρονται, είναι δύσκολο και ενέχει κίνδυνο παραπλάνησης για τον αναγνώστη τους, η συσχέτιση αυτών με το συγκεκριμένο γεγονός.
Σε αυτή τη δύσκολη θέση και κατάσταση βρέθηκα πολλές φορές κατά την έρευνά μου με έγγραφα αναφερόμενα και σε πολλά άλλα θέματα και πρόσωπα της επαρχίας Καλαβρύτων.
Τα παραπάνω αναφερόμενα είναι αχνή κουκίδα στη μεγάλη εικόνα που δείχνει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η Επανάσταση για την απελευθέρωσή μας.
Πηγή: ΓΑΚ.
——————————————–
[1] Δαμαλάς: Σημερινό χωριό Τροιζήνα στο δήμο Τροιζήνος – Μεθάνων, στα ΒΑ. της Πελοποννήσου (εκει έγινε η Γ΄ εθνοσυνέλευση ήτις έδωσε το Σύνταγμα της Ελλάδος.
[2] Τον οποίο θάνατο όταν έμαθε, κάθισε κάτω και τον έκλαιγε μοιρολογώντας τον.
1 Απριλίου 1796. Ο Κωνσταντής Γαβρηλόπουλος άφησε με διαθήκη στη μονή: «… ένα τουφέκι οπού έχο και μίαν μου πιστόλα να τα/ δίδουν το Μέγα Σπίλεο, τα οποία έχουν γρόσια 30 και αυτά είς μνημόσινον τις αμαρτολής/ μου ψυχής…». Και στον οικισμό: «… στιν Σποδιάνα σαραντάρη ένα,…».
1 Απριλίου 1821. Ο Σωτήρης Χαραλάμπης με έγγραφό του διορίζει πεντηκόνταρχο τον Αναγν. Πετιμεζά για να συγκεντρώσει σώμα ενόπλων και να βοηθήσει τον Αγώνα.
1 Απριλίου 1825. Σε έγγραφο που στέλνει το υπουργείο του Πολέμου, στον Σπύρο Καρασπύρο από τα Νεζερά, πολιτάρχη Αιγίου, σε απάντηση αναφοράς του περί πληρωμής μισθών και σχετικού ονομαστικού καταλόγου στρατιωτών, του αναφέρει ότι θα πρέπει να παρουσιάσει τον κατάλογο των στρατιωτών του επικυρωμένο από τον έπαρχο και τους δημογέροντες.
1 Απριλίου 1831. Ο εκ Συρμπανίου Θεόδωρος Αθανασίου σε έγγραφό του προς τον Κυβερνήτη της Ελλάδος, περιγράφει τα δεινά του και τις δικαστικές περιπέτειές του και ζητεί δικαίωση.
1 Απριλίου 1839. Έγγραφο της Οικον. Γραμματ. με ημερομηνία 1.5.1839 προς την μητέρα του Γ. Α. Στριφτόμπολα, την πληροφορεί ότι με Βασιλική απόφαση της χορηγήθηκε σύνταξη 24 δραχμών για τις προς την πατρίδα εκδουλεύσεις του υιού της, με έναρξη από 1.4.1839.
1 Απριλίου 1839. Ο Μιχαήλ Παπαθανασόπουλος από την Κλαπατσούνα, με αίτησή του προς τον δήμαρχο Αιγιαίων ζητάει την απόδοση σ’ αυτόν αριστείου αναφέροντας ότι υπήρξε παλαιός αξιωματικός με το βαθμό του χιλιάρχου και ήδη υπολοχαγός της Β. Φάλαγγος.
1 Απριλίου 1839. Σε έγγραφο του Διοικητή Κυναίθης, προς την επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της Επικρατείας αναφέρεται ότι υποβάλλεται αίτηση του Αναστασίου Γ. Κακούρη διαμένοντος εις Καλάβρυτα αλλά γεννηθέντος εις Κιλιμπίσι (;) της Μικράς Ασίας, περί απονομής αριστείου.
1 Απριλίου 1844. Με αίτησή του που συντάχθηκε στην Αθήνα στις 1.4.1844 και απευθυνόταν προς την επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της επικρατείας, ζητούσε ο Γιδάρος ή Γιδάρας Δημήτριος από Αγ. Βαρβάρα Νωνάκριδος, να του δοθεί το Αργυρούν αριστείο.
1 Απριλίου 1844. Με αίτησή του που συντάχθηκε στην Αθήνα στις 1.4.1844 και απευθυνόταν προς την επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της επικρατείας, ζητούσε ο Γιοβάς ή Γιόβας Γεώργιος από Αγ. Βαρβάρα Νωνάκριδος, να του δοθεί το Αργυρούν αριστείο.
1 Απριλίου 1844. Ο Κοντογιάννης Αναγνώστης από Περιστέρα, με αίτησή του που συντάχθηκε στην Αθήνα και απευθυνόταν προς την επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της επικρατείας ζητούσε να του δοθεί το Αργυρούν αριστείο.
1 Απριλίου 1844. Ο Κροίκος Σωτήριος, από Μεσορούγι με ομαδική αίτηση ζητούσε αριστείο.
1 Απριλίου 1844. Ο Οικονομόπουλος Ανδρίκος από Μαζέϊκα Κλειτορίας, με αίτησή του που συντάχθηκε στην Αθήνα και απευθυνόταν προς την επί των Στρατ. Γραμματεία, ζητούσε τη χορήγηση αριστείου για τις υπηρεσίες του στον αγώνα της πατρίδος.
1 Απριλίου 1844. Οι Β. Πετιμεζάς, Ν. Πετιμεζάς, Δ. Μελετόπουλος, Σωτ. Θεοχαρόπουλος δίδουν πιστοποιητικό στον εκ του χωρίου Μαζέϊκα του δήμου Κλειτορίας Ανδρίκο Οικονομόπουλο, για τους αγώνες του για την ελευθερία της πατρίδος.
1 Απριλίου 1846. Ο Λουκάς Σπύρος από Αγρίδι Αροανείας, με τρισέλιδη αίτησή του που συντάχθηκε στον Πύργο στις 1.4.1846 και απευθυνόταν προς την αρμόδια περί αμοιβής των υπέρ πατρίδος αγωνισαμένων επιτροπή ζητούσε να του δοθεί αμοιβή για τους αγώνες του.
1 Απριλίου 1887. Ο Παναγ. Σακελλαρίου διορίζεται συμβολαιογράφος στο Συμβολαιογραφείο Διακοπτού Βουρών.
1 Απριλίου 1921. Ο Σταμούλης Ανδρέας, από Βερσίτσι, 38 ετών, έγγαμος, έφυγε από τον Πειραιά για την Αμερική με το πλοίο Megali Hellas.
1 Απριλίου 1944. Δόθηκε άδεια και Φύλλο πορείας στον Αντάρτη «Βοριά» να μεταβεί στους Λαπαναγούς επί διήμερο.
1 Απριλίου 1944. Δόθηκε από την Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ διαταγή προς το ΙΙ Τάγμα του 12ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, να αναγνωρίσει και να εξουδετερώσει τη Γερμανική φρουρά στο Διακοπτό, αποτελούμενη από 45 περίπου άνδρες Γερμανούς, 70-80 μεταγωγικά και πολεμικό υλικό και να πάρει το πολεμικό υλικό, τα τρόφιμα, τα μεταγωγικά κ.λ.
1 Απριλίου 1944. Ο αντάρτης Χελμός Κωνσταντίνος, Με έγγραφό του προς την Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, από 1.4.44, ζητεί να του επιστραφεί το μουλάρι το οποίο το ΙΙ Τάγμα του 12ου Συντάγμ. κατέσχε από τον Περικλή Τσαγγαρά στους Λαπαναγούς στον οποίο είχε δώσει προσωρινά ο πατέρας του αντάρτη, και το οποίο μουλάρι ο ΕΛΑΣ στη συνέχεια έδωσε στον Γεώργιο Διαμαντή στα Δεμέστιχα….
1 Απριλίου 1945. Από την ημερομηνία αυτή άρχεται η απονομή σύνταξης στην Τασία χήρα Δημητρίου Πριονά του Γεωργίου, συμμετεχούσης στη σύνταξη και της μητρός αυτού Βασιλικής, από Κερπινή, όστις εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 8 Δεκέμβρη 1943, στην Κερπινή Καλ/των.
1 Απριλίου 1945. Στην εφημερίδα «Ελεύθερος Έλλην» (Όργανο της ΕΟΒ), σε άρθρο με τίτλο «Η καρποφόρος δράσις της Ε.Ο.Β. Παγκρατίου», περιγράφονται γεγονότα της εποχής εκείνης στο χωριό αυτό.
1 Απριλίου 1948. Ο Κόκορης Γιάννης από Μαζέϊκα, αντάρτης του Δ. Σ. ο οποίος σκοτώθηκε στο Σαϊτά (Αράχοβα), μετά τη μάχη στα Καλάβρυτα ήταν στα Πάνω Σουδενά όπου τον συνάντησε ο «Μπελάς» και έτυχε ως τραυματίας της φροντίδας του, και ήταν αξιωματικός επιμελητείας στο συγκρότημα της Κορινθίας.
1 Απριλίου 1963. Απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαβρύτων, για την οργάνωση δημοτικής βιβλιοθήκης.
Παραθέτω στη συνέχεια τη διαταγή της Αντικυβερνητικής Επιτροπής, με ημερομηνία 24 Απριλίου 1827 (είναι η επομένη του θανάτου του) σύμφωνα με την οποία διαταγή ορίζεται η 8η Μαΐου 1827 ως ημέρα τελέσεως ιερού μνημοσύνου προς τιμήν του αειμνήστου Γεωργίου Καραϊσκάκη, δημοσίως, μετά της απαιτουμένης πομπής.
Αξίζει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να διαβάσει ο φίλος αναγνώστης αυτό το έγγραφο της Ελληνικής Πολιτείας.
Η πρώτη παράγραφος είναι συμπυκνωμένη με διαυγή νοήματα και γεννά συναισθήματα για τον ήρωα:
«Επειδή οφείλεται από όλους τους Έλληνας τιμή εις τον υπέρ πίστεως και πατρίδος ενδόξως θυσιασθέντα Γεώργιον Καραϊσκάκην, ως δείγμα της προς αυτόν χρεωστουμένης ευγνωμοσύνης/ Διατάττει…».
Το έγγραφο δεν το μεταφέρω σε αντιγραφή, διότι είναι ευανάγνωστο.
Ηξερα: «Κάλλιο σκύλον απ’ την Κρήτην παρά φίλον Μοραΐτην».
«Πελοποννήσιος εστίν ασκός μεστός κακών απάντων, Κορίνθιος δε εστί Πελοποννήσιος των Πελοποννησίων«, καθώς και άλλες απόψεις.
Τώρα παρουσιάζω και μιά άλλη μεν, αλλά σχετική άποψη, για τους Πελοποννησίους.
«Οι Πελοποννήσιοι αδελφοί δεν μετατρέπονται είναι πάντοτε οι αυτοί και ο σκοπός των σκοπός είναι εις τρόπον οπού μήτε καλή ημέρα δεν λέγουν, εάν δεν έχουν χρείαν, και την ολίγην οπωσούν πολιτικήν οπού ήδη δεικνύουν εξ ανάγκης προς υμάς δεν το κάμνουν δι’ άλλο, ει μή με το να έχουν την χρείαν μας, ώστε να εκπλεύσουν τα πλοία μας κατά του εχθρικού, και ύστερον πάλιν τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα….»
Τα παραπάνω αναφέρει ο Ορλάνδος όστις ήταν Σπετσιώτης και είχε συγγενική σχέση με τους Κουντουριώτιδες. Ήταν πλοιοκτήτης και διετέλεσε το 1823 πρόεδρος του Βουλευτικού σώματος, μέλος του Εκτελεστικού, πληρεξούσιος Ύδρας κ.λ. Στάλθηκε ως μέλος τριμελούς επιτροπής στο Λονδίνο για τη διαπραγμάτευση του δανείου, για την κατασπατάληση του οποίου κατηγορήθηκε αργότερα μαζί με τα δύο άλλα μέλη της επιτροπής. Το έγγραφο απευθυνόταν στον Κουντουριώτη.
Σήμερα πως έχουν άραγε τα απράγματα; Είναι καλύτερα; Είναι χειρότερα; Ή μήπως τα παραπάνω είναι συκοφαντίες;
Εγώ επικεντρώνω το θέμα στην περιοχή αυτή γιατί είμαι Πελοποννήσιος και έχω την άποψη ότι πρέπει να τα λέμε όλα…
Ο Άνθιμος Γαζής από τις Μηλιές Πηλίου (1764 –1828 – πολυμαθής διαφωτιστής Έλληνας, ιερέας, μεταφραστής, συγγραφέας, χαρτογράφος κ.λ.) στις 22 Φεβρουαρίου 1821, έστελνε το μήνυμα της επερχόμενης επανάστασης.
Η Κωδικοποιημένη αρχή της επιστολής του.
Η αποκωδικοποιημένη επιστολή του είναι δισέλιδη και απευθύνεται «στους περιπόθητους φίλους και αδελφούς του».
Μεταξύ άλλων αναφέρει:
………………………………………………………………………………………………………….
Το πράγμα, αδελφοί, έλαβε κίνησιν μεγάλην και ηα σταθεί πλέον είναι αδύνατον. Είναι πράγμα αληθιν’ον, ε’ιναι βέβαιον, έχει την αρχήν του από μεγάλο μέρος, έχει και μεγάλα μέσα. Λοιπόν δεν είναι πλέον αμφιβολία, μήτε δισταγμός. Η ημέρα εκείνη την οποίαν επιθυμούσαν οι πατέρες μας να την ιδούν έφθασεν και ο νυμφίος έρχεται και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα. Έφθασεν η ώρα δια να λάμψη πάλιν ο σταυρός και να λάβη πάλιν η Ελλάς, η δυστυχής πατρίς μας την ελευθερίαν της… Η κρίσις απεφασίσθη…
Τραγουδιστής δημοτικών τραγουδιών[1]. Γεννήθηκε στο χωριό Νάσια των Καλαβρύτων (Δήμος Παΐων-και δήμος Αροανίας), όπου έχουν καταγραφεί αρκετές οικογένειες με το επώνυμο αυτό και όπου υπάρχει και τοπωνύμιο (Του Τράγκα το αλώνι).
Γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1927. Πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου 2019.
Tο πρώτο του επάγγελμα ήταν επιδιορθωτής υποδημάτων (τσαγκάρης). Ασχολήθηκε με το δημοτικό τραγούδι ερασιτεχνικά στην αρχή και στη συνέχεια αφού εγκατέλειψε την ασχολία του επιδιορθωτή υποδημάτων, ασχολήθηκε με αυτό επαγγελματικά.
Συνεργάστηκε με τοπικά συγκροτήματα (Χαϊδούλη, Μπρουκλόγιαννη κ. ά.) και περί το 1970 έκανε τα πρώτα του τραγούδια σε δίσκο, και έγινε γνωστός και αγαπητός στην περιοχή. Δέκα χρόνια αργότερα με κλαρίνο τον Μπρουκλόγιαννη ηχογράφισε ζωντανά παραδοσιακά τραγούδια.
Από το διαδίκτυο αλίευσα τα εξής τραγούδια με τον Νίκο Τράγκα:
Σαν παίρνω το στρατί -στρατί – Νίκος Τράγκας – Γιάννης Μπρουκλόγιαννης.
Σαράντα βρύσες με νερό – Νίκος Τράγκας – Γιάννης Μπρουκλόγιαννης.
Στ’ Αναπλιού το Παλαμήδι – Νίκος Τράγκας Γιάννης Μπρουκλόγιαννης.
Στριφτόμπολας – τρεις περδικούλες κάθονταν – Νίκος Τράγκας
Σε πανηγύρι, ηχογράφιση. Χαϊδούλης – Ν. Τράγκας.
Το ντέρτι της καρδιάς μου ( Ηλ. Μεγαλούδη – Ν. Τράγκα ) Νίκος Τράγκας 1966.
————————–
[1] Ο Συνταξιούχος Δάσκαλος Ανδρ. Σπ. Καστάνης (Τα γενεαλογικά δένδρα οικογενειών του χωρίου Νάσια Καλαβρύτων (1770-2008), Πάτραι 2009) τον αναφέρει ως: Γραμματέα της κοινότητος, γεωργό, υποδηματοποιό, τραγουδιστή και το 2009 τον αναφέρει ως συνταξιούχο κοινοτικό Γραμματέα.
Παντρεύτηκε στις 24 Οκτωβρίου 1948 την Αθανασία Χριστοπούλου – Κούνα του Ιωάννη και της Γεωργίας (γενν. το 1926).
● 1740. Στις 10 Μαρτίου 1740, έπεσε νεκρός ο εκ Καλαβρύτων Κλέφτης, Περίβολος Μήτρος, σε δάσος κοντά στο Λεοντάρι, μαζί με τον Μπότσικα, τον Μαντά και διακόσια παληκάρια σε ενέδρα που τους έστησαν 3 χιλιάδες Αλβανοί και 5 χιλιάδες Τούρκοι.
● 1765. Στις 10 Μαρτίου 1765, εκρέμασαν οι Τούρκοι εις Καλάβρυτα τον Δήμον Κωστάκη.
● 1821. Στις 10 Μαρτίου 1821 (επομένη της συνάντησης των μεταβαινόντων προς Τριπολιτσά ηγετών, μετά του ταχυδρόμου του κομίζοντος την γνωστή πλαστή επιστολή) επέστρεψαν και μετέβησαν στην Αγία Λαύρα. Οι ηγέτες αυτοί ήσαν οι: Π. Π. Γερμανός, Κερνίκης Προκόπιος, Σωτήρης Χαραλάμπης, Ασημάκης Ζαΐμης, Ανδρέας Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, Σωτήρης Θεοχαρόπουλος, Ανδρέας Λόντος, Παναγιωτάκης Φωτήλας κ.ά.
● 1821. Στις 10 Μαρτίου 1821 οι πρόκριτοι Αχαΐας, Αιγιαλείας και Καλαβρύτων συνήλθαν στη μονή Αγίας Λαύρας και υπό την προεδρία του Π. Π. Γερμανού συνέστησαν την «Αχαϊκή Τριανδρία» που την απετέλεσαν οι Γερμανός, Ανδρέας Ζαΐμης και Ανδρέας Λόντος.
● 1822. Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Θεόδ. Κολκοτρώνης, έγγραφε από το Σαραβάλι Πατρών, στο γιό του Γιάννη ή Γενναίο, δίδοντάς του οδηγίες για εκστρατεία στη Δυτική Ελλάδα. Εκεί ζητούσε από τον γιό του Γενναίο, να συμπεριλάβει στους υπό τις διαταγές του για την εις Δυτική Ελλάδα εκστρατεία του και τον Νενέκο με τους «ολίγους αλλά καλούς συντρόφους του».
● 1825. Στις 10 Μαρτίου 1825 το Εκτελεστικό Σώμα, ζητεί από τον Έπαρχο Καλαβρύτων «… να αποστείλει ενταύθα ασφαλώς, τον Αρναούτογλουν Τούρκον συντροφεύοντάς τον με ανάλογον τινά εκτελεστικήν δύναμιν…».
● 1825. Στις 10 Μαρτίου 1825 ο Γιαννάκης Θεοδοσίου από Αγία Βαρβάρα Νωνάκριδος, προβιβάζεται από το Εκτελεστικό Σώμα εις τον βαθμόν της ταξιαρχίας.
● 1825. Στις 10 Μαρτίου 1825 προήχθη σε Χιλίαρχος ο Σωτ. Σολιώτης.
● 1826. Στις 10 Μαρτίου 1826 και ο Αθανάσιος Μπότσαρης έγραψε εκ του Μ. Σπηλαίου μακροσκελές πυκνογραφέν έγγραφοπρος την Διοίκηση δια τα εκεί προβλήματα των πατέρων, της φρουράς, των ελλείψεων κ.λ.
● 1826. Στις 10 Μαρτίου 1826 το Βουλευτικό έγραφε προς το Εκτελεστικό Σώμα, ότι «εγκρίνει να δοθή η άφεσίς του [Κων. Πετιμεζά] και να λάβη τον στρατιωτικόν βαθ-μόν, τον οποίον είχε και πρότερον…».
● 1826. Στις 10 Μαρτίου 1826 το υπουργείο του Πολέμου διαβιβάζει προς το εκτελεστικό Σώμα ελεγμένο λογαριασμό του Σταμάτη Μποντιώτη.
● 1828. Στις 10 Μαρτίου 1828 από το στρατόπεδο των Σελών ο Δημήτριος Μελετόπουλος, υπέβαλε αίτημα στον Κυβερνήτη της Ελλάδος να του δοθεί άδεια, αφ’ ενός μεν να πάει να του υποβάλλει τα σέβη του αφ’ ετέρου δε να διεκπεραιώσει κάποιες δικές του υποθέσεις.
● 1828. Στις 10 Μαρτίου 1828 ο Κυβερνήτης έγραφε προς τον Βασίλ Πετιμεζά για τα παράπονα των κατοίκων της Κούτελης Λαπαθών εναντίον του και τον διέτασσε να πάει απ΄εκεί τους στρατιώτες του και να μην ξαναενοχλήσει το χωριό.
● 1829. Στις 10 Μαρτίου 1829 εγράφη έγγραφο το οποίο αναφέρει για δάνειο των μοναχών των Ταξιαρχών από την Μονή Μ. Σπηλαίου από 13.478,16 γρόσια για τις ανάγκες του μοναστηριού.
● 1830. Στις 10 Μαρτίου 1830 ο Αγγελής Σακέτος σε έγγραφό του προς τον Κυβερνήτη διετύπωνε παράκληση για τόπους που ενέμετο αλλά και για οικόπεδο στην πόλη των Πατρών.
● 1830. Στις 10 Μαρτίου βεβαιώνει ο Γ. Λεχουρίτης τους αγώνες του εκ Συρμπανίου Θεοδώρου Αθανασίου.
● 1832. Στις 10 Μαρτίου 1832, ο Λοντοτσακίρης Χαράλαμπος από το Σοπωτό, σε έγγραφό του προς την Πέμπτη Εθνική Συνέλευση ανέφερε ότι κατεστράφη η περιουσία του από τον Ιμπραήμ, ότι υπήρξε εκλεγμένος Δημογέρων της επαρχίας Καλαβρύτων, ότι για έξι μήνες εκτελούσε χρέη Γραμματέως αυτής κ. ά.
● 1837. Στις 10 Μαρτίου 1837 ο δήμαρχος Ψωφίδος διακηρύσσσει ότι η Μονή Αγίας Τριάδος είχε δύο μύλους: ταμβακόμυλο και αλευρόμυλο, τους οποίους και επρόκειτο να ενοικιάσει για 5 χρόνια.
● 1837. Στις 10 Μαρτίου 1837, η Γραμματεία δίδει στον ηγούμενο της Χρυσοποδαρίτισσας την άδεια να προχωρήσει η Μονή σε δίκη κατά των Ζουμπατογκερμπεσαίων, με δικγηγόρο τον Π. Αργυρόπουλο.
● 1842. Στις 10 Μαρτίου 1842 ο εκ Βλασίας οπλαρχηγός Κωνστ. Οικονομόπουλος υπέβαλλε αίτημα στο Βασιλιά παραπονούμενος ότι δεν είχε απάντηση σε προηγούμενο αίτημά του προς τις αρχές στις οποίες είχε υποβάλλει τα αποδεικτικά της πενίας του και ζητούσε να του δοθεί το Γραμμάτιο προικοδότησής του.
● 1842. Κατά την πλήρη συνεδρίασιν την 10 Μαρτίου 1842, του δήμου Λυκουρίας απεφασίσθη η διάλυση του σχολείου, λόγω μετάθεσης του υπηρετούντος εκεί δασκάλου Γ. Κανδηλιώτη.
● 1842. Σε κατάσταση με ημερομηνία 10.3.1842, αναφέρεται ως δικαιούχος αργυρού αριστείου ο αδελφός του Δημήτρίου, Ιωάννης Μελετόπουλος.
● 1842. Στις 10 Μαρτίου 1842 σε κατάσταση δικαιούχων Αργυρού αριστείου με ημερομηνία 10 Μαρτίου 1842, αναγράφεται και ο Οικονόμου Χρύσανθος, ιερομόναχος με τόπο καταγωγής και διαμονής το Αίγιο (Ο Δημ. Μελετόπουλος αναφέρει ότι καταγόταν από τις Κλουκίνες των Καλαβρύτων).
● 1844. Στις 10 Μαρτίου 1844 ο Β. Πετιμεζάς πιστοποιεί τις υπηρεσίες και αγώνες προς την πατρίδα του εκ του δήμου Βουρών αγωνιστού Πολυδωρόπουλου Αναστασίου.
● 1844. Στις 10 Μαρτίου 1844 οι: Β. Πετιμεζάς, Ν. Πετιμεζάς και Σ. Θεοχαρόπουλος πιστοποιούν τις υπηρεσίες και αγώνες προς την πατρίδα του εκ του δήμου Βουρών αγωνιστού Γιαννάκη Τζικούρδα.
● 1844. Στις 10 Μαρτίου 1844 οι: Β. Πετιμεζάς, Ν. Πετιμεζάς και Σ. Θεοχαρόπουλος πιστοποιούν τις υπηρεσίες και αγώνες προς την πατρίδα του εκ της Μονής Μεγάλου Σπηλαίου αγωνιστού Βενεδίκτου ιερομονάχου Φιλιπακοπούλου, καταγομένου εκ Κλαπατσούνης.
● 1844. Στις 10 Μαρτίου 1844, οι οπλαρχηγοί Β. Πετιμεζάς/ Ν. Πετιμεζάς/ Σωτ. Θεοχαρόπουλος πιστοποιούν τις υπηρεσίες προς την πατρίδα του εκ Συλίβαινας αγωνιστού, Λινάρδου Γεωργιάδη.
● 1844. Στις 10 Μαρτίου 1844, υπέβαλε αίτηση ο εκ Καρνεσίου Κλαμάρης Ιωάννης, προς την επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της επικρατείας, ζητούσε να του δοθεί το Χαλκούν αριστείο.
● 1846. Στις 10 Μαρτίου 1846, έκανε έναρξη των μαθημάτων στο σχολείο του Σοπωτού ο διορισθείς Καρπουζόπουλος Ιωάννης: πρώην δηµοδιδάσκαλος.
● 1851. Στις 10 Μαρτίου 1851, ο Καραμπάτσος Κωνσταντίνος από Νάσια υπέβαλλε αίτηση προς το υπουργ. Στρατιωτικών για να του δοθεί άδεια να εκποιήσει το γράμμάτιό του.
● 1858. Στις 10 Μαρτίου 1858, ονομάζεται με Β.Δ. επίτιμος υπασπιστής του Βασιλέως, ο Δημήτριος Πλαπούτας.
● 1896. Στις 10 Μαρτίου του 1896 έγινε το πρώτο δρομολόγιο του οδοντωτού και άρχισε η εκμετάλλευση της γραμμής Διακοφτού – Καλαβρύτων.
● 1910. Στο ΦΕΚ. της 10ης Μαρτίου1910 δημοσιεύτηκε το Β.Δ. σύμφωνα με το οποίο καταργήθηκε το «εν τω χωρίω Περιθώρι του δήμου Φελλόης της επαρχίας Καλα-βρύτων λειτουργούν ταχυδρομικό γραφείο».
● 1917. Στις 10 Μαρτίου 1917 πέθανε ο Αντωνίου Δημήτριος λοχαγός Πεζικού από το Αίγιο.
● 1919. Στις 10 Μαρτίου 1919 πέθανε ο εκ Λεχουρίου στρατιώτης Παπλάς Παναγιώτης του Ν. στο Βον Σ. Ν. Οδησσού, κατά την εκστρατεία στην Ουκρανία.
● 1919. Στις 10 Μαρτίου 1919, πέθανε ο δεκανέας Μπουρτσούχος Ανδρέας του Γ. εκ Καλαβρύτων, από βρογχ. στο Βον Σ. Ν.Οδησσού, κατά την εκστρατεία στην Ουκρανία.
● 1922. Στις 10 Μαρτίου πέθανε ο στρατιώτης Λαρκάκης Ιωάννης του Θεοφ. από Βλοβοκά.
● 1941. Στις 10 Μαρτίου 1941 ο Ζαβάκος Νικόλαος του Αθανασίου, ετών 26, στρατιώτης από Βεργουβίτσα. Έπεσε στην Αλβανία.
● 1944. Στις 10 Μαρτίου 1944, Συνελήφθη υπό των Ελασιτών ο Καρκούλιας Γεώργιος (του Δημητρίου), εκ Κάτω Κλειτορίας Καλαβρύτων, ετών 48, Επίατρος και βασανισθείς κατά τον πλέον φρικώδη και απάνθρωπον τρόπον επί σειράν ημερών εξετελέσθη εις Σουληνάρι Καλαβρύτων την 21.7.44.
● 1944. Στις 10 Μαρτίου 1944, το 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Κορινθίας χτύπησε το τραίνο που συνοδευόταν από Γερμανούς ενόπλους, κοντά στο Δερβένι και το ακινητοποίησε. Μέσα μεταξύ άλλων, ήσαν και 22 αστυφύλακες που μόλις είχαν βγεί από τη σχολή και πήγαιναν στην Πάτρα και στην Κέρκυρα.
● 1944. Στις 10 Μαρτίου του 1944 ιδρύθηκε η Π.Ε.Ε.Α. (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Ερώτηση νο 1: Χαμπαριάζει κανείς αυτά τα νέα παιδιά που ξεκίνησαν από όλη την Ελλάδα και ήρθαν στην Αθήνα να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν στους κυβερνώντες ότι δεν συμφωνούν με αυτό που πάνε να κάμουν; Μήπως είναι ανόητα;, Μήπως όλα αυτά τα νέα μυαλά καθοδηγούνται από αντιπολιτευόμενους; Όμως αυτοί οι νέοι είναι η αυριανή Ελλάδα… Δεν τους ενδιαφέρουν στην Κυβέρνηση;
Ερώτηση νο 2: Γιατί δεν προσπαθεί η Κυβέρνηση να αναβαθμίσει τα ελληνικά ΑΕΙ στο επίπεδο των ευρωπαϊκών και αμερικανικών ώστε οι ξένοι φοιτητές να έρχονται εδώ στα ελληνικά Πανεπιστήμια για σπουδές, αλλά έχει σαν μόνο μέλημα να φέρει αυτά τα ιδρύματα στην Ελλάδα;
Το μυαλό μου πετάει στις εξής υποψίες: α) Για να διευκολύνει τις μπίζνες των ξένων πανεπιστημίων. β) Για να μην ξοδεύουν οι γονείς των πλουσιόπαιδων για σπουδές στο εξωτερικό, αφού θα τα έχουν δίπλα στα σπίτια τους. γ) Για να επαληθευθεί το «ρηθέν» πριν από πολλά χρόνια από καθηγητή του Πανεπιστ. Θεσ/κης ότι: Τα πτωχά παιδιά δεν πρέπει να σπουδάζουν διότι λόγω της πολύωρης εργασίας στην οποία αναγκαστικά καταφεύγουν, δεν τους μένει αρκετός χρόνος για μελέτη… Λες και δεν βγήκαν άριστοι επιστήμονες φτωχόπαιδα… δ) Σε συνέχεια της στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού με γαλουχημένους από τα νάματα των κομματικών μηχανισμών, θα προστεθούν τώρα και εκείνοι οίτινες είχαν τη δυνατότητα και φοίτησαν σε ένα παράρτημα ξένου ΑΕΙ με μεγάλο όνομα, στη χώρα μας.
Ερώτηση νο 3: Μεταξύ δύο ιδρυμάτων πανεπιστημιακού επιπέδου, ποιο θα επιλέξει ο φοιτητής του οποίου ο πατέρας είναι «φραγκάτος»; Το υποβαθμισμένο ελληνικό ή το «κλαμουράτο» ιδιωτικό; Και δεν αναφέρω διόλου εκείνον όστις δεν μπορεί να περάσει τις εξετάσεις. Ή μήπως το ελληνικό κράτος έχει την πρόθεση ή ακόμα και τη δυνατότητα να ανταγωνισθεί επάξια σε οργάνωση, πλαίσιο συνθηκών διδασκαλίας, διαβίωσης κ.λ. τους ξένους κολοσσούς; Ή μήπως οι κυβερνώντες ενδιαφέρονται για εξασφάλιση ίσων ευκαιριών σε όλους τους νέους;
Την εικόνα της υποβάθμισης των ντόπιων ΑΕΙ τη βλέπουμε κάθε τόσο και λιγάκι να προβάλλεται στα μέσα επικοινωνίας. Είναι τυχαία αυτή η κατάντια; Είναι τυχαία η εγκατάλειψη;
Δυστυχώς εδώ σε αυτή την χώρα, υπάρχουν νέοι με μόρφωση, παιδεία και φιλότιμο αλλά δεν μπορούν να πάρουν κάποια θέση ανάλογη των ουσιαστικών τους προσόντων. Γιατί; Διότι την καταλαμβάνουν αυτοί οι νέοι που έχουν τίτλους και περγαμηνές κομματικής προέλευσης. Τώρα στις περγαμηνές αυτές θα προστεθούν και οι τίτλοι των ονομαστών ξένων πανεπιστημίων.
Μήπως δεν έχει γίνει το ίδιο με την υγεία;
Σκαλί-σκαλί προχωράνε το θέμα και σε άλλους τομείς…
Λυπάμαι αλλά διακρίνω το ζοφερό μέλλον της παιδείας… και γι’ αυτό το ζοφερό μέλλον υπάρχουν υπεύθυνοι, τις ευθύνες των οποίων πρέπει ο λαός να αναζητήσει πολύ σοβαρά στις επόμενες εκλογές. Δεν θα επεκταθώ διότι… είμαι οργισμένος…
1821. Μαρτίου 6. Ο Gordon αναφέρει: «Γερμανός, ο Μητροπολίτης Πατρών, μετά μικρόν δισταγμόν κατά το φαινόμενον, εξεκίνησε εκ της πόλεως ταύτης [Πατρών] την νύκτα της 6 Μαρτίου, συνοδευόμενος από τον Ανδρέαν Λόντον, με σκοπόν προσχήματι όπως απέλθη εις Τριπολιτσάν…».
1824. Στις 6 Μαρτίου 1824 καλείται ο Πάνος Κολοκοτρώνης ως φρούραρχος του Ναυπλίου να το παραδώσει στους Κυβερνητικούς, αλλά αυτός αρνήθηκε.
1825. Στις 6 Μαρτίου 1825 διατάσσεται ο Διονύσιος Ευμορφόπουλος «…όπως συμεριλαβών τους υπό την οδηγίαν σου στρατιώτας μεταβείς την ταχίστην εις Δερβενοχώρια, και μένων εις τας θέσεις εκείνων, να ακολουθείς κατά τας οδηγίας του στρατηγού Ιωάννου Γκούρα…»
1825.Στις 6 Μαρτίου 1825 ο Έπαρχος Καλαβρύτων σε έγγραφό του προς το Υπουργείο πολέμου αναφέρεται με θετικά λόγια στο στρατηγό Ασημάκη Σκαλτσά.
1825. Στις 6 Μαρτίου 1825, ο Κωνστ. Πετιμεζάς έγραφε προς το Εκτελεστικό Σώμα: «…ως είναι ομολογούμενον τοις πάσι οπού με εκατέτρεχεν ο κύριος Ανδρέας Ζαΐμης, εγώ μην αγαπώντας την φθοράν του τόπου, εις το να τον αντισταθώ, έδωσα τόπον της οργής ετραβήχθηκα κατά το μέρος Καρύταινας, επήγον οι στρατιώτες του εις το χωρίον μου και ήνοιξαν το μαγαζί μου και μου επήραν κάμποσον γέννημα καθώς και τα λάφυρα των στρατιωτών μου. Διό παρακαλώ τη Σ. Διοίκησιν να δοθή μία διαταγή προς τον έπαρχον Καλαβρύτου όπως να υποχρεώση τους άρπαγας να μοι επιστρέψουν τα αρπαγέντα πράγματα…/ τη 6 Μαρτίου 1825/ Ναύπλιον/ ο πατριώτης/ Κωνσταντίνος Πετιμεζάς».
1825. Στις 6 Μαρτίου 1825, ο Χρυσανθάκης Οικονομόπουλος ζητούσε με έγγραφό του προς το υπουργείο του πολέμου την επίλυση της διαφοράς του με τον Γ. Τζόλια (ή Ψώλια, στην οποία ενεχόταν και ο Σταμάτης Μποντιώτης.
1825. Στις 6 Μαρτίου 1825, οι πατέρες της μονής Ταξιαρχών Αιγίου, μετά την άρνηση του Εκτελεστικού με έγγραφό τους προς αυτό, αιτούντες πάλι να τους δοθούν τα δέκατα.
1825. Στις 6.3.1825 από τα Καλάβρυτα, ο έπαρχος Καλαβρύτων έγραφε προς το Υπουργείο πολέμου ότι «…Προ ολίγων ημερών κατά δυστυχίαν εξελθόντες οι Τούρκοι επέπεσαν εις τους δυστυχείς και γενναίους Κερπεσιώτας και τους επήραν δώδεκα χιλιάδες σφακτά και τριάντα γυναικόπαιδα, σκοτώνοντας και εκ των ανδρών εννέα, αλλ’ έκαμαν και αυτοί το χρέος των…».
1825: Στις 6 Μαρτίου 1825 οι Σωτ. Θεοχαρόπουλος και Νικόλαος Σολιώτης ζητούσαν προβιβασμόν των υπό την οδηγίαν τους, από το υπουργείο των Πολεμικών.
1826. Στις 6 μαρτίου 1826 ο Ασημάκης Σοφιανός με έγγραφο του προς το υπουργείο του Δικαίου, ανέφερε: «… Επειδή και δια την διαφοράν, την οποίαν με εγκάλεσε προλαβόντως ο άγιος Π. Πατρών [Γερμανός] ως είναι γνωστόν και προς το υπουργείον τούτο, συνεβιβάσθημεν να μετρήσω προς την πανιερότητά του ικανήν ποσότητα χρημάτων. Και επειδή δεν δύναμαι να εξοικονομήσω την ποσότητα ταύτην άλλως, …παρακαλώ το φιλεύσπλαχνον του υπουργείου τούτου να μοι δώση μίαν διαταγήν προς το επαρχείον Καλαβρύτων, δυνάμει της οποίας να υποχρεωθώσιν όσοι ευκατάστατοι χρεωστούσιν είτε πολλά είτε νέα, εις το να μοι δώσουν μέρος από όσα με θέλουν, ώστε να δυνηθώ να φανώ και εγώ εκπληρωτής της προς την πανιερότητά του υποσχέσεώς μου…».
1829. Στις 6 Μαρτίυ 1829 ο εκ Βλασίας δημογέροντας Γεώργιος Οικονομόπουλος, ενημερώνει εγγράφως τον έκτακτο επίτροπο Αχαΐας ότι δύο σπίτια στον Άη Βλάση εθνικά πρέει να πουληθούν…
1831. Στις 6 Μαρτίου 1831 εκδόθηκε η πολυσέλιδη απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου της κατά τας δημοσίας οδούς ληστείας, για την υπόθεση της ληστείας του φεϊζόπουλου.
1831. Στις 6 Μαρτίου 1831 ο Πανάγος Μπερίου (ή Μπέριος;) από τη Γλόγοβα έγραψε προς τον Κυβερνήτη της Ελλάδος για τις διώξεις της οικογενείας του από τους χωριανούς του.
1831. Στις 6 Μαρτίου Έγγραφο του διοικητού Πατρών και Βοστίτσης, Α. Αξιώτη, προς την Γραμματεία των Εξωτερικών και του Ναυτικού, ανέφερε ότι: «… Περί το μεσονύκτιον της 25 του παύσαντος Βασίλειος τις Παπα Νικολόπουλος εκ του χωρίου Καραβοστάσι της επαρχίας ταύτης, με ετέρους τρεις συμβοηθούς, ήρπασαν βιαίως την κόρην της χήρας του καπετάν Δημητρίου Νενέκου, ονόματι Παναγιώταν,…».
1832. Στις 6 Μαρτίου 1832, Αναφέρεται από τον τοποτηρητή Βοστίτσης, ότι ο ληστής Κοκκής Παναγιώτης μεταβάς μετά του διοικητή του τάγματος των Καλαβρύτων Ν. Πετιμεζά και άλλων λίγων στρατιωτών στο Αίγιο, Στις 4 του ιδίου μηνός, περνώντας από το εργαστήριο του Σταύρου Θεοφανόπουλου, εμπόρου και κατοίκου της πόλεως αυτής, επλήγωσε αυτόν μέσα στο εργαστήριό του στο μηρό, Στις 4 η ώρα τη νύχτα και αξαφανίστηκε οπότε και κατεζητείτο.
1833. Στις 6 Μαρτίου με απόφαση του βασιλ Όθωνα , διορίστηκε ως δικαστής στο Μεσολόγγι ο Νικόλαος Φλογαΐτης.
1835. Στις 6 Μαρτίου 1835, κάτοικοι της Στρέζοβας έγραψαν προς τον Βασιλέα, «… Αυτά τα δύο φρικαλέα δυστυχήματα Μεγαλειότατε, μας ηνάγκασαν ώστε να τολμήσωμεν να αναφέρωμεν, ότι τα περί ων ο λόγος χωράφια του μετοχίου ήτον από τους προπάτορές μας, ως υποθήκη εις την καταργηθείσαν ταύτην μονήν, δια να απαλάττωνται από ατς απαιτήσεις, και φορολογίας των τότε Οθωμανών, τας οποίας επεφόρτιζον επί της ιδιοκτησίας μας, και είχον οι προπάτορές μας αμετάτρεπτον συμφωνίαν, και έδιδον μόνον εις την μονήν, εν διπλοδέκατον, το οποίον και διετηρήθη άχρι της σήμερον…».
1838. Στις 6 Μαρτίου 1838 δόθηκε η άδεια στη μονή Χρυσοποδαρίτισσας να διορίσει δικηγόρο στη διένεξή της με τους Ζουμπατογκερμπεσαίους για τα κτή ματα αυτής στα Μαύρα Βουνά.
1839. Στις 6 Μαρτίου 1839 ο Αγγελής Σακκέτος σε αίτησή του προς τη Γραμματεία των Στρατιωτ. αναφέρει ότι έλαβε το πιστωτικό Γραμμάτιο και συνεχίζει: «…εξαιτούμαι με ικεσίας παρά της Β. ταύτης Γραμματείας όπως ευαρεστηθείσα διατάξει να λάβω τον εις 24 δόσεις ετήσιον μισθόν μου δια μιάς επί τη αφαιρέσει του μετρίου τόκου…»
1842. Στις 6 Μαρτίου 1842 ορκίστηκαν οι πραγματογνώμονες Γεώργιος Α. Κολιόπουλος και Π. Χρονόπουλος, ενώπιον του δημάρχου Λυκουρίας Θ. Κολόκα και του ιερέως Νικολόπουλου, για να μετρήσουν και εκτιμήσουν τον αγρόν της μονής του Αγίου Αθανασίου στη θέση Καμάρι.
1872. Στις 6 Μαρτίου 1872 υπεβλήθη από τον εκλογέα Θεμ. Κ. Λιβαρτσινό, ένσταση «Κατά του εγκύρου της ενεργηθείσης βουλευτικής εκλογής του Δήμου Λαπαθών», προς τη Βουλή, ζητώντας την ακύρωση της εκλογής του δήμου Λαπαθών…
1897.Στις 6 Μαρτίου 1897 αποστρατεύτηκε, ο εκ Πετσάκων υπολοχ. Πεζικού Μπαλάσκας Ευθύμιος.
1919. Στις 6 Μαρτίου 1919 πέθανε ο στρατιώτης Αναστασόπουλος Δημήτριος του Αναστ., από την Αναστάσοβα, στο Σ. Ν. Οδησσού.
1919. Στις 6 Μαρτίου 1919 πέθανε στρατιώτης Σκόνδρας Απόστολος του Ανδρέου από το Γκέρμπεσι.
1941. Στις 6 Μαρτίου 1941 φονεύθηκε στο ύψ. Χειμάρρας ο εκ Βερσιτσίου στρατιώτης, Χαντζής Χρήστος του Γεωργίου.
1948. Στις 6 Μαρτίου 1948 «Ενέδρα στον Πριόλιθο… Στις αρχές Μαρτίου 1948 συνελήφθησαν στα Μαζέικα 15 άτομα, θεωρούμενα ως ύποπτα για συνεργασία με τους αντάρτες, μεταξύ αυτών και μερικές γυναίκες…».
1949. Στις 6 Μαρτίου 1949 ο «δασκαλάκος» Τσιούνης Γιώργος από το Δεχούνι, «… Στις 5 Μαρτίου 1949 αιχμαλωτίσθηκε από απόσπασμα των ΛΟΚ. Δέθηκε και οδηγήθηκε στη Σκοτάνη. Με την πρόφαση, ότι θα εδραπέτευε, η φρουρά του έσκαψε το λάκκο και τον έθαψε ως το λαιμό. Την επομένη 6 Μαρτίου, μεταφέρθηκε στην Κάτω Κλειτορία. Τις απογευματινές ώρες της ίδιας ημέρας εκτελέσθηκε αναπολόγητος στο «Καρνεσέϊκο Γεφύρι».».
1953. Στις 6 Μαρτίου 1953 συστάθηκε το Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο Καλαβρύτων.
1988. Στις 6 Μαρτίου 1988 αποστρατεύθηκε ο εκ Περιστέρας Καλαβρ. Λοχ. πυροβ. Παπαγεωργακόπουλος Σωτήριος.
————————————————————————————————
Πηγή: Όλα τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από το «Ιστορικό Λεξικό της επαρχίας Καλαβρύτων».
Η Αργυρώ (Αργυρούλα) Γιαννοπούλου (το πατρικό της επώνυμο ήταν Βουλδή) γεννήθηκε στη Χαλανδρίτσα Αχαΐας στις 8 Απριλίου 1926 και οι γονείς της ήσαν ο Νέστορας και η Νκολίτσα Βουλδή. Είχε και μία αδελφή, την Αθηνά.
Το 1949 παντρεύτηκε τον Ανδρέα Γιαννόπουλο από το Σούλι Πατρών, με τον οποίο το 1955 έκανε την κόρη τους Έλλη και λίγο αργότερα χώρισαν.
Μετά παντρεύτηκε πάλι και ο ανδρας της λεγόταν Γόντικας και έτσι άλλαξε το επώνυμό της στους δίσκους από Γιαννοπούλου σε Γόντικα.
Ο Γιαννόπουλος είχε θείο το γνωστό κλαρινίστα της περιοχής, Άγγελο Δροσόπουλο. Η Αργυρώ ήταν ήδη γνωστή στην περιοχή γιατί τραγουδούσε πολύ καλά και ενώ την είχε ζητήσει ο κλαριτζής Ανεστόπουλος για να κάνουν δίσκο, ο πατέρας της δεν την άφησε. Θαύμαζε τη Γεωργία Μηττάκη και τον Γιώργο Παπασιδέρη. Ο Δροσόπουλος λοιπόν κάλεσε την Αργυρώ στα εγκαίνια του Ραδιοφωνικού σταθμού Πατρών να τραγουδήσει, όπως και έγινε και εκεί λόγω της θετικής απήχησης που είχε στον κόσμο, έκαναν στον σταθμό ζωντανή εκπομπή μία φορά την εβδομάδα.
Ύστερα από πιέσεις του Δροσόπουλου πήγε και τραγούδησε στη Ναύπακτο αρχικά, στο μαγαζί ενός Καρακώστα, όπου είχε μεγάλη επιτυχία.
Στη συνέχεια δούλεψε στην Πάτρα στη «Φαντασία» και στο Σαραβάλι στου Γιαννακόπουλου.
Μετά τη ζήτησε πάλι ο Ανεστόπουλος και ήρθε στην Αθήνα και ξεκίνησε τη δισκογραφία με τις εταιρείες ODEON, PARLOPHONE, COLUMBIA κ.λ. Η δισκογραφία της έγινε μεταξύ των ετών 1951-1958.
Στην Αθήνα δούλεψε στη «Ζούγκλα» πλ. Βάθη με το Δημήτρη Ζάχο, στην Ελληνική γωνιά» Δεύρου 5 με τη Γεωργία Μηττάκη, στον «Έλατο» και σε διάφορα άλλα με πολλούς καλλιτέχνες της εποχής. Τραγούδησε όλα τα είδη: Κλέφτικα, αμανέδες, βαριά ρεμπέτικα κ.λ. Σταμάτησε να τραγουδάει 47 ετών.
Όπως σε συνέντευξή της[1] αναφέρει: «…θα σου πω για το πρώτο βραβείο που πήραμε στη Bουλγαρία σε διαγωνισμό τραγουδιού. Πρέπει να ήταν το 1970, ήταν κόσμος απ’ όλα τα Bαλκάνια, από την Eλλάδα πήγαμε εγώ, ο Kαβακόπουλος στο βιολί, ο Παπαγεωργίου από τη Θεσσαλονίκη στο κλαρίνο και κάποιοι άλλοι. Πήραμε το πρώτο βραβείο γιατί δεν κόβαμε τα τραγούδια αλλά περνάγαμε με ωραίο τρόπο από το ένα στο άλλο…».
Μερικά από τα τραγούδια της, τα οποία βρήκα στο YouΤube:
Εταιρεία: ODEON
O πόνος της Μάρως (Συρτός – Σ. Περιστέρης, Γ. Ανεστόπουλος, ηχογρ. 1952).
Στον Mεντρεσε στον πλάτανο (Γιώργος Ανεστόπουλος, ηχογρ. 1952).
Eίσαι άνθος της κανέλας (κλαρίνο: Γ. Ανεστοπουλος).
[1] Πάλκο online πολιτιστικό περιοδικό. Ηλ. Μπαρούνης, 8.11.2020. Από εκεί και άλλα στοιχεία σχετικά με το παρόν θέμα. Η φωτογραφία της προέρχεται από το διαδίκτυο.
Ο πατέρας της Θεόδωρος Αλεξανδρόπουλος ετών 42, προσκυνητής, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στη Μονή του Μεγ. Σπηλαίου, στη θέση Υψηλός Σταυρός, στις 8.12.1943, όταν η Αθανασία ήταν 12 ετών.
Το Βιβλιάριο Επαγγελματικής Κατατάξεώς της ως Α΄ κατηγορίας Μουσικού (αοιδού) είχε αριθ. 16 και της χορηγήθηκε με την υπ’ αριθ. 7/17.4.1956 απόφαση της επιτροπής του Υπουργείου Εργασίας. Στο ίδιο βιβλιάριο αναφέρεται ότι ανήκε στο Σωματείο «Αλληλ/θείας».
Στην εφημερίδα «Η Φωνή των Καλαβρύτων» έτος έκδοσης 1962 με τίτλο: «Καλαβρυτινά Αηδόνια. Αθαν. Αλεξανδροπούλου. Από το Πεύκο στον «Έλατο».», αναφέρονται τα εξής:
«Στο κέντρο της Αθήνας, στην ίδια την καρδιά της Ομόνοιας βρίσκεται το κέντρο «Έλατος». Όταν κανείς ξεφύγει από τα πολύχρωμα φώτα, τις ρόδες και τους τροχονόμους και κατέβει τα σκαλιά του Ελάτου νομίζει πως λόγω κάποιου μάγου βρέθηκε σε μια γωνιά της αθάνατης ελληνικής υπαίθρου, πίσω στο μακρινό μα τόσο αγαπημένο χωριό του που οι ανάγκες της ζωής τον έσπρωξαν να φύγει μακριά του. Ιδιαίτερα για εμάς τους Καλαβρυτινούς ο Έλατος έχει κάτι που κανένα άλλο κέντρο δεν έχει: Το αστέρι σε αυτό το πάλκο της ορχήστρας είναι μια Καλαβρυτινοπούλα, γέννημα και θρέμμα του τόπου μας, από το Πεύκο (Τσαρούχλι) η Αθανασία Αλεξανδροπούλου. Η διαλεχτή καλλιτέχνις, φίρμα πια στους κύκλους του Ελληνικού Δημοτικού Τραγουδιού, γεννήθηκε κι ανατράφηκε στο όμορφο Τσαρούχλι στους πρόποδες του μυθικού Ερυμάνθου . Ήταν ακόμη παιδί όταν το πηγαίο ταλέντο της αναδείχτηκε. [..]. Η ζωή έχει τις ανάγκες της και αυτές επέβαλλαν στην Αθανασία να μάθει μια τέχνη προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει. Έτσι η Αθανασία έγινε μοδίστρα. Στην Πάτρα διδάχτηκε μα κάθε βελονιά στην ποπλίνα ή το τσελβόλ ήταν και μια βελονιά στην καρδιά της. Έραβε και σιγομουρμούριζε μελωδίες. Η Αθανασία, μετά τον χαμό του πατέρα της που τον σκότωσαν οι Γερμανοί, βρέθηκε με τα αδέρφια της στην Αθήνα αναζητώντας εργασία. Κάποιοι γνωστοί που ήξεραν το ταλέντο της, την κάλεσαν σε ένα γλέντι να τραγουδήσει. Εκεί ήταν προσκεκλημένη η καθηγήτρια μουσικής Ηλέκτρα Κωνσταντινίδου. Με το που την άκουσε ενθουσιάστηκε πάρα πολύ και δεν ήθελε τέτοιο ταλέντο να πάει χαμένο. Γρήγορα κανόνισε να λάβει μέρος η Αθανασία σε έναν διαγωνισμό του ραδιοφώνου. Τριάντα συναγωνίστριες η μια καλύτερη από την άλλη και ψημένες σε διαγωνισμούς. Η Αθανασία, η απλή κοπέλα του χωριού, όχι τρακ είχε, μα λυμένη ένιωθε μπροστά στη δοκιμασία. Βγήκε πρώτη και το ραδιόφωνο της παραχώρησε ένα εικοσάλεπτο κάθε εβδομάδα, «την μουσική ώρα του Μωριά». [Διευθυντής τότε στην Ελληνική Ραδιοφωνία ήταν ο Σίμωνας Καρράς. Η 18χρονη Αθανασία τραγούδησε με την ορχήστρα της κορυφαίας Γεωργίας Μηττάκη και όλοι είδαν ένα καινούργιο αστέρι του δημοτικού τραγουδιού…] Από κει και έπειτα ξεκινάει η ανοδική πορεία για την Αθανασία. Ακολούθησε πλούσια δισκογραφία, μεγάλοι επιχειρηματίες την ζητούσαν για να τραγουδήσει στα κέντρα τους. Και σήμερα είναι καλλιτέχνις πρώτης σειράς στο δημοτικό τραγούδι. Δεν ξεχνά όμως ποτέ τον τόπο της. «Είμαι περήφανη για την Καλαβρυτινή μου καταγωγή» μας λέει, «και η μεγαλύτερη μου χαρά είναι να τραγουδώ τα τραγούδια του τόπου μου, που με τόσο αίμα έχει ποτιστεί μαζί με το αίμα του πατέρα μου. Κι αφάνταστη είναι η συγκίνηση μου όταν ανάμεσα στο ακροατήριο μου είναι συμπατριώτες. Τελευταία, μετά τα όσα έγραψε για μένα ο κ. Πάνος Δουβος στα «Σουδενιωτικα Νέα» και στην «Φωνή», κάθε μέρα και περισσότερους βλέπω στον Έλατο. Τους ευχαριστώ όλους!».
Τραγούδια που τραγούδησε:
Φέξε μου φεγγαράκι μου (τσάμικο, – συνθέτης, στιχουργός: Κλαπαδώρας Απόστολος, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Τρία Πουλάκια πέταξαν (Τσάμικο – συνθέτης, στιχουργός: Αθανασία Αλεξανδροπούλου, Κλαρίνο Χαλιγιάννης Αθανάσιος), Τίνος καλύβα καίγεται(τσάμικο – συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Κοκοντίνης Παναγ.), Στον Τύρναβορίχνει βροχή (συρτός, – συνθέτης, στιχουργός: Γούβαλης Γιάννης, Κλαρίνο Χαλιγιάννης Αθαν.), Λουλούδι τι μαράθηκες (καγκέλι – συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Γλυκοχαράζει η Αυγή (η Χαραυγή)- (Συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Απόψε η Πούλια μάλωνε (τσάμικο – συνθέτης, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ., στιχουργός Β. Τρυφωνόπουλος), Τώρα που ήρθε η άνοιξη (συρτός – Συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Τι καμαρώνεις γέροντα (συνθέτης: Γούβαλης Γιάννης, στιχουργός: Φλώρος Γιώργος, κλαρίνο: Χαλιγιάννης Αθαν.), Θα πιάσω φίλο τον αητό (τσάμικο – συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Η Φωτούλα (Μπεράτι, Συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Κοντογιώργος Κώστας, Βιολί: Σαρίκας Παναγ,), Τ’ ακούς κουμπάρα μου (καγκέλι – συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Κοκοντίνης Παναγ.), Αρκαδιανή,Δίχως φως, δίχως λυχνάρι (συρτοτσιφτετέλι- συνθέτης, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Απ’ το κακό στ’ ανάποδο (καγκέλι – συνθέτης, στιχουργός: Αθανασία Αλεξανδροπούλου, Κλαρίνο Χαλιγιάννης Αθανάσιος), Αγαπώ ένα παλικάρι (συρτός, (συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Νταμκάς Πάνος, βιολί Σούρλας Ιω., λαούτο: Ανδριανός Σταύρος, Μάντολα: Ρουβάς Λάζαρος), Πολλές μανούλες στη ζωή (Συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Τι έχεις Ρίνα μ’ κι αρρωσταίνεις, Ρίνα (Κόρη του παπά), Το κλήμα πούχεις στην αυλή (συρτός στα τρία – συνθέτης, στιχουργός: Κλαπαδώρος Απόστ., κλαρίνο Μπατζής Βασίλ.), Βασιλικός στην πόρτα σου, Μην κλαίς και μη μαραίνεσαι (συνθέτης: Γούβαλης Γιάννης, στιχουργός: Φλώρος Γιώργος, κλαρίνο: Χαλιγιάννης Αθαν.), Η ξενιτειά κι ο θάνατος (τσάμικο – συνθέτης, στιχουργός: Κλαπαδώρας Απόστολος, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.), Σφύρα Λενιώ μ’ τα πρόβατα (τσάμικο, – συνθέτης, στιχουργός: Γούβαλης Γιάννης, Κλαρίνο Χαλιγιάννης Αθαν.), Πάνω κει στην κρύα βρύση(συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Νταμκάς Πάνος, βιολί Σούρλας Ιω., λαούτο: Ανδριανός Σταύρος, Μάντολα: Ρουβάς Λάζαρος), Πικροδάφνη, Δε στώπα Βάσω μια φορά(συρτός – Συνθέτης, στιχουργός, κλαρίνο: Μπατζής Βασίλ.) και άλλα που δεν περιήλθαν σε γνώση μου.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω αναφερόμενα τραγούδια αλλά και από άλλα, συνεργάστηκε με πολλούς και κορυφαίους μουσικούς όπως:
ο Βασίλης Σκαλιώτης, ο Αραπάκης, ο Βασίλης Μπατζής, ο Γιάννης Κούπας, ο Γιώργος Φλώρος, ο Κλαπαδώρας, ο Γούμενος, ο Χαλιγιάννης και πολλοί άλλοι.
Στο κέντρο «Έλατος» δίπλα στην Ομόνοια στην Αθήνα, εργάστηκε 13 χρόνια, αλλά τραγούδησε σε πανηγύρια και χορούς σε όλη την Ελλάδα.
[1] Το έτος 1932 αναφέρεται στο παραπάνω αναφερόμενο βιβλιάριό της ως έτος γεννήσεως. Σε μελέτη όμως «για το δημοτικό τραγούδι, από την ερμηνεία της Αθανασίας Αλεξανδροπούλου», του Γεωργίου Αγγελοπούλου (Αθήνα Σεπτ. 2022) (Φιλοσοφ. Σχολή Πανεπ. Αθηνών – Βιβλιοθ. «Πέργαμος»), αναφέρεται ως ημερομηνία γέννησής της η 8η Σεπτεμβρίου 1931. Εκεί ο Γ. Αγγελόπουλος σημειώνει και τα εξής: «…Η επιλογή της συγκεκριμένης ερμηνεύτριας έγκειται στο γεγονός ότι εκτελεί με ευκρίνεια, καθαρότητα και κυρίως λιτά, ένα ρεπερτόριο με εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις, σε τεχνικό και υφολογικό επίπεδο, χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται απλοϊκή. Είναι ουσιαστικά σαν να συνδέει το τραγούδισμα των ανθρώπων της υπαίθρου της οποίας αποτελεί μέρος, με τον επαγγελματικό ήχο. Με τον όρο επαγγελματικό εννοείται το αισθητικό πρότυπο όπως διαμορφώνεται από τους δίσκους της εποχής και από τους σημαντικούς τραγουδιστές. Αυτή η αρτιότητά της στο κομμάτι της ερμηνείας, αποτέλεσε και το εισιτήριο της στον κόσμο της δισκογραφίας…».
Όπως φαίνεται στο διπλανό γραπτό απόκομμα, προερχόμενο από τον «Οδηγό της Ελλάδος 1930» εκδόσεις Πυρσός (σελ. 971), το Γκέρμπεσι είχε 272 κατοίκους εκ των οποίων άρρενες ήσαν οι 132 και θήλεις 140. Δεν αναφέρεται εδώ αν τότε αποτελούσε ιδία κοινότητα με το Μουρίκι. Το Μουρίκι βέβαια δεν αναγράφεται και αυτοτελώς στον εν λόγω «Οδηγό».
Σχετικά με το Ταχυδρομικό γραφείο: Απ’ όσα λίγα γνωρίζω, τότε οι κοινοτάρχες είχαν υποχρεωθεί να διακινούν την αλληλογραφία με δικούς τους ανθρώπους. Δηλ. έγγραφα που έφθαναν στο Γκέρμπεσι και απευθυνόντουσαν σε όμορα χωριά, έπρεπε να σταλούν από την Κοινότητα στα χωριά αυτά. Αυτή την έννοια είχε το γραφείο αυτό.
Το Σχολείο συστάθηκε το 1902.
Σχετικά με τα ονόματα αυτών που ήσαν στο Κοινοτικό Συμβούλιο:
Ο Κανέλλος Κόρδας ήτο ο του Αριστείδη και είχε παιδιά τον Γιώργο και τη Μαρία. Αναγραφόμενος πρώτος, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν και ο πρόεδρος της Κοινότητος. Αναφέρεται και άλλος Κανέλλος Κόρδας του Σταμάτη το έτος 1865, όταν ήταν 35 ετών και δεν είναι ο αναφερόμενος εδώ.
Ο Αντώνης Πλιότας είναι ο Αντώνης Πλώτας του Σπήλιου (αδελφός των Βασιλάκη και Ντίνου, του Στάθη και του Νίκου), και παιδιά του: ο Ντίνος, Γιώργος, Μήτρος, Βασίλης και Ελένη. Αναφέρεται και ένας Αντώνης Πλώτας το 1829, ως γεωργός στο Γκέρμπεσι.
Ο Β. Τζώρτζης μου είναι άγνωστος και θεωρώ ότι είναι εκ της ετέρας οικογενείας Τζώρτζη η οποία διέμενε στο Γκέρμπεσι, για την οποία δεν έχω επαρκή στοιχεία.
Ο Ν[ικόλαος] Τζώρτζης είναι ο αείμνηστος παππούς μου, όστις είχε διατελέσει άλλοτε πρόεδρος στο Γκέρμπεσι.
Ο Μ. Πλιότας [Μ. Πλώτας] δεν είναι ξεκάθαρο ποιός ακριβώς είναι, δεδομένου ότι, αναφέρονται οι εξης:
Μιχάλης (Λιάκος) Πλώτας του οποίου παιδιά ήσαν: Κων/νος, Χρήστος, Νίκος, Κυριάκος, Νικολίτσα, Ασπασία, Φωτεινή.
Μήτσος Πλώτας του Χαραλάμπους (Μητσούρας) με παιδιά του: Φανάκη, Χαράλαμπο, Χρήστο, Χριστίνα, Ανδρέα.
Αναφέρονται και οι: Πλώτας Μήτσος του Ηλία, 22 ετών το 1865.
Πλώτας Μίχος του Ηλία, 28 ετών το 1865.
Μεταξύ των Μιχάλη (Λιάκου) Πλώτα και Μήτσου Πλώτα, επικρατέστερος είναι ο Μιχάλης (Λιάκος) να είναι ο στο Συμβούλιο του 1930 αναφερόμενος ως Μ. Πλιότας, κυρίως διότι ο Μήτσος θα έπρεπε «επίσημα» να αναγράφεται Δημήτριος.
(Δυστυχώς ο Δήμος των Καλαβρύτων όπου πλέον υπάρχουν αποθηκευμένα τα δημοτολόγια κλπ. Κοινοτικά έγγραφα του χωρίου Γκέρμπεσι, δεν μου επέτρεψε να τα συμβουλευθώ.)
Σημ.: α. Τον παραπάνω αναφερόμενο «Οδηγό» μου έδωσε ο αγαπητός φίλος Σωτήριος Δογάνης.
β. Οι λοιπές πληροφορίες προέρχονται από το δίτομο έργο μου: «Το Γκέρμπεσι και τα λοιπά χωριά του πρώην δήμου Λαπαθών».
Σε έντυπο του 1920 (σ. 266), (100 χρόνια μετά την επανάσταση) αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής, τα οποία (σήμερα, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση) κάποιοι πασχίζουν να τα αλλοιώσουν ή και εν τέλει να τα ξεχάσουμε …
Σημείωση: Το εν λόγω ογκωδέστατο έντυπο μου έδωσε ο αγαπητός Καλαβρυτινός φίλος κ. Σωτήρης Δογάνης, απόγονος των Ντογάνηδων.
Μερικές ημέρες πριν σε επικοινωνία μου με τον πρόεδρο του Συλλόγου Καμενιανιτών -Δεσινιωτών και Δροβολοβιτών αγαπητό φίλο κ. Κων. Νικολόπουλο, ζήτησα μια συνάντηση με δύο εκπροσώπους του Συλλόγου αυτού προκειμένου να τους παραδώσω κάποια έγγραφα αποδεικτικά των αγωνιστών των καταγομένων από τα χωριά τους.
Μου έκανε την τιμή ο πρόεδρος του συλλόγου αυτού κ. Κων. Νικολόπουλος και στις 11 Φεβρουαρίου 2024 συναντηθήκαμε και του παρέδωσα το παρακάτω απεικονιζόμενο (κατά εξώφυλλο και πλάτη) «ντοσιέ» περιέχον 280 σελίδες, με συνημμένο το παρακάτω, στη συνέχεια, έγγραφό μου:
Σήμερα, έλαβα το παρακάτω, απαντητικό, ευχαριστήριο έγγραφο από τον παραπάνω Σύλλογο.
Σπεύδω να προλάβω διάφορες αποκλίνουσες σκέψεις, διευκρινίζοντας ότι:
Τα παραπάνω δημοσιοποίησα – παρ’ ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου, αλλά ούτε και την άδεια του Συλλόγου είχα-,
α) Για να ενημερωθεί και από εμένα, από αυτό εδώ το Blog, κάθε ενδιαφερόμενος από εκείνα τα μέρη, ότι υπάρχουν αυτά τα αποδεικτικά έγγραφα στο εκθετήριο του Σχολείου των Καμενιάνων.
β) Ώστε, σε ότι αφορά τουλάχιστον τους αγωνιστές του 1821 από αυτά τα χωριά, πριν ή κάποιος αμφισβητήσει την ύπαρξή τους, αλλά και την ορθή καταγραφή τους στο «Ιστορικό Λεξικό», να δύναται να ελέγξει πρώτα τα δεδομένα αυτά.
Οφείλω επίσης να διευκρινήσω ότι όλη η συλλογή και παράδοση αυτού του υλικού στον εν λόγω Σύλλογο, έγινε από μέρους μου ΔΩΡΕΑΝ και με μεγάλη ευχαρίστησή μου.
Τέλος ευχαριστώ το Σύλλογο τόσο για την αποδοχή της δωρεάς, όσο και για το ευπρεπές και τιμητικό για μένα έγγραφό του.
Ζαΐμης Αλέξανδρος: πολιτικός, υιός του Θρασυβούλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1855 [καταγόταν από την Κερπινή των Καλαβρύτων, διετέλεσε πολλές φορές υπουργός και δύο φορές προθυπουργός, βουλευτής Καλαβρύτων και αρχηγός ιδίας πολιτικής μερίδος ].
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα Λειψία, Βερολίνο και Αιδελβέργη και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι.
Μετά το θάνατο του πατέρα του πολιτεύτηκε στην επαρχία Καλαβρύτων και εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής το 1885 με το Δεληγιάννη από τον οποίο έλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης. [Είχε εκλεγεί βουλευτής και το 1882, ακυρώθηκε όμως η εκλογή του, λόγω ανηλικιότητος]….
(Το υπόλοιπο βιογραφικό του, αποτελούμενο εκ 3 σελίδων, παρατίθεται στο Ιστορικό Λεξικό της Επαρχίας των Καλαβρύτων).
παραθέτω στη συνέχεια, ενδεικτικά, συμβάντα κατά την ημέρα της 18ης Φεβρουαρίου, αφορώντα την επαρχία των Καλαβρύτων, τα οποία αναζήτησα και σε ελάχιστο χρόνο αλίευσα από το ηλεκτρονικό αρχείο μου, του «Ιστορικού Λεξικού της Επαρχίας Καλαβρύτων». Όπως διαπιστώνετε, ο πλούτος των πληροφοριών δεν είναι ευκαταφρόνητος. Αν για κάθε ημέρα του έτους αναζητηθούν αντίστοιχες πληροφορίες θα βρεθούν αρκετές ώστε να καλύψουν με επάρκεια και τις 365 ημέρες του χρόνου και να αποτελέσουν κατά κάποιο τρόπο ένα ιστορικό ημερολόγιο. Για όσους αντιλαμβάνονται και γνωρίζουν, πιστεύω ότι εκτιμούν το εύρος και το βάθος του έργου μου αυτού, και τις παραπέρα δυνατότητες εκμετάλευσής του για για τη δημιουργία και άλλων πνευματικών «προϊόντων».
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Κωνσταντίνο Αλεξανδρόπουλο, ο Παπαδόπουλος Γεώργιος, από το Διακοφτό.
⁂ Στις 18.2.1820, έμπιστος άνθρωπος του Σωτήρη Χαραλάμπη, του έγραφε εκ Κωνσταντινουπόλεως: «… να προσέχετε την δολοφονίαν και να μην γιουρδίζετε εις τα πράγματα ότι είναι εποχή κρίσιμος και κινδυνεύετε…».
⁂ Σε γράμμα που έφτασε στις 18 Φεβρουαρίου 1821 στο Μητροπολίτη Μονεμβασίας από τον Κανέλλο Δεληγιάννη αναφέρεται ότι «το μυστήριο της [Φιλικής;] εταιρείας ανεκαλύφθη εις τον Ηγεμόνα δια του Διερμηνέως και του Σωτηρίου Κουγιά». (Ο Σωτήρης Κουγιάς ήτο προεστώς εις την επαρχίαν Τριπολιτσάς).
⁂ Ο Διονύσιος Ευμορφόπουλος, στις 18 Φεβρουαρίου 1825 από Οριόλο Γαστούνης έγραφε προς την Σεβαστή Διοίκηση ότι περί τα τέλη Νοεμβρίου με διαταγή της Διοίκησης εξεστράτευσε από τα Δερβένια κατά των ανταρτών και ενωθείς μετά του Ι. Γκούρα έφθασαν ως τη Γαστούνη και διαταχθείς και παρά του Κωλέτη παρέμεινε στις θέσεις αυτές με πεντακόσιους στρατιώτες…
⁂ Την 18 Φεβρουαρίου 1825, οι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης έγραψαν προς τον Ι. Ζαΐμη, όστις είχε παραιτηθεί την προηγούμενη ημέρα με έγγραφό του από το Λονδίνο προς την Διοίκηση.
⁂ Ο (χειρούργος) Ανδρέας Πετιμεζάς (γιός του Κωνσταντή), στις 18 Φεβρουαρίου 1826, από το Άργος, έγραφε: «Προς το έξοχον υπουργείον του Πολέμου./ Έσωθεν περικλείονται ονομαστικός κατάλογος 10 στρατιωτών όντων μαζί μου από 1825 Αυγούστου 27 και δύο συμβοηθούντων με εις την χειρουργικήν τέχνην έκτοτε καθ’ ον καιρόν διετάχθην παρά του αυτού υπουργείου εις την υπ’ αριθ. 10824 Διαταγήν, και κατάλογος εξόδων των εις διαφόρους μάχας πληγωθέντων στρατιωτών και ιαθέντων παρ’ εμού εξ ιδίων μου εξόδων…».
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1826 ο Νικηφόρος Νεζερίτης, με έγγραφό του προς το υπουργείο του Δικαίου κατηγορεί για διάφορες παρανομίες τον Δ. Νενέκο, ζητώντας να δικαιωθεί.
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1826, ο Νικηφόρος Νεζερίτης, έγραφε από το Ναύπλιο: «Προς το έξοχον υπουργείο του Δικαίου. Αναφέρομαι ότι κατά το 1822 τη 23[;] Νοεμβρίου, όταν ο εκλαμπρότατος Πετρόπεης, μετά του εκλαμπρ. κυρίου Ζαΐμη, με στρατηγόν κύριον Κανέλο Δεληγιάννη απερνούσαν εις υπεράσπισιν του Μεσολογγίου, όταν το πολιορκούσεν ο Ομέρ Πασάς, εμβαρκαρίσθησαν εις Καραβοστάσι, οίτινες διέταξαν τον καπ. Δημήτρη Νενέκον Ζουμπατιώτην δια να δώση εις τα καράβια είκοσι σφαχτά, και με το να μην είχε πρόχειρα, εζήτησε από εμέ δάνεια, και του έδωκα 25 πρόβατα και μίαν αγελάδα, δια να με τα δώση εις πέντε ημερών διορίαν, και μέχρι τούδε δεν με τα έδωκε…».
⁂ Την ίδια ημερομηνία (18 Φεβρ. 1826) ο Νικηφόρος έγραφε προς το ίδιο υπουργείο του Δικαίου: «… αναφέρομαι ότι κατά τον παρελθόντα Οκτώβριον ανεφέρθην εις την Σεβ. Διοίκησιν με αναφορά μου δια τα όσα πράγματα με λείπουν δίδοντας και κατάστιχον οπού ο Νικολέτος Σοφιανόπουλος άνευ διαταγής αδίκως και ληστρικώς μου ήρπασε όταν με αιχμαλώτισε…».
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1831 το Πρωτόκλητο Δικαστήριο Καλαβρύτων δια του προέδρου αυτού Ταγκόπουλου, καλεί τον Νικόλαο Νίκα στο Μάνεσι Καλαβρύτων, να προσέλθη να απολογηθεί εντός 8 ημερών διότι έχει κάνει αγωγή εναντίον του ο Ιω. Λαμπρόπουλος επίτροπος του Σταμάτη Μποντιώτη, ζητώντας να του πληρώσει όσα του χρεωστούσε.
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1832, ο παρά τω Πρωτοκλήτω δικαστηρίω Άργους εγκλ. εξεταστής, σε έγγραφό του προς τον Διοικητή Καλαβρύτων αναφέρει ότι: «… ο κύριος Χαράλαμπος Λοντοτσακίρης εγκαλείται ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου επί συνειδότι [συναιτιότι;] ληστείας….».
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1833, ο Γραματέας της επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείας, με έγγραφο που συντάχθηκε στο Ναύπλιο και στάλθηκε «Προς τον Σεβασμιώτατον εκκλ. Τοποτηρητήν Καλαβρύτων» συνηγορεί στην πρόταση Σουδενιωτών να χειροτονηθεί ιερέας ο Ιωάννης, υιός του μακαρίτη Αθανασίου επίσης ιερέως.
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1836, διεβιβάσθη προς την Επιτροπήν του Εκκλησιαστικού Ταμείου, έγγραφο των μοναχών της Χρυσοποδαριτίσσης μετά του ηγουμένου αυτών «…ότι υπάρχει υπέρ της μονής ημών απόφασις του πρώην Διοικητού των Πατρών και Βοστίτζης, κατά την 4 Μαρτίου 1831[;] εκδοθείσα εις δίκην τινά μεταξύ ημών και των Ζουμπατογκερμπεσαίων, κατά την οποίαν το Καραβοστάσι και Μαύρα Βουνά θεωρούνται ιδικτησία αναντίρρητος της μονής…».
⁂ Ο Γεώργιος Λεχουρίτης, στις 18 Φεβρουαρίου 1838 με έγγραφό του από Αθήνα προς το Φρουραρχείο Αθηνών, ζητάει, ως ταγματάρχης της 10ης Φάλαγγος και με βάση το νόμο περί παραχωρήσεως φθαρτών κτημάτων στους Φαλαγγίτες, να του δοθεί το ανάλογο Γραμμάτιο δια του οποίου να «δύναται να αγοράσει οποιαδήποτε διαθέσιμα εθνικά πωλητέα επί δημοπρασία κατά το άρθρο 3 κτήματα…».
⁂ Στις 18.2.1838 ο Σκαλτσάς Σωτήριος (γιός του Ασημάκη;) με έγγραφό του προς την διεύθυνση της Φάλαγγος, ζητάει, ως υπολοχαγός – δεκανεύς της 10ης Τετραρχίας της Βασιλ. Φάλαγγος και με βάση το νόμο περί παραχωρήσεως φθαρτών κτημάτων στους Φαλαγγίτες, να του δοθεί το ανάλογο Γραμμάτιο.
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1841 έδωσε πιστοποιητικό ο Μπ. Ρούφος, στον εκ Τσερνωτά Λυκουρίας αγωνιστή Γεώργιο Ντρούκα.
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1841, ο Πετιμεζάς Γεώργιος του Κ. εκ Σουδενών Κυναίθης, με αίτησή του προς τη Γραμμ. των Στρατιωτικών, ζητεί να του χορηγηθεί αριστείο για τη συμμετοχή του στον πόλεμο της ανεξαρτησίας.
⁂ Ημερομηνία 18.2.1844 και τίτλο: «Διοίκησις Αχαΐας/ Ονομαστικός κατάλογος/ 40 αριστειούχων, προς χρήσιν της διανομής των αριστείων», φέρει σχετικός κατάλογος με υπογραφή του Ανδρέα Λόντου.
⁂ Στις 18 Φεβρουαρίου 1844 αναφέρεται ότι εστάλη το αριστείο του Λεωνίδα Κωνσταντίνου κατοίκου Αγίας Βαρβάρας Καλαβρύτων.
⁂ Στις 18.2.1894 προσήλθε στη Μονή Ταξιαρχών Αιγίου ο Κατσής Δημήτριος: με το Μοναχικό όνομα (Αθανάσιος) καταγόμενος από: Τσερνωτά Λευκασίας.
⁂ Με το Β. διάταγμα από 18 Φεβρουαρίου 1902 (ΦΕΚ. 42/1.3.1902) γίνεται σύσταση γραμματοσχολείου εις Γκέρμπεσι Λαπαθών.
⁂ Με το Β. διάταγμα από 18.2.1902 (ΦΕΚ. 42/1 Μαρτίου 1902) γίνεται σύσταση γραμματοσχολείου εις Κομπηγάδι Φαρών.
⁂ Στις 18 Φεβρ. 1903, πέθανε οΤσούλος Βασίλειος, Λοχ. Πυρ. που γεννήθηκε το 1836 στο Χαμάκο Σουδενών (;).
⁂ Στην εφημερίδα «Νεολόγος», 18 Φεβρουαρίου 1909 αναφέρεται ότι: «Ιδιαίτερη άνθηση γνώριζαν οι θεραπευτικές θειούχες πηγές του Γκέρμπεσι, που ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα…..Η συγκοινωνία εις τας θειοπηγάς ταύτας, αίτινες είνε ήδη γνωσταί τοις πολλοίς υπό το όνομα λουτρά Καραβοστάσι – Κέρμπεση, γίνεται ή από της κάτω Αχαΐας, ης απέχουσι περί τας τρεις ώρας, ή από της σιδηροδρομικής στάσεως Σαγέϊκα, ης απέχουσι μίαν και ημίσειαν ώραν».
⁂ Στις 18.2.1913, πέθανε ο εκ Καλαβρύτων στρατιώτης Μασούλας Ιωάννης του Βασιλ.
⁂ Στις 18 Φεβρ. 1923, παραιτήθηκε ο Τ/χης Πυροβ. Σπυρόπουλος Βασίλ. του Θ. από Κέρτεζη Καλαβρύτων.
⁂ Στις 18.2.1944 δόθηκε στο Μαυροδήμο (ψευδώνυμο του αντάρτη Δήμου Μπαρή), Φ(ύλλο). Π(ορείας). για Έπαρχ. Επιτροπή Αιγιαλείας όπως χρησιμοποιηθεί ως πολιτικός αντιπρόσωπος Τάγματος.
⁂ Στις 18.2.1944, δόθηκε εκ του Ανεξ. Τάγματος, στον Φωκά,αντάρτη, με βαθμό: Πολιτικός, του ΙΙ τάγματος, Φύλλο Μεταβάσεως εις Συρμπάνι για υπηρεσία.
⁂ Στις 18.2.1944, ο Φιλιππόπουλος Μ. «αντάρτης, του Ι τάγματος. Αποσπασμένος στην αποθήκη παρασκευής τοποθετείται στην δύναμη του 5ου λόχου» του Ι. Ανεξαρτήτου Τάγματος.
⁂ Στις 18.2.1949 σκοτώθηκε στο Σαϊτά (Αράχοβα), Κόκορης Γιάννης: από Μαζέϊκα, αντάρτης του Δ. Σ.
Σε έγγραφο με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1830, προς τον Διοικητή Καλαβρύτων, οι κάτοικοι της Ράχοβας προσδιορίζουν την τοποθεσία και τα όρια εντός των οποίων μπορεί να ανεγερθεί η σχολή και προσθέτουν διευκρινήσεις σχετικά με το οικόπεδο ανέγερσης της εκκλησίας.
Αναφέρονται τα ονόματα: Νικόλαος Μουρτάζος, Κωνσταντίνος Πούμπας, Γεώργιος Καλαντζής, Παπα Ιωάννης Οικονόμος, Γεώργιος Γαλάνης, Παπα Ανδρέας, Πανάγος Πλασταράς, Παπα Χρήστος, Αναγνώστης Πλασταράς, Γεροαναγνώστης Κουμπούρος, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Πανάγος Αποστολόπουλος, Δημήτρης Δημακόπουλος, Σωτήρης […].
Σε έγγραφο του Νικηφ. Παμπούκη προς την επί των εκκλησ. Γραμμ. με ημερομηνία 20 Φεβρουαρίου 1830, αναφέρεται ότι παρ’ ότι ούτος επεστάτησε της ανέγερσης της εν Ράχοβα σχολής, χωρίς να λείψει από τα μαθήματά του, οι εργασίες της διεκόπησαν λόγω του ψύχους και σκέφθηκε ότι θα ήταν σκόπιμο να ανεγερθεί σχολείο στα πεδινά μέρη όπου δεν πιάνει χιόνι και έτσι δεν θα εμποδίζονται οι μαθητές να προσέλθουν στο σχολείο.
Προτείνει τα Χαλκιάνικα ή Ακράτα και αναφέρει τους κλιματικούς και γενικά φυσικούς λόγους υπεροχής. Εζήτησε και έλαβε περί τούτου τη γνώμη του κυρίου Ανδρούτσου Σπανού του κτήτορα της εν Ράχοβα σχολής.
Παραθέτω στη συνέχεια τα ερωτήματα όπως αυτά έχουν καταγραφεί, και τα παρουσίασε το 1868 ο Φωτάκος. Αυτά τα ερωτήματα ετέθησαν στον Παπαφλέσσα στη Συνέλευση της Βοστίτσας η οποία έγινε τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου 1821.
Παραθέτω το παρακάτω κείμενο του Φωτάκου, το οποίο δίνει μια εικόνα – μέσω ενός περιστατικού – των όσων συνέβησαν κατ’ εκείνη τη Σύσκεψη της Βοστίτσας που έγινε τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου του 1821. Σε άλλη ανάρτηση στο παρελθόν έχω αναφέρει μερικά στοιχεία για το θέμα:
Το παρακάτω αναφερόμενο περιστατικό, αφορά έναν εκ των μεγαλυτέρων και ισχυροτέρων αρχόντων της Πελοποννήσου, τον εκ της Ζαρούχλας Καλαβρύτων Σωτήρη Χαραλάμπη, όστις μίλησε με αυτά τα λόγια, στραφείς κατά του Παπαφλέσσα:
Ο Νικήτας όστιςαναφέρεται στο κείμενο, είναι ο αδελφός του Παπαφλέσσσα.
Περί του Κιαμήλ Μπέη της Κορίνθου, βλ. μερικά στοιχεία, στην παρακάτω διεύθυνση:
Αγαπητέ αναγνώστη, λυπάμαι που αναγκάζομαι να απαντήσω σε σχόλια του ιδίου ατόμου, το οποίο και στο παρελθόν με έχει εμπλέξει στις έριδες, εμμονές κ.λ. τις οποίες απ’ ότι διακρίνω, έχει με ομοχωρίους του. Εγώ λοιπόν ο «Ξενο-Καμενιανίτης», όστις κατ’ αυτό το άτομο έγραψα ψέμματα στο 7τομο (και ουχί εξάτομο, ως αναφέρει) έργο μου, απαντώ τα εξής:
Είναι τιμή μου που κατόρθωσα και συνέγραψα αυτό το έργο. Επίσης είναι τιμή για μένα που υπάρχει στο Λύκειο Καλαβρύτων ή όπου αλλού, όπου θα μπορούν οι επόμενες γενεές να το διαβάζουν. Αυτοί θα το κρίνουν!
Ουδείς εκ του Συλλόγου Καμενιανιτών – Δροβολοβιτών κ.λ. μου υπέδειξε να γράψω οτιδήποτε (πως θα δεχόμουν άλλωστε κάτι τέτοιο;) στο εν λόγω έργο. Ό,τι έχω καταγράψει είναι μόνο με δική μου ευθύνη και βούληση.
Ουδεμία διόρθωση, ως προς το θέμα αυτό, χρειάζεται ή πρόκειται να γίνει, διότι, όπως θα διαπιστώσετε στη συνέχεια έχει αποτυπωθεί σωστά, ό,τι έχει γραφεί. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΟΣ. Αν επανεκδοθεί το έργο και περιέλθουν μέχρι τότε γραπτά ιστορικά στοιχεία σε γνώση μου για το Σύλλογο αυτό ίσως συμπληρώσω αυτά.
Ουδέν στοιχείο περιήλθε σε γνώση μου – γι’ αυτό άλλωστε και δεν το κατέγραψα για «ψηλό» ή «κοντό» κ.λ. των Καμενιάνων.
Στο «Ιστορικό Λεξικό», τ. ΣΤ΄, σ. 225, αναφέρω ότι είχε περιέλθει σε γνώση μου για τον εν λόγω Σύλλογο, και όχι βέβαια την ιστορία του, και είναι τα εξής:
Τα στοιχεία έχουν αντληθεί από την Φωνή των Καλαβρύτων (Φ. τ. Κ.) – όπως αναφέρω – του Απριλίου 2003 και Οκτωβρίου 2002.
Όπως διαπιστώνεται, στη «Περίληψη ίδρυσης Σωματείου», ο δικηγόρος αναφέρει: «αναγνωρίστηκε» σωματείο και όχι «ιδρύθηκε» σωματείο, αυτό που και εγώ ακριβώς έχω αναφέρει στο «Ιστορικό Λεξικό». Που είναι το ψέμμα που έγραψα, όπως ο σχολιαστής αναφέρει;
6. Επειδή και σε άλλο σχολιασμό του, αυτές τις ημέρες, αναφέρεται και μάλιστα υποτιμητικά στο άτομό μου παραθέτοντας και το τηλέφωνό μου, θα του συνιστούσα, για τελευταία φορά, να σκέφτεται καλά πριν ή γράψει κάτι.
Όταν πριν 7 χρόνια (Ιανουάρ. 2016) ο Σύλλογος του χωριού του μου έκανε την τιμή, για την οποία τον ευχαριστώ για πολλοστή φορά, να μου απονείμει μία τιμητική διάκριση, ο εν λόγω υπεστήριξε κατόπιν δημόσια, ότι αυτό έγινε κακώς και μάλιστα σε έναν Ξενο – Καμενιανίτη, διότι έπρεπε να συγκληθεί Γενική Συνέλευση των μελών κ.λ. και ζήτησε να ανακληθεί. Εγώ του απάντησα ότι είμαι πρόθυμος, αφού προκαλέσει εκείνος σύγκλιση Γενικής συνέλευσης και λάβει σχετική απόφαση να του επιστρέψω την τιμητική αυτή διάκριση. Ουδέν έπραξε για 7 χρόνια. Αλλά και πάλι σήμερα παρακαλώ όποιον γνωρίζει την ακριβή διεύθυνσή του να μου την στείλει ώστε να του στείλω αυτή τη διάκριση, μήπως και ησυχάσει.
Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες διότι επανέρχομαι και μάλιστα με σχετικό θυμό, σε θέματα ήσσονος σημασίας και άνευ ουσίας.
Στους οριζόντιους άξονες μετριούνται χρονικές περίοδοι (Ημέρες, μήνες, έτη) και στους καθέτους μετριούνται επισκέπτες αναγνώστες και αναγνωσθέντα άρθρα-θέματα.
Το σκούρο μπλέ χρώμα δηλώνει «επισκέπτες» του blog και το ανοιχτό μπλέ χρώμα πλήθος άρθρων που είδαν ή διάβασαν αυτοί οι επισκέπτες.
Το περασμένο έτος 2023, το blog είχε 23.056 επισκέπτες, οι οποίοι είδαν ή διάβασαν 35.610 άρθρα ή θέματα.
Να σημειώσω εδώ ότι αυτά τα στατιστικά στοιχεία έχουν προκύψει ενώ το blog στην ουσία είναι ανενεργό, δηλ. ενώ δεν αναρτώ θέματα ή μάλλον δεν αναρτώ συχνά θέματα.
Πάντως ευχαριστώ όσες και όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα θέματά μου...
Τα στατιστικά του Ιανουαρίου 2024(1η έως και σήμερα).
Τα Στατιστικά των 12 τελευταίων μηνών (Ιανουάριος 2023-Ιαανουάριος 2024).
Τα στατιστικά των ετών 2014 -2023.
Τα στατιστικά των χωρών από τις οποίες διάβασαν άρθρα στο blog to 2023.
Σε λόγο εκφωνηθέντα υπό του Χαραλάμπου Παμπούκη στα Καλάβρυτα την 2α Φεβρουαρίου 1833, σε πανηγυρική εορτή για την άφιξη του Βασιλέως και της Αντιβασιλείας, αναφέρονται και τα εξής:
«…Αλλ’ ενώ η σημερινή χαρά, ω Καλαβρυτινοί, είναι χαρά εις όλους τους Έλληνας χαροποιά, αλλ’ εις μόνην την ιδικήν μας επαρχίαν υπέρ όλας τας άλλας τας επαρχίας της Ελλάδος πρέπει να προξενήση μεγαλύτερα τα αισθήματα της χαράς. Και δια τί; Διότι δεν σας λανθάνει, ω συνεπαρχιώται, ότι οπότε κατά το έτος 1821 ωρίμασεν εις όλων μας τας κεφαλάς ο μέγας διαλογισμός του να κινηθώμεν όλοι μας κατά των τυράννων μας Τούρκων με την αμετάθετον απόφασιν εις την καρδίαν, και με το κοινόν σύνθημα εις τα χείλη «η ελευθερία ή θάνατος» κατά των Σπαρτιατών το λόγιον, ενθυμείσθε λέγω τότε, ότι πούποτε κανείς ο πρώτος δεν ετόλμα να εκστομίση την ιεράν μας ταύτην απόφασιν κινών φανερά το πάντολμον τούτο κίνημα και στρέφων το τυραννοκτόνον όπλον ο πρώτος κατά των αιμοσταγών δυναστών μας. Πού λοιπόν και τινες οι πρώτοι, και εξεστόμισαν τούτο, και το εκίνησαν φανερά; Εις τα Καλάβρυτα οι Καλαβρυτινοί! Αναλαβόντες λοιπόν πρώτοι ημείς τότε τον μέγα κίνδυνον μιας ενδεχομένης εκβάσεως, είναι δίκαιον τώρα να συναισθανθώμεν ημείς οι πρώτοι υπέρ τους άλλους Έλληνας και μεγαλύτερα τα αισθήματα της χαράς οπότε του ριψοκιδύνου αγώνος μας η αρχή εστεφανώθη με το πλέον ευκταίον τέλος…».
Ο λόγος είναι 12 χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης.
Τελευταία ημέρα του χρόνου σήμερα. Του 2023. Αν με δύο λόγια έπρεπε να περιγραφεί ο χρόνος αυτός, αυτά θα ήσαν: τέλεια απογοήτευση.
Επιγραμματικά.
Στο εξωτερικό: Δύο πόλεμοι σε συνέχεια. «Ηγετίσκοι» οδήγησαν λαούς σε αιματοχυσία και συνεχίζουν χωρίς έλεος αλλά και χωρίς έλεγχο την εξόντωση αθώων πολιτών ακόμα και παιδιών. Για τον ένα μάλιστα εξ’ αυτών κάποιες φιγούρες γραφικές της πατρίδας μας , όταν πριν 2-3 χρόνια ξεκινούσε τον πόλεμο, κομπορρημονούσαν για το πόσο μεγάλος είναι, για την ικανότητά του για επίτευξη των στόχων του σε 3-4 ημέρες, για την απόφασή του να εξοντώσει τον ναζισμό και άλλα τέτοια…
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά. Φρίκη , όλεθρος, καταστροφή… Προοπτική καμία.
Οι πεινασμένοι πεινούν περισσότερο και οι χορτασμένοι δεν χορταίνουν…
Ο «γείτονας» παζαρεύει και καραδοκεί να «αρπάξει» ό,τι μπορέσει… και εξακολουθεί να μας στέλνει τους άτυχους και εξαθλιωμένους ανθρώπους που ζητούν μια καλύτερη ζωή, να πνίγονται στο Αιγαίο… Αλλά και για τους σεισμοπαθείς του ούτε «κίχ» δεν ακούγεται.
Οι διεθνείς οργανισμοί θεατές, σχεδόν ανύπαρκτοι… Μόνο τις προβεβλημένες και καλοπληρωμένες καρέκλες τους υποστηρίζουν. Τίποτα άλλο.
Στο Εσωτερικό; Μουντή και βάλε η κατάσταση. Καιρικά φαινόμενα συνηγορούσης και της κυβερνητικής αδιαφορίας ή και ανικανότητας, κουκούλωσαν στο νερό και τη λάσπη τον ιδρώτα και τους κόπους, αλλά και τα όνειρα και τη ζωή ανθρώπων που για χρόνια αγωνιζόντουσαν να κάνουν κάτι. Πυρκαγιές ανεξέλεγκτες για πολλοστή φορά έκαψαν τη χώρα. Καμμιά ουσιαστική μέριμνα. Μόνο λόγια παχιά και εξαγγελίες. Χαρακτηρίστηκαν βέβαια έντονα τα φαινόμενα αυτά, για ευνόητους λόγους. Αλλά μέχρι εκεί… Γέμισαν τα δάση που κάηκαν ανεμογεννήτριες…. Μετά ξεχάστηκαν όλα.
Η ακρίβεια καλπάζει. Οι κυβερνώντες που βλέπουν ότι οι κερδοσκόποι τα παίρνουν μέσα από τις αυξήσεις από το λαό, και, ενώ θα έπρεπε να τιθασεύσουν την απληστία τους, ή να τα πάρουν από αυτούς και να τα δώσουν στο λαό, τα παίρνουν και αυτοί από τους φόρους του λαού και δίνουν μερικά ψίχουλα σαν βοηθήματα στο λαό. Δηλ. το μέτρημα του Καραγκιόζη: «δικά μου-δικά σου-δικά μου», δίκαια πράγματα.
Έδωσαν αυξήσεις στις συντάξεις 7-8 ευρώ το μήνα και το διατυμπανίζουν όλοι οι πολιτικοί, όπως και άλλα θέματα, μέσα από όλα τα «αντικειμενικά» Μ.Μ.Ε. την ώρα που ο πληθωρισμός είναι διπλάσιος κ.λ. Πως γίνεται κυβερνητικός παράγων να πηγαίνει στην αγορά π. χ. και η κάμερα να βρίσκεται πάντα εκεί; αυτό παραμένει ερώτημα…
Τέμπη-νεκροί, ληστείες, θάνατοι, δολοφονίες, τροχαία κ.λ.… αποτέλεσμα; η ανασφάλεια του πολίτη και σε κάθε επιτυχή ενέργειά της, σπεύδει ο κάθε υπουργός να το διαφημίσει ως έργο του, ενώ στις αποτυχίες της σφυρίζει αδιάφορα… και το κερασάκι στην τούρτα; αστυνομικοί που πληρώνονται και θα έπρεπε να φυλάνε τον κόσμο βρίσκονται καθημερινά με τις ώρες στην τηλεόραση και να προξενούν τουλάχιστον σε μένα αλγεινή εντύπωση.
Η αφρόκρεμα των νέων και μορφωμένων παιδιών της χώρας έχει μεταναστεύσει για να βρεί δουλειά. Δουλειά εδώ βρίσκουν εύκολα τα φυντάνια των πολιτικών και των κομματικών θερμοκηπίων.
Στην υγεία τα ίδια. Εγκατάλειψη. Αυτό που κάνει «μπάμ» είναι η επανεμφάνιση των ιδίων που τρομοκρατούσαν με τον κορονοϊό, να ψελλίζουν τα ίδια και τώρα τελευταία. Γιατί; Επίσημη ενημέρωση δεν πρέπει να υπάρχει; Ας το απαντήσει ο πολύς υπουργός υγείας.
Στην Παιδεία: αντί να συμμαζέψουν τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και κυρίως τα ανώτατα, πάσχισαν και το καταφέρνουν να φέρουν τα ξένα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Οδεύουμε δηλ. στο δόγμα ενός καθηγητή του παρελθόντος σε βορειοελλαδίτικο πανεπιστήμιο όστις έλεγε ότι τα φτωχά παιδιά δεν πρέπει να σπουδάζουν διότι δεν τους μένει χρόνος για μελέτη, λόγω της εργασίας τους. Όσο για την ποιότητα της παιδείας; Δε νομίζω ότι θα μπορούν τα φτωχά Ελληνόπουλα να φοιτήσουν στο ιδιωτικό ξένο ίδρυμα. Όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι στη μέση κυρίως εκπαίδευση, η παιδεία είναι υποβαθμισμένη.
Στην Εκκλησία δεν θα αναφερθώ διότι η ιεραρχία της μου αναδύει απέχθεια, εκτός βεβαίως πολλών ευτυχώς φωτεινών εξαιρέσεων, κυρίως του απλού κλήρου.
Α! ξέχασα.. είχαμε και τις εκλογές… Αγώνας για την πατρίδα, μάχες, ενδιαφέρον για το λαό, όλα αυτά για 2-3 μήνες μέχρι που εκλέχτηκαν και μετά… πάπαλα. Ευτυχώς αυτό το απέραντο εργοτάξιο, στο οποίο νυχθημερόν αγωνιζόντουσαν και έδιναν μάχη τόσοι γενναίοι και ικανοί μαχητές, σίγησε και μαζί του ησυχάσαμε και εμείς! Μετά από τόσο αγώνα και τόσες μάχες των πολιτικών, των αυτοδιοικητικών και άλλων υποψηφίων, για να σωθεί και να βελτιωθεί αυτή πατρίδα, αυτή η τοπική κοινωνία, πως γίνεται και χειροτερεύει; Ο αγώνας είναι «γιαλαντζί» ή οι «αγωνιστές» ανίκανοι; Ή αμφότερα; Είχα την «τιμή» κατά την προεκλογική περίοδο, να πάρω μηνύματα από εντελώς αγνώστους που με καλούσαν να τους ψηφίσω γιατί «γνωριζόμαστε χρόνια» όπως έλεγαν, ή γιατί η προσφορά τους στον τόπο μου είναι γνωστή, ή…. ή… Αναίσχυντη δηλαδή εξαπάτηση. Πάνω δε απ’ όλα φωτογραφίες, προβολή, θέαμα… Ακόμα και αυτοί οι «δύσμοιροι» αγωνιστές του 1821 χρησιμοποιήθηκαν για την προβολή υποψηφίων.
Αυτά φίλοι μου είναι έργα και συμπεριφορές των αρίστων (ή των αχρήστων;).
Λυπάμαι που, έστω και επιγραμματικά, δεν κομίζω τα ευχάριστα για το χρόνο που πέρασε. Όλοι, και μάλιστα πολύ καλύτερα από εμένα, γνωρίζετε αυτά και άλλα πολλά που δεν έχουν γραφεί εδώ, διότι εδώ είστε και είμαστε και τα ζούμε. Ζούμε την εποχή της απαξίας, της δήθεν πραγματικότητας, ευημερίας, ελευθερίας, φιλοπατρίας, κ.λ. Αυτή την «δήθεν» οι κυβερνώντες έχουν βρει τον τρόπο, μέσα από τα Μ.Μ.Ε. και άλλες μεθόδους να την πλασάρουν και να την διαφημίζουν ως ρεαλιστική και θεμιτή. Τους πιστεύει κανεις;
Θα είναι ο ερχόμενος χρόνος καλύτερος από τον απερχόμενο; Φοβάμαι ότι δεν θα είναι.
Παρ’ όλα αυτά, έστω και εθιμικά, αν και πιστεύω ότι η ευχή μου ως ταπεινού συμπολίτη σας δεν θα έχει αξία, εκφράζω αυτήν προσέτι δε και την επιθυμία μου να τελειώσουν οι πόλεμοι, να συνετιστούν οι «ηγετίσκοι», να ενδιαφερθούν οι διεθνείς οργανισμοί για τον άνθρωπο και οι Έλληνες Κυβερνώντες για την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό.
Θα ήθελα δε μετά ένα χρόνο να είμαστε και να είστε όλοι καλά και εγώ να διαψευσθώ ο δε νέος χρόνος 2024 να είναι καλύτερος από το 2023.
Καθένας σας και καθεμιά ας έχει το 2024, υγεία, γαλήνη, χαρά, αυτοεκτίμηση, πρόοδο και προκοπή και ό,τι άλλο επιθυμείτε!
Πριν 12 χρόνια, στις 2 Ιανουαρίου 2012, είχα αναρτήσει σε αυτό εδώ το blog, μέρος από έναν κατάλογο «…Του κατά την επαρχίαν Κερνίτσης και Καλαβρύτου ιερού κλήρου», με ημερομηνία 23 Δεκεμβρίου 1829, στον οποίο κατάλογο αναφερόταν και ο ιερομόναχος στη Μονή των Ταξιαρχών Αιγίου Αγαθάγγελος, ετών 29 ως καταγόμενος από το Γκέρμπεσι, χωρίς άλλα στοιχεία.
Η έλλειψη αυτή περισσοτέρων στοιχείων με οδήγησε να μην αναφέρω αυτόν τον ιερομόναχο και στο πρόσφατα τυπωθέν δίτομο έργο μου «ΤΟ ΓΚΕΡΜΕΣΙ και τα άλλα χωριά του πρώην δήμου Λαπαθών».
Συνεχίζοντας όμως την έρευνα, μετά από 12 χρόνια, αποκαλύπτεται ότι ο Αγαθάγγελος ήταν όντως από το Γκέρμπεσι, ήταν ιερομόναχος στους Ταξιάρχες, αλλά δυστυχώς, έδωσε τέλος στη ζωή του εκεί στο μοναστήρι. Τον τρόπο θα τον διαπιστώσετε διαβάζοντας την κατάθεση του ηγουμένου προς τις αρχές, η οποία είναι ένα από τα πολλά έγγραφα σχετικά με τον Αγαθάγγελο και το οικτρό τέλος της ζωής του.
Είχε έναν αδελφό τον Πανάγο. Επίσης αναφέρεται και ένας γαμβρός του χωρίς όνομα. Αναφέρουν οι μοναχοί, καταθέτοντας στις αρχές, ότι ήταν αγαπητός σ’ αυτούς καθώς και στους συγγενείς του, δεν είχε έχθρες, αλλά είχε αρρωστήσει. Σώζεται η διαθήκη του.
Παρά τις προσπάθειες που έκανα δεν μπόρεσα να βρώ το κοσμικό του όνομα καθώς και το επώνυμό του. Όλα τα στοιχεία γι’ αυτόν θα περιληφθούν στο υπό συμπλήρωση «Ιστορικό Λεξικό της επαρχίας Καλαβρύτων».
Απευθυνόμενος προς τους εκ του Γκέρμπεσι καταγομένους, παρακαλώ αν κάποιος γνωρίζει, ή από παλαιοτέρους έχει ακούσει, κάτι σχετικό και θέλει, ας με ενημερώσει.
Η κατάθεση του ηγουμένου:
Άνθιμος ηγούμενος της Μονής από Αρφαρά 60 ετών. Κατέθεσε: «… Ερώτηση: Ποίον το όνομά σου, το επώνυμό σου, η πατρίς σου, η διαμονή σου, η ηλικία σου, το επάγγελμά σου; Απάντηση: Άνθιμος ονομάζομαι, και είμαι από χωρίον Αρφαρά της επαρχίας Καλαβρύτων, διαμένων εδώ, είμαι 60 χρόνων και είμαι ηγούμενος του Μοναστηρίου. Ερώτ.: Εγνώριζες τον Αγαθάγγελον ιερομόναχον, τον αποθανόντα δι’ αυτοχειρίας; Απάντ.: Μάλιστα, τον εγνώριζα. Ερ.: Ενθυμείσαι πότε και εις ποίαν ημέραν συνέβη ο θάνατός του; Απ.: Τετράδην ημέραν επήγαμεν εις το ποτάμι όλοι οι καλόγηροι και εκόψαμεν κλαριάν και εκουβαλήσαμεν εκεί, να δυναμώσωμεν το ποτάμι, και ήτον και αυτός μαζί. Θέλετε από την κούραση, θέλετε ίδρωσε, και το βράδυ όπου ήλθε αρρώστησε. Πέμπτη να ξημερώση του επήραν καν εν αίμα καν δύο, την Πέμπτην δεν ήλθεν αυτός εις το ποτάμι, επειδή δεν ημπορούσε και έτζι έμεινεν, αρρώστησεν, έπεσεν εις τα ρούχα. Όταν ήλθα από την Βοστίτζαν, επήγα το βράδυ, τον εκοίταξα, τον επαρηγόρησα, του είπα ότι δεν έχει τίποτα και ανεχώρησα. Την νύκτα επήγαμεν εις την εκκλησίαν, τελειόνοντας η ακλουθία, κατ’ ευθείαν από την εκκλησίαν επήγα ίσια εις αυτόν και τον εκοίταξα, του έπιασα το χέρι του, του είπα υπομονή, δεν θα πάθη τίποτε. Εστείλαμεν δια τον ιατρόν, από τέτοια του έλεγα, ανεχώρησα, πηγαίνοντας πέρα εις το κελλίον, εκάθισα ολίγον. Έξαφνα ακούω μίαν φωνήν έξω «εσφάγη ο Αγαθάγγελος». Τρίτη ημέρα ήτον, εις τας 16 του Ιανουαρίου. Ερ.: Ποία περιστατικά προηγήθησαν προ του θανάτου του και ποία αιτία τον παρεκίνησε να θανατωθή μόνος του τοιουτοτρόπως, εάν ηξεύρεις να είπης; Απ.: Αυτός ο άνθρωπος ήτον αγαπημένος από το Μοναστήρι πως αρρώστησε πέρυσι, εξαναρρώστησε πάλιν εφέτος, τον εκοιτάξαμεν με αίματα, με ανθρώπους, λέγοντας αυτός ο Αγαθάγγελος, ότι αν ζήση δεν θα καθίση εδώ μέσα εξ’ αιτίας του τόπου, όστις είναι νοσώδης, έξαφνα ακούω τον Νεκτάριο και λέγει «εσφάγη ο Αγαθάγγελος». Έδραμα ευθύς, επήγα εκεί όπου ήτον, τον εβαστούσεν ο διάκος Συμεών εις την αγκαλιά του, πατώντας το σκαλόνι της πόρτας εδώ και εβγαίνει το αίμα από το στόμα του, μέσα δεν εμβήκα, εγύρισα οπίσω, δεν επέρασεν ολίγον διάστημα, έμεινε κιόλα. Ελιποθύμισεν εκείνος ο διάκος, τον εβρέξαμεν με ξύδι ο άλλος ο παπάς ο Δοσίθεος, τον επήρε εκείνο το τέτοιο, και επήγεν εις το κελλί του και εξερνούσε. Ο Πατάπιος εστάθη γενναίος, τον εσυγύρισε, τον άλλαξε, τον εψηλάφισε να ιδή την μαχαιριάν και μετά εμείς, μετά τέσσαρας ώρας τον ενταφιάσαμεν, χωρίς να τον διαβάσωμεν χωρίς τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος ήτον αγαπημένος, καμμίαν έχθραν δεν είχε, δια ποίαν αιτίαν το έκαμε, και ημείς απορούμεν. Τα παιδιά ήσαν μέσα. Ο Σωτήρης, και ο άλλος Σωτήρης, και ο Στασινός, και τον εφύλαγαν μη γυρεύση τίποτα. Ο κυρ Παφνούτιος Γέροντάς του είχε τερζίδες εδώ (δεικνύων τον κοιτώνα, εντός του οποίου γίνεται η παρούσα εξέτασις) και ερράπτουν[;]. λέγει του Σωτήρη του μικρού παιδιού, πάρε το αμτερί, εν παλαιόν αμτερί, να πάγη να κάθηται κοντά εις τον άρρωστον να ξηλώνη τα γαϊτάνια, και τ’ άλλα τα παιδιά και καλόγηροι ακόμα έμπαιναν και έβγαιναν. Λέγει του παιδιού, πηγαίνετε απάνω μη θέλει ο Γέροντας (ήτοι κ. Παφνούτιος) κανέν χοσμέτι[;]. τα παιδιά δεν ήθελαν να ελθούνε, δια να μην τον χολοσκάσουν εβγήκαν απ’ έξω από την πόρτα. Λέγει του μικρού παιδιού ο Αγαθάγγελος, δός μου την σουγιάν να κόψω τα νύχια μου πέμποντας την σουγιάν, λέγει του παιδιού, άντε έξω, το παιδί δεν ήθελε να εβγή, το εμάλωσεν[;] εκεί πέρα. Εβγήκε το παιδί ίσια με την πόρτα και αμέσως εκτύπησε με την σουγιάν το δεξιόν μέρος του λαιμού του, και ώρμησε το καημένο το παιδί, πλην τι το όφελος; είχε το μαχαίρι μπηγμένο. Επήγεν ο Δοσίθεος, ήτον απ’ έξω, του λέγει «τι έκαμες Αγαθάγγελε;» καθώς έκαμα τώρα πατέρα μου, ρίψατέ με έξω. Αυτά τίποτε άλλο δεν ηξεύρω. Ερ. Εις ποίον κελλί εκατοικούσε ο Αγαθάγγελος και με ποίον μαζί; Απ.: Εκατοικούσε επάνω εις το μεγάλο κελλί, και με τον Διονύσιον. Ερ.: ποίαν επιστασίαν είχε μέσα εις το μοναστήρι ο ρηθείς Αγαθάγγελος; Απ.: Δεν είχε επιστασίαν, έτζι κοινός ήτον, πέρυσι τον είχομεν επιστάτην εις Βοστίτζαν εις τα υποστατικά. Ερ.: από ποίον μέρος ήτον αυτός ο Αγαθάγγελος, αν είχε συγγενείς, αν ήλθον αυτοί να τον επισκεφθούν ασθενούντα, ή αν ήλθαν μετά τον θάνατόν του και τι έκαμαν εις αυτάς τας περιστάσεις; Απ.: Από το Γκέλπισι, Αλβανιτοχώριον, είχε αδέλφια, ένας Γαμπρός του ήτον, δεν εξεύρω, δεν ήμουν εδώ, ήλθε και τον άφησε ζαμπούνι και πάγει[;]. Μετά τον θάνατόν του ήλθεν ο αδελφός του Παναγής, ερώτησεν, εξέτασε την υπόθεσιν, τον επληροφόρησαν τα όσα έτρεξαν, να υπάγω λέγει, να τα ξεχάσω, να τα κάμω τέσσερα κομάτια. Ερ.: Μήπως αυτός ο άνθρωπος είχε λάβει εσχάτως καμίαν δυσαρέσκειαν είτε με τους πατέρες, είτε με τους συγγενείς του, ήτις ήθελε δυνηθή να τον καταναγκάση να κάμη μίαν τοιαύτην πράξιν; Απ.: και από τους συγγενείς του και από τους πατέρες ήτον πολύ ευχαριστημένος. Ερ.: Όταν εσφάγη ο Αγαθάγγελος εδώκατε είδησιν περί τούτου εις την τοπικήν εξουσίαν δια να κάμη τας απαιτουμένας αυτοψίας και εξετάσεις και δια να διατάξη τα περαιτέρω; Απ.: Δεν εδώκαμεν, δεν το εστοχασθήκαμεν, όχι πως το εκάμαμεν με τέλος[;], εξ’ απροσεξίας το εκάμαμεν τούτο, μην ηξεύροντας, αλλ’ εδώκαμεν την είδησιν τρεις ημέρας μετά τον θάνατόν του. Ήλθεν ο Προηγούμενος Προκόπιος από Βοστίτζαν και μας είπεν, γιατί δεν εστέλνατε κάτω να έλθη η εξουσία να ιδή, και τότε εστείλαμεν εις την Αστυνομία και ήλθε. Αφού ήλθε εξέτασε, τον εξεχώσαμεν, τον επλύναμεν εις τον λαιμόν του, τον εβγάλαμε έξω, τον εθεώρησεν ο ιατρός, δεν ημπόρεσε να εύρη άλλο από αυτήν την μαχαιριάν. Ερ.: Προ του θανάτου του ο Αγαθάγγελος έκαμε τα θρησκευτικά χρέη κατά την συνήθειαν των χριστιανών, εάν εξομολογήθη δηλ. εκοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, εάν έκαμε διαθήκην ή παραγγελίαν, και τι διαλαμβάνει αύτη, και εις τίνος χείρας ευρίσκονται τα ενδιαλαμβανόμενα; Απ.: Και εξομολογήθη και διαθήκην έκαμε, ήτις είναι εις χείρας του κου Παφνουτίου, ομού και τα εν αυτή διαλαμβανόμενα, τα οποία φαίνονται εκεί σημειωμένα (εθεωρήθη η διαθήκη μηνολογουμένη την 15 Ιανουαρίου και παρ’ αυτού υπογεγραμμένη και επεστράφη προς τον κ. Παφνούτιον). Ερ.: Ηξεύρεις να είπης άλλο τίποτε δια την υπόθεσιν, δια την οποίαν εξετάζεσαι; Απ.: Δεν ηξεύρω, ευγενέστατε. Ερ.: Ορκίζεσαι ότι είπες την αλήθειαν; Γυμνήν την αλήθειαν εις όσα ερωτήθης ενταύθα; Απ.: Ορκίζομαι εις την Ιεροσύνην μου (επιθέτων την δεξιάν προς το μέρος της καρδίας) ότι είπον όλην την αλήθειαν. Τω ανεγνώσθησαν τα γεγραμμένα και ηρωτήθη, Ερ.: Αι ερωτήσεις και αποκρίσεις έγιναν όλαι ως επροφέρθησαν; Απ.: Έτζι είναι. Σημ. αντί του «επήγεν ο Γεράσιμος» αναγνώθι Δοσίθεος. Ερ.: ηξεύρεις να γράψης; Απ. Εξεύρω. Και ούτως υπογράφεται./ Εν Ταξιάρχαις την 15 Φεβρουαρίου 1834/ Ο Έπαρχος Αγιαλείας/ Α. Πλατύκας/ ο Καθηγούμενος Άνθιμος/ ο Αιγιαλείας επίσκοπος Γρηγόριος/ Προηγούμενος Θεωνάς μάρτυς/ Βησσαρίων μοναχός μάρτυς.».
Η Γέννηση του Χριστού, με το ισχυρό μήνυμά της που κομίζει για τις πανανθρώπινες αξίες, ας αποτελέσει την αρχή για μιά αλλαγή στον τρόπο σκέψης και ενεργειών μας. Ας μας οδηγήσει πιό κοντά στις ανθρώπινες αξίες και ειδικά εμάς τους Έλληνες στις πατροπαράδοτες αρχές και αρετές μας.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους, αδελφούς, συγγενείς, γνωστούς, φίλους και εχθρούς…
Χρόνια πολλά με υγεία στους Έλληνες του εξωτερικού!
Χρόνια πολλά με υγεία στους πατριώτες Καλαβρυτινούς!
Χρόνια πολλά με υγεία σε όλους εκείνους που μου κάνουν την τιμή και διαβάζουν όσα αναρτώ σε αυτό το blog!
«ΟΘΩΝ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ./ Σκεψάμενοι περί των διαλαμβανομένων εις την από 23 Ιαν./ 4 Φεβρ. τ. έ. αναφοράν της Γραμματείας των Εκλησιατικών διαφόρων αιτήσεων της μονής του Μ. Σπηλαίου, απεφασίσαμεν τα ακόλουθα. 1.Τα εις την μονήν ταύτην ανήκοντα διάφορα χρυσόβουλλα* των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, ως πολυτιμότατα έγγραφα πρέπει να φυλάττωνται όχι μονον εις τας τηςμονής ταύτης, αλλά να εναποτεθώσι και εις τα αρχεία του Κράτους ακριβή και επικυρωμένα αυτών αντίγραφα. Δεν δύνανται μετά τούτο να γίνουν αντικείμενον νέων διατάξεων. 2. Η αιτηθείσα εξαίρεσις από επισκοπικήν δικαιοδοσίαν δεν επιτρέπεται δια τους λόγους τους οποίους εξέφρασεν η Ιερά Σύνοδος. 3.Δίδομεν δε εις την Μονήν την εξουσίαν να στείλη τινά εκ των μελών της δια να λάβη υπό ιδίαν κατοχήν και επιμέλειαν τα εκτός του ελληνικού Κράτους κείμενα Μετόχια και κτήματα αυτής**. Περιμένομεν μετά τινα καιρόν αναφοράν περί του αποτελέσματος της αποστολής ταύτης. 4. Το να προσδιορισθή μία ετησία αποκοπή αντί των πληρωνομένων από την μονήν δεκάτων ως ήδη, τούτο θέλομεν διατάξει ευχαρίστως άμα γίνουν αι ανήκουσαι προπαρασκευαί των επί τούτω αναγκαίων γενικών μέτρων, ιδίως δε άμα εκτελεσθή κατά τας διαφόρους επαρχίας η χωρογραφία των διατηρουμένων μοναστηρίων και άλλαι τοιαύται προκαταρκτικαί εργασίαι. […] Εν τοσούτω επιφυλαττόμεθα να διατάξωμεν, μετά τον καταλογισμόν των εφετεινών δεκάτων, κατά τας περιστάσεις, μίαν συγκατάβασιν εκ τριών*** χιλιάδων δραχμών δια ιδιαίτερον θρησκευτικόν λόγον, προς εκπαίδευσιν είτε βελτίωσιν των της μονής. Τούτου ένεκα περιμένομεν να μας καθυποβληθώσι και να μας προταθώσιν εν καιρώ τα δέοντα. 5. Ομού με την δηλοποίησιν της παρούσης αποφάσεως πρέπει περί πλέον να γίνη προς την μονήν ταύτην η διαβεβαίωσις της ιδιαιτέρας Βασιλικής ημών ευνοίας, και συγχρόνως να τη κοινοποιηθή ότι, αναγνωρίζοντας εν άκρα ευμενεία τας λαμπράς υπέρ πίστεως, προσθέτι και υπέρ των ιερωτέρων συμφερόντων της πατρίδος παλαιάς και νέας εκδουλεύσεις της, ιδίως δε τας μεγάλας θυσίας και τα ενθαρρυντικά παραδείγματα, τα οποία έδωκε διαρκούντος του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος, τρέφωμεν προς αυτήν όλως διόλου ιδιαιτέραν κλήσιν[;], και επιφυλαττόμεθα να τη δώσημεν εν καιρώ τω δέοντι δείγμα ταύτης της χωριστής υπολήψεως ημών.[…]./ Εν Αθήναι την 18/30 Μαρτίου 1836/ [υπογρ. Όθων]».
*χρυσόβουλλο: υπο των Βυζαντινών, αυτοκρατορικό διάταγμα σφραγισμένο δια της χρυσής σφραγίδος του άνακτος. Τα χρυσόβουλλα της μονής του Μ. Σπηλαίου αφορούσαν κτήματα και αποτελούσαν τίτλους ιδιοκτησίας οι οποίοι με αυτο το Βασιλικό διάταγμα έγιναν αποδεκτοί και μάλιστα με ιδιαιτέραν ισχύν. Να σημειώσω εδώ ότι δεν συνέβη το ίδιο με τα χρυσόβουλλα τα οποία ήσαν τίτλοι ιδιοκτησίας των κτημάτων της Μονής Χρυσοποδαριτίσσης στα Μαύρα Βουνά και στο Καραβοστάσι, τα οποία καταπατήθηκαν από τους Ζουμπατογκερμπεσαίους.
**Τα κτήματα αυτά κατά κύριο λόγο ευρίσκοντο στην Τουρκία.
***Τα χρήματα αυτά (3.000 δρχ.) δόθηκαν λίγο μετά, στη μονή του Μ. Σπηλαίου για την εκπαίδευση των εκεί μαθητών και για τη βελτίωση των της μονής.
Από το διάταγμα αυτό προκύπτει η αναγνώριση αλλά και αρκετά συμπεράσματα, περί των τίτλων ιδιοκτησίας του Μ. Σπηλαίου, για το κύρος του, για την εισφορά του και τις μεγάλες θυσίες του στον αγώνα υπέρ της ελευθερίας, για την περιφρούρηση στο μοναστήρι χιλιάδων ψυχών κ.λ. κατά την επανάσταση του 1821. Αλλάα και για την ιδιαίτερη Βασιλική εύνοια στο Μοναστήρι.
Ας το διαβάσουν όσοι νεωτερίζοντες πασχίζουν να μηδενίσουν την προσφορά των μοναστηριών κατά τα χρόνια εκείνα…
Σημείωση: Οι υποσημειώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι από εμένα, όπως επίσης και οι περικοπές. Ισχύουν και εδώ οι νομικοί περιορισμοί περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, συνεχίζοντας τις ανιαρές ίσως για μερικούς αναρτήσεις μου για το θέμα αυτό, σας παρουσιάζω στη συνέχεια δύο γραπτές μαρτυρίες, 25 χρόνια μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821, οι οποίες μαρτυρίες αποτυπώνουν στο χαρτί ό,τι ήτο γνωστό και δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση περί των εις την Αγία Λαύρα γεγονότων στις 25 Μαρτίου 1821.
Ίσως κάποιος να μου πεί: Καλά Τζώρτζη, θεωρείς πιό ασφαλείς, ουσιώδεις και με μεγαλύτερο κύρος, τις μαρτυρίες αυτές από τις πρόσφατες αμφισβητήσεις, διαστρεβλώσεις, Διατάγματα κ.λ.; Θα του απαντήσω: Ναι, διότι αυτοί που έγραψαν αυτές είχαν πρόσφατα τα γεγονότα, ήσαν δημόσια πρόσωπα που σέβονταν τον εαυτόν τους και δεν φανταζόντουσαν ότι κάποιοι στο μέλλον, για αβέβαια, προσωπικά και μικροπολιτικά οφέλη, θα αμφισβητούσαν τα γεγονότα εκείνα.
Μαρτυρίες και αποδεικτικά στοιχεία περί της έναρξης της Επανάστασης στα Καλάβρυτα και περί των προηγηθεισών γεγονότων στην Αγία Λαύρα, υπάρχουν πολλλές και πολλά, μέρος των οποίως έχω παραθέσει (και θα παραθέσω μελλοντικά) εδώ. Όλα αυτά βέβαια έχουν καταγραφεί στο υπό συμπλήρωση πλέον «Ιστορικό Λεξικό της επαρχίας Καλαβρύτων».
Α. Έγραφε ο Νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος προς το υπουργείο των Εκκλησιαστικών το 1846: «… οφείλω όμως να παρακαλέσω ιδίως το υπουργείον να συστήση εις την Α[υτού]. Μ[εγαλειότητα]. ότι η Ιστορική της Αγίας Λαύρας εν Καλαβρύτοις Ιερά Μονή υπήρξεν ο τόπος όπου κατά πρώτον απεφασίσθη η τύχη του Ελληνικού έθνους, ενώ καθ’ όλον το διάστημα του πολέμου η Ιερά αύτη Μονή υπέστη απείρους καταστροφάς, μη φεισθείσα και της προσωπικής των Μοναζόντων εν αυτή Πατέρων και χρηματικών θυσιών...».
Β. Ο εκ του υπουργείου των Εσωτερικών σταλθείς στην Αγία Λαύρα Γεωμέτρης Μηχανικός Πατρών Α. Ρίζος, προκειμένου να συντάξει σχέδια και προϋπολογισμό για την ανέγερση νέου ναού σύμφωνα με αίτημα του Ηγουμενοσυμβουλίου της Λαύρας και δεδομένου ότι ο παλαιός ιστορικός ναός ήτο ετοιμόρροπος, έγραφε μεταξύ άλλων το 1846 στο υπουργείο των Εσωτερικών: «…ηναγκάσθησαν δε οι πατέρες να σπεύσωσιν εις την ανέγερσιν του ναού τούτου, καθότι ο ιστορικός ναός της 25ης Μαρτίου του 1821 κείμενος έξωθεν του περιβόλου αυτής, εκτός του ότι είναι ετοιμόρροπος…».
Στις 15 Μαρτίου 1846, στάλθηκε προς τον Βασιλέα και τη Βουλή των Ελλήνων, ένα σημαντικό έγγραφο, το οποίο μας παρέχει αρκετές πληροφορίες τόσο για την ύψωση του Λαβάρου, όσο και για την ιστορία της Αγίας Λαύρας.
Το έγγραφο αυτό αρχίζει ως εξής:
«Αρ. πρωτ. 42/ …/ Ότι εις την ιεράν μονήν της Αγίας Λαύρας ανεπετάσθη κατά την 25 Μαρτίου του πρώτου της εθνεγερσίας μας έτους υπό του αοιδήμου Παλαιών Πατρών Κυρίου Γερμανού το ιερόν της Ελευθερίας Λάβαρον, φέρον την ενθουσιώδη επιγραφήν «ή ελευθερία, ή θάνατος», και εδόθη υπέρ πίστεως και πατρίδος ιερός όρκος υπό των παρευρεθέντων εις την όντως θείαν εκείνην τελετήν πολιτικών, στρατιωτικών και κληρικών. ουδείς ο αντιλέγων.…».
Δεν δίδω περισσότερα στοιχεία περί αυτού του εγγράφου, για ευνόητους λόγους.
Το έγγραφο αυτό έχει γραφεί 25 χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης του 1821, είναι 10σέλιδο, έχει γραφεί από επίσημο φορέα, όπως και ο αριθ. του πρωτοκόλου μαρτυροί και δεν επιδέχεται αμφισβήτιση και για τον πρόσθετο λόγο ότι απευθύνεται στον Βασιλέα και στις Βουλές των Ελλήνων.
Προέρχεται από τα ΓΑΚ. και παραθέτω εδώ το απόσπασμα αυτού για τους λόγους που σε προηγούμενα ανάλογα έχω αναφέρει και αφορούν τους αμφισβητίες, τους μηδενιστές και όσους δεν γνωρίζουν και επιθυμούν να μάθουν αλλά και σε όσους καμώνονται ότι γνωρίζουν. Ευτυχώς «τα γραπτά μένουν».
Πηγή: ΓΑΚ.
Σημείωση: Ισχύουν όσα και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου έχω αναφέρει, για τους περιορισμούς της νομοθεσίας, περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Παραθέτω παρακάτω, σε συνέχεια άλλων πολλών γραπτών αποδεικτικών στοιχείων που έχω παραθέσει σ’ αυτό εδώ το bog στο παρελθόν, μέρος ενός εγγράφου, το οποίο έχει γραφεί από όχι τυχαία ή έχοντα άγνοια πρόσωπα, 22 χρόνια μετά την έναρξη της επανάστασης, από το οποίο έγγραφο προκύπτει όχι μόνο η έναρξη αυτής στην επαρχία Καλαβρύτων και στην Άγια Λαύρα, αλλά ευτελίζεται ακόμα περισσότερο και η προσπάθεια που γίνεται τελευταία να αποδειχθεί ότι η «Άγια Λαύρα» είναι ένας θρύλος.
Το έγγραφο όπως διαπστώνετε είναι του 1843. Προέρχεται από τα ΓΑΚ και αναφέρει ότι «Είναι ομολογούμενον ότι εις την μονήν της Λαύρας το πρώτονυψώθη η σημαία του σταυρού δια τον υπέρ ανεξαρτησίας ιερόν αγώνα, εξ’ αυτής οι Έλληνες εκινήθησαν δια την πολιορκίαν των εις Καλάβρυτα Οθωμανών όπου μετά ολιγοήμερον πολιρκίαν παρεδόθησαν ούτοι υπό την Ελληνικήν σημαίαν…».
Αυτά για τους αμφισβητίες, αλλά…. και γιά όσους δεν γνωρίζουν, ή νομίζουν ότι γνωρίζουν….
Παραθέτω στη συνέχεια επιστολή της κόρης του Κωνσταντίνου Μιχαήλ Κούμα[1], Ελένης Κούμα «Κατακουζηνή[ς]», με ημερομηνία «Αθήνισι την 1ην Μαρτίου 1849», προς τη Βουλή των Ελλήνων.
Το έγγραφο αυτό είναι το πρωτότυπο (δεν είναι αντίγραφο) και βρέθηκε σε πλήθος εγγράφων των Γ.Α.Κ. μιας εκ των μονών της Αροανείας των Καλαβρύτων. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται παράδοξο, πως δηλαδή ένα έγγραφο που αφορά έναν Λαρισαίο λόγιο κ.λ. βρέθηκε εκεί και με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτή η επιστολή είναι ίσως άγνωστη ακόμα και σε αυτούς οι οποίοι έχουν κάνει σχετική έρευνα με τον Κ. Κούμα. Η μόνη εξήγηση η οποία μπορώ να σκεφθώ είναι ότι επειδή στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής εξετάστηκε και το αίτημα του Δήμου Αροανείας των Καλαβρύτων προς την Βουλή για επαναλειτουργία της διαλυθείσης εκεί μονής, υποθέτω ότι μαζί με τα έγγραφα αυτού του αιτήματος του δήμου, τα οποία στάλθηκαν στη Γραμματεία των Εκκλησιαστικών, στάλθηκε και η εν λόγω επιστολή της Ελένης Κούμα. Βέβαια μετά τη διάλυση των μοναστηρίων της περιοχής εκείνης της Αροανείας, υπάρχει η γραπτή μαρτυρία ότι αρκετά βιβλία αυτών φορτώθηκαν σε δύο μισθωμένα μουλάρια και μεταφέρθηκαν στη νομαρχία Αχαΐας και Ήλιδος, με σκοπό στη συνέχεια να μεταφερθούν στη Γραμματεία Εκκλησιαστικών στην Αθήνα, σκοπός ο οποίος δεν γνωρίζω αν επετεύχθη.
Την επιστολή δεν την αντιγράφω, διότι είναι ευανάγνωστη.
Με αυτή την επιστολή η κόρη του Κ. Κούμα, Ελένη, ζητεί να παραχωρήσει την «πλουσίαν βιβλιοθήκην» του πατρός της σε κάποιον εθνικό φορέα, δεδομένου, ως αναφέρει, ότι το κράτος στερείται βιβλιοθηκών, και προτείνει στη Βουλή την αγορά αυτής, επικαλούμενη την ανάγκη της ανατροφής της πολυαρίθμου αυτής οικογενείας.
Η Βουλή των Ελλήνων στις 15 Μαΐου 1849, εδέχθη το αίτημα της Ελένης Κούμα και απεφάσισε «η αναφορά … να διεθυνθή εις το Υπουργείον των Εκκλησιαστικών, δια να ενεργήση ό,τι το συμφέρον του Ταμείου και της παιδείας απαιτεί».
———————————————
[1]Ο Κωνσταντίνος Μιχαήλ Κούμας[1] καταγόταν από τη Λάρισα. Γεννήθηκε το 1777 και πέθανε το 1836 στην Τεργέστη. Υπήρξε κυρίως δάσκαλος του γένους, μαθηματικό, συγγραφέας αλλά και φιλόσοφος, επίσης μεταφραστής και ως πιστός οπαδός του Κοραή, εκφραστής του Ελληνικού διαφωτισμού. Ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα με σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, με δυσπιστία όμως στη Φιλική Εταιρεία και την Ελληνική Επανάσταση και μεγάλη δραστηριότητα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπου έζησε (Γερμανία, Αυστρία, Σμύρνη κ. ά.), με αρκετά μεγάλο κατάλογο συγγραφικών έργων δικών του, με πλούσια βιβλιοθήκη και με εξ’ ίσου σημαντική βιβλιογραφία περί αυτού.
Πηγή: Γ.Α.Κ.
Σημείωση: Τα παραπάνω αναφερθέντα υπόκεινται στους περί πνευματικής ιδιοκτησίας, περιορισμούς της νομοθεσίας.
Όπως προκύπτει από έγγραφα προκριτοδημογερόντων της Κλαπατσούνας προς τη Γραμματεία των Εκκλησιαστικών, με ημερομηνία 5 Μαρτίου και 16 Απριλίου 1834, η εκκλησία της Κλαπατσούνας Υπεραγία Θεοτόκος ή Πλατανιώτισσα, χαρακτηρίστηκε ως Μονήδριο και μάλιστα μη διατηρητέο, και με βάση τον πρόσφατο τότε νόμο τα κινητά της υπάρχοντα θα επωλούντο μέσω δημοπρασίας και τα χρήματα θα περιήρχοντο στο εκκλησιαστικό Ταμείο, η δε ακίνητη περιουσία αυτής θα ενοικιάζετο πάλι μέσω δημοπρασίας.
Γιατί χαρακτηρίστηκε ως Μονήδριο;
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο έπαρχος Καλαβρύτων:
«… Αλλ’ όμως πρότινων ήδη χρόνων είτε δια τα θαύματα της Παναγίας, είτε δια κάθε άλλον σκοπόν, η Πλατανιώτισα ωνομάσθη Μονήδριον, και το μονήδριον εδιευθύνετο μέχρι τούδε από Ηγούμενον, καλόγηρον, υποτακτικόν, και δύο καλογραίας. Η εκκλησία έχει τόσα κτήματα, όσα έχουν και τα λοιπά μοναστήρια, και ως εκ τούτου ημπορεί τις να συμπεράνη ευκόλως αν ήτον δυνατόν να αποκτήση τόσα πράγματα εκκλησία μη φέρουσα το πομπώδες όνομα μονήδριον και μη διευθυνομένη από τους οσιωτάτους και ικανωτάτους μοναχούς. Επομένως νομίζω άτοπον το να ζητώσιν οι κάτοικοι της Κλαπατζούνας συμποσούμενοι εις 121 οικογενείας, περιεχούσας 457 άτομα, επί τω λόγω του να εξοικονομούσι τας ανάγκας των εκκλησιών των, κτήματα αφιερωθέντα παρά διαφόρων της επαρχίας κατοίκων, εις την Πλατανιώτισαν. Διέβην κατά τύχην το χωρίον Κλαπατζούνας ότε επανερχόμην εις την καθέδραν, και παρατηρήσας επιτοπίως τα πάντα, ίδον με θαυμασμόν εν εκτεταμένον περιτοίχισμα λιθόκτιστον, και ένδον τούτου οίκον[;] παλαιόν μεν, αλλά μέγαν[;] οποσούν η εκκλησία χειροποιημένην εις το κούφωμα μιάς μεγίστης πλατάνου, χωρητικότητος οκτώ τουλάχιστον ανθρώπων, και μίαν άλλην παρακειμένην εκκλησίαν οικοδο-μημένην, ακαλλώπιστον όλως διόλου, και χωρητικότητος 150 ατόμων, επί τούτοις διωρισμένον μέρος του εμβαδού δια νεκροταφείον, και εύρον ένα Ηγούμενον καλόγηρον, υποτακτικόν, και δύο καλογραίας. Παρατηρήσας και ενί λόγω το κτίριον ανεγερμένον εις τρόπον ώστε δεν απαιτείται τι πλέον του να ονομασθή μονήδριον. Δεν έλλειψα μολαταύτα να εξετάσω και άλλους περί της ρηθείσης εκκλησίας, και όλοι και εξ’ ενός στόματος εβεβαίωσαν μεν τα ίδια ως προς την πραγματικήν επίκλησιν του μονηδρίου…».
Σύμφωνα με τον επίσκοπο Κυναίθης (=Καλαβρύτων) Βαρθολομαίο[1]:
«…Έχω χρόνους σχεδόν τέσσαρους εις την επισκοπήν ταύτην, και αυτό το πράγμα επαμφοτερίζει, ούτε μοναστήρι ημπορεί να το ειπή τινάς, ούτε εκκλησίαν πάλιν, διότι εις τα μοναστήρια μέσα νεκροταφείον γενικόν δεν γίνεται, εκκλησίαν πάλιν δεν σχηματίζει, καθότι πέρυσι περιετοιχίσθη όλον, και σχηματίζει ήδη μοναστήριον. Ο εν αυτή Άνθιμος ιερομόναχος είναι Κλαπατζουνιώτης ανήρ σεβάσμιος και Ηγούμενος από τινα δεν λέγεται, ως μη προχειρισθείς φαίνεται από κανένα κατά την τάξιν…».
Ακολούθησε εκτενής αλληλογραφία μεταξύ των υπηρεσιών (Επάρχου, Νομάρχη, Ιεράς Συνόδου, Γραμματείας των Εκκλησιαστικών κ.λ.) για το αν είναι Μονήδριο ή ενοριακή εκκλησία η «Πλατανιώτισσα» με τους κατοίκους να διαμαρτύρωνται για την ένταξη της εκκλησίας αυτής στα μη διατηρούμενα Μοναστήρια και για την ήδη αποφασισθείσα και προοδεύουσα διάλυση της Μονής αυτής.
Η Γραμματεία των Εκκλησιαστικών στις 7 Μαΐου 1834 έγραψε προς τον Νομάρχη Αχαΐας ότι: «…Μολονότι εις 120 οικογενείας, αι οποίαι συγκροτούσι το χωρίον Κλαπατσούνας, είναι αρκετοί δύο ναοί, δια την ευλάβειαν όμως των κατοίκων εις τον περί ού ο λόγος ιερόν Ναόν της Πλατανιώτισας, εγκρίνομεν να παραχωρηθή και αυτός εις την κοινότητά του, τα κτήματά του όμως, καθόσον έφθασεν ήδη να γνωρισθή ως Μοναστήριον, πρέπει να διατεθώσι, και μάλιστα τα κινητά καθ’ όν τρόπον και των διαλελυμένων Μοναστηρίων, Ανίσως όμως, καθώς λέγουν οι κάτοικοι, μετά των κτημά-των τούτων ηνώθησαν και τα των υπολοίπων εκκλησιών των, πρέπει να διακριθώσι ταύτα και να αποδοθώσιν εις τον πρώτον τους όρον, καθώς και τα σκεύη, και ό,τι άλλο λόγω αφιερώματος αποδεδειγμένως, και ιδίως εις τον περί ού ο λόγος ναόν της Πλατανιώτισας….».
Έγινε λοιπόν μια μικρή αλλά ασήμαντη παραχώρηση από τη Γραμματεία, αλλά τα περιουσιακά στοιχεία της «Πλατανιώτισσας», περιήχοντο στο Δημόσιο.
Τη στιγμή εκείνη παρενέβη ο Ανδρέας Ζαΐμης γράφοντας το εξής έγγραφο, προς «Τον επί του Β. Οίκου και των Εξωτερικών Γραμματέα της Επικρατείας κον Ιακωβάκην Ρίζον[2]»:
«Ευγενέστατε Κύριε/ Ο επιφέρων το παρόν μου Μιχάλης Παπαθανασόπουλος χρηματίσας σημαιοφόρος κατά το διάστημα του αγώνος, και κατασταθείς επίτροπος παρά των συγχωρίων του δια την εις την Γραμματείαν των Εκκλησιαστικών και της δημοσίου εκπαιδεύσεως γνωστήν υπόθεσιν της εν τω χωρίω Κλαπατσούνας εκκλησίας ονομαζομένης Πλατανιώτισσα, μεταβαίνει ήδη εις Ναύπλιον επ’ αυτώ τούτω. Ήθελεν είσθαι διεξοδικόν να σας διηγηθώ ενταύθα όλα τα διατρέξαντα εις την υπόθεσιν ταύτην, και πως τα κτήματα της εκκλησίας αυτής παρεξηγηθέντα, ελογίσθησαν ως μοναστηριακά και περιελήφθησαν εις την κατηγορίαν των μοναστηριακών κτημάτων. Τα αρχεία της απομνημονευθείσης Γραμματείας μαρτυρούσιν ίσως αποχρώντος ότι αι γινόμεναι εξετάσεις παρέχουσιν ευδόσιμον τας αμφιβολίας αι οποίαι δικαιολογούσι, νομίζω, τας απαιτήσεις των χωρικών της Κλαπατσούνας. Αλλ’ επειδή ο ρηθείς Μιχάλης μεταβαίνει εκείσε δια να δώση πέρας εις την υπόθεσιν με την οποίαν είναι επιφορτισμένος, λαμβάνω το θάρρος να τον εφοδιάσω με το παρόν μου προς την ευγένειάν σας και να τον συστήσω εις το καλοκάγαθόν σας. Ήθελεν είσθαι ίσως καλόν εάν ο έπαρχος της Κυναίθης, εις την δικαιοδοσίαν του οποίου υπάγεται το ρηθέν χωρίον, διετάττετο παρά της Γραμματείας των Εκκλησιαστικών να κάμη νέας εξετάσεις, περί του πράγματος τούτου, και να του χορηγήση ακριβείς και αληθινάς πληροφορίας. Η φροντίς την οποίαν θέλετε δώσει εις την προκειμένην υπόθεσιν, θέλει λογισθή ως ευεργεσία εις τους χωρικούς και εγώ θέλω υποχρεωθή εις άκρον./ μένω/ εις τας διατα-γάς σας/ Ανδρέας Ζαήμης[;][3]».
Ω! του θαύματος λοιπόν!
Όλα άλλαξαν στη συνέχεια. Ενημερώθηκε εκ νέου η Νομαρχία, συστήθηκε επιτροπή ευυπολήτων, ξαναζητήθηκε η γνώμη του δεσπότη (όστις πριν δεν ξεκαθάριζε τα πράγματα), καθώς και άλλων επισκόπων (Πατρών, Αιγίου κ. λ.) και κληρικών, μεταξύ των κληθέντων κατέθεσε και ο Μ. Παπαθανασόπουλος όστις και με δύο γράμματά του στη συνέχεια συνέβαλλε ώστε η «Πλατανιώτισσα» όχι μόνο να αποχαρακτηρισθεί από Μονήδριο και μάλιστα μη διατηρούμενο, αλλά και τα περιουσιακά της στοιχεία να επιστραφούν, εκτός όσων ήδη είχαν εκποιηθεί.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1834 η Γραμματεία των Εκκλησιαστικών καλεί τον Νομάρχη Αχαΐας και Ήλιδος να επιστρέψει όλα τα ανήκοντα στην εκκλησία της Πλατανιώτισας και μη εκποιηθέντα ακόμη κτήματα στη δημοτική αρχή, για τα εκποιηθέντα δε ζητεί κατάσταση με τις δημοπρασίες και τα χρήματα εξ αυτών, δια να ενεργήσει ό,τι πρέπει.
Όλα τα παραπάνω εκτεθέντα προέρχονται από σύνολο 70 και πλέον σελίδων εγγράφων χειρογράφων τα οποία ευρίσκονται στα ΓΑΚ, και τα οποία έχω αναγνώσει και το περιεχόμενό τους έχω μεταφέρει στο υπό συμπλήρωση «Ιστορικό Λεξικό της επαρχίας Καλαβρύτων».
Σημείωση: Το περιεχόμενο της παρούσης ανάρτησης υπόκειται στους περί πνευματικής ιδιοκτησίας περιορισμούς.
—————————————————————————-
[1] Πρόκειται για τον Βαρθολομαίο Πειρούνη όστις διαδέχθηκε τον Επίσκοπο Κερνίτσης Προκόπιο, ελθών εκ Μιτυλήνης.
[2] Πρόκειται για τον εκ Κων/πόλεως Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό, όστις είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος και Γραμματέας των Εκκλησιαστικών.
[3] Το ερωτηματικό το βάζω διότι η υπογραφή είναι δυσανάγνωστος, αλλά κατ’ ουσίαν δεν έχω αμφιβολία, δεδομένου ότι ο εκ Κλαπατσούνης Μιχάλης Παπαθανασόπουλος ή Μήτζας, ήταν ο σημαιοφόρος του Ζαΐμη.
Περιήλθε σε γνώση μου κατάλογος Κραστικιωτών αγωνιστών του 1821, οι οποίοι έχουν χαραχθεί σε μαρμάρινη πλάκα μνημείου, το οποίο προσφάτως εγκαινιάστηκε.
Σκέφτηκα να κάνω μια παραβολή με όσα επί 15 χρόνια αναζήτησα και βρήκα.
Επειδή όλα αυτά τα προαναφερθέντα χρόνια προσπαθώ να φέρω στο φως όλους τους αγωνιστές της επαρχίας Καλαβρύτων, θέλω (ίσως δε και να δικαιούμαι) να κάνω τις εξής σχετικές παρατηρήσεις:
Α. Από τα 22 ονοματεπώνυμα αγωνιστών του 1821, τα οποία έχουν σκαλιστεί στην εν λόγω πλάκα, τα τέσσερα εξ’ αυτών, δηλ. ο Αλετράς Δημήτριος, ο Αλετράς Κωνσταντίνος, ο Θεοδωράκης Ανδρέας και ο Ρουμελιώτης Γιάννης, είναι άγνωστα εις εμέ, δηλ. δεν τα έχω συναντήσει στην έρευνά μου, ούτε και γραπτά ή χειρόγραφα, ή άλλου είδους στοιχεία έχουν περιέλθει σε γνώση μου γι’ αυτούς. Περιμένω να μάθω τις αδιάψευστες πηγές από τις οποίες πήραν οι αρμόδιοι τις πληροφορίες.
Β. Ο αναγραφείς ως Αλευράς Δημήτριος είναι ο Αλευράς Γεώργιος.
Γ. Ο αναγραφείς ως Μπαλτζίκης Γεώργιος αναφέρεται στα έγγραφα ως Μπαλτζούκος Γεώργιος. Ο δε τότε δήμαρχος των Καλαβρύτων τον αναγράφει ως Μπαλτζικόπουλο Γεώργιο.
Δ. Δεν διάβασα κάπου να αναφέρεται η πηγή της άντλησης των στοιχείων αυτών, από όποιον ή όποια τα συγκέντρωσε.
Ε. Αν επικληθεί ως πηγή το γνωστό έντυπο του δήμου Καλαβρύτων, αυτό όπως και στο παρελθόν πολλάκις έχω αναφέρει, τα αντέγραψε και μάλιστα με πληθώρα λαθών, από το 7τομο έργο μου: Ιστορικό Λεξικό της Επαρχίας Καλαβρύτων. Στην προκειμένη περίπτωση τον Μπαλτζούκο ή Μπαλτικόπουλο Γεώργιο τον αναφέρει λανθασμένα: ΜΠΑΛΠΟΥΚΟΠΟΥΛΟ ΓΕΩΡΓΙΟ, αναφέρει επίσης κάποιο ΤΖΑΚΟΥΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟ, που υποθέτω να εννοεί τον Τζάκαλο Νικόλαο.
Αγαπητοί φίλοι (και εκ Κραστκών), πολύ θα ήθελα να ειπώ ένα μπράβο σε αυτούς που θέλησαν να μνημονεύσουν αυτούς που πολέμησαν για την ελευθερία, όμως…. δεν μπορώ.
Αυτά τα μνημεία, εκτός των κεχαραγμένων ονομάτων των: δημάρχου, επιμελητού κ.λ. συντελεστών, θα δείχνουν στο μέλλον και τα τυχόν λάθη και αυτό δεν είναι η καλύτερη παρακαταθήκη.
Τα παραπάνω τα αναφέρω – αν και στο παρελθόν μέσα απ’ αυτό εδώ το blog έχω ξανακάνει ανάλογη μνεία και έχω επιστήσει την προσοχή – ώστε οι επιθυμούντες να καταγράψουν τους αγωνιστές του 1821 για τα χωριά τους, να είναι περισσότερο προσεκτικοί, να ερευνούν και να μην πείθονται από αβέβαια και αναπόδεικτα στοιχεία που ο καθείς παρουσιάζει, με μόνο στόχο την προβολή του.
Δεν θα σχολιάσω την μη αναφορά στην ταπεινότητά μου, διότι έχω πλέον πεισθεί ότι χρειάζονται αρετές, για να αποδεχθεί κάποιος με παρρησία την προσφορά ετέρου, που δεν ανήκει στη χορεία των αρεστών ή των κολάκων του και αυτές οι αρετές σπανίζουν ….
Περιμένω όμως να μάθω από τους αρμοδίους της κοινότητας Κραστικών, από που άντλησαν τις πληροφορίες για τα ονόματα αυτών των αγωνιστών του 1821.
Μιά από τις πλέον σημαντικές ημέρες ξημερώνει αύριο για τον Ελληνισμό, για την Ελλάδα, για την ελευθερία, για τον ελεύθερο κόσμο, για τα Βαλκάνια, αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη.
Έχω λεπτομερώς καταγράψει στο «Ιστορικό Λεξικό της Επαρχίας Καλαβρύτων» ονομαστικά όλους όσοι αγωνίστηκαν και φονεύθηκαν ή αγνοούνται αυτήν την πολεμική περίοδο και καταγόντουσαν από την επαρχία Καλαβρύτων και τα χωριά της Αιγιαλείας που σχετίζονται με τα Καλάβρυτα. Σκέφθηκα, σήμερα να παρουσιάσω εδώ τους υπόλοιπους οίτινες εφονεύθησαν ή αγνοούνται στον πόλεμο εκείνο και κατάγονται από τα υπόλοιπα μέρη εκ της Αχαΐας. Είναι όμως πάρα πολλοί και χρειάζονται πολλές σελίδες γαι να παρουσιαστούν. Ίσως μελλοντικά αυτό να γίνει.
Περιορίζομαι εδώ να αναφέρω τι είπαν και κυρίως τι έγραψαν άλλοι, πέραν των Ελλήνων, για τον άνισο αγώνα της Ελλάδος κατά των εχθρών της ελεύθερίας και ας είναι αυτά ένα ηθικό δίδαγμα και ένα μέτρο υπερηφάνειας αλλά και χρέους τιμής των νεωτέρων Ελλήνων, όλων μας, προς εκείνους που θυσιάστηκαν για να είμαστε ελεύθεροι.
Αρχικά οι απώλειες:
Να τι έγραψαν…
Πηγή: όλα τα παραπάνω προέρχονται από έντυπα της Δ/νσης ιστορίας Στρατού, του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου Στρατού.
Παρουσιάζω στη συνέχεια δύο έγγραφα από τα πολλά που υπάρχουν – όπως σε προηγούμενη ανάρτηση ανέφερα – τα οποία θα είναι και τα τελευταία που παρουσιάζω για τον Παπουλάκο.
Το ένα είναι το πρωτόκολλο που συντάχθηκε για τη φυλάκισή του στο Ρίο, και το δεύτερο είναι το Βασιλικό Διάταγμα της αμνηστείας του.
Α.
Στις 28 Ιουλίου το Αρχηγείο της Χωροφυλακής έγραφε προς το υπουργείο των Εκκλησιαστικών ότι:
«…Σήμερον η Μοιραρχία Αχαϊοήλιδος μας διεύθυνεν το εσώκλειστον πρωτόκολλον περί της φυλακίσεως του λαοπλάνου μοναχού Χριστοφόρου, το οποίον υποβάλλομεν προς το υπουργείον τούτο προς πληροφορίαν του. Το υπουργείον Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Στρατιωτικών ειδοποιήθησαν…».
Το πρωτόκολλο (αντίγραφο) αυτό έχει ως εξής:
«Σήμερον την 26 του μηνός Ιουλίου του 1852 συνελθόντων εις το Νομαρχιακόν κατάστημα των κ. αντισυνταγματάρχου Γονατά, του εισαγγελέως κ. Βούρου, του μοιράρχου κ. Γενοβέλη, και αυτού του Νομάρχου κ. Ι. Κ. Σούτζου, απεφασίσθη να κρατηθή εις τας φυλακάς Ρίου εις χωριστόν δωμάτιον ο Χριστόφορος ο και Παπουλάκος επιλεγόμενος, την δε ασφαλή τήρησιν αυτού ανέλαβε ο φρούραρχος κ. Γονατάς αφού τω εγένοντο υπό των λοιπών ως ανωτέρω συνελθόντων αι δέουσαι παρατηρήσεις επί της ασφαλούς τηρήσεως του προκειμένου Χριστοφόρου. Θέλει δε τηροίσθε[;] ούτος εις ακρόασίν του δημόσιον χωρίς να πλησιάζη αυτόν ουδείς οποτεδήποτε κατά τας προς τον εισαγγελέα διαταγάς του επί της δικαιοσύνης υπουργού. Θέλει δε απαγορεύσει αυστηρώς και εις αυτούς τους φύλακας και σκοπούς ως και αρχιφύλακας να ομιλώσι μετ’ αυτού./ Ιω. Κ. Σούτζος νομάρχης/ Γ. Α. Βούρος εισαγγελεύς/ Κ. Γενοβέλης μοίραρχος./ Ι. Γονατάς αντισυντ./ Δια το ακριβές της αντιγραφή/ς Αθήναι τη 28 Ιουλίου 1852/ Ο υπασπιστής του Αρχηγού της Χωροφυλακής/ … Βακάλογλου».
Β.
Και το αντίγραφο (δημοσιευμένο Β.Δ. δεν βρήκα) του Β. Δ. έχει ως εξής:
«Όθων/ ελέω Θεού/ Βασιλεύς της Ελλάδος./ Έχοντες υπ’ όψιν το άρθρον 32 του Συντάγματος και το από 9 Αυγούστου 1852 ημέρτερον Διάταγμα δι’ ού εξηρέθησαν της δοθείσης αμνηστείας ένεκεν των κατά την Λακωνίαν ανταρτικών κινημάτων οι Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ή Παπουλάκος, Γεώργιος Πιερέας Καπετανάκης και Βασίλειος Ζερβομπεάκος, επί τη προτάσει του ημετέρου υπουργικού Συμβουλίου επεκτείνομεν εις τους ειρημένους την δια του Διατάγματος της 9 Αυγούστου 1852 απονεμηθείσαν αμνηστείαν ανατιθέμενοι την εκτέλεσιν και δημοσίευσιν του παρόντος εις τους υπουργούς της Δικαιοσύνης των Εσωτερικών και των Στρατιωτικών. Εν Αθήναις τη 1 Ιανουαρίου 1854/ Όθων/ Α. Γ. Κριεζής/ Α. Πάϊκος/ Σταύρος Βλάχος/ Ι. Αμβροσιάδης/ Κ. Προβελέγιος/…».
Ύστερα από την αμνηστεία αυτή η οποία δόθηκε για τα ποινικά «αδικήματα» αυτού ως πολίτου, κλήθηκαν οι αρχές να εκτελέσουν την δια διατάγματος κυρωθείσα απόφαση της Ιεράς Συνόδου περί μεταφοράς του Χριστοφόρου στη Μονή Προφήτου Ηλιού στη Θήρα, εκ των φυλακών του Ρίου όπου εκρατείτο, της οποίας απόφασης της Ιεράς Συνόδου, η εκτέλεση είχε αναβληθεί, λόγω της κράτησης του Χριστοφόρου στη φυλακή. Στη συνέχεια διετάχθη πλοίο να μεταβεί στην Πάτρα απ’ όπου θα παραλάβει τον Χριστόφορο και θα τον μεταφέρει στη Θήρα.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι σύμφωνα με έγγραφο του Επάρχου Θήρας ο Παπουλάκος κρίθηκε ως ύποπτος φυγής από τη Θήρα όπου μετεφέρθη, και αρχικά στάλθηκε εκεί ένας χωροφύλακας να τον επιτηρεί και στη συνέχεια το υπουργείο των Ναυτικών διέταξε τη Γολέτα Ναυτίλος να μεταβεί στη Θήρα, να παραλάβει τον Παπουλάκο και να τον μεταφέρει στην Άνδρο. όπες και έγινε.
Σημείωση: Υπένθυμίζω ότι το παραπάνω κείμενο υποκειται στους περιορισμούς της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Εκ του αδελφού του συγγραφέως, φίλου κ. Κωνσταντίνου Νικολοπούλου, έλαβα το πόνημα του μοναχού π. Μαξίμου Ιβηρίτου (Νικολοπούλου), με τίτλο: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ. Ευχαριστώ τον πατέρα Μάξιμο, καθώς και τον κ. Κων. Νικολόπουλο, για την τιμή που μου έκαναν να συμπεριλάβω στη βιβλιοθήκη μου το εξαιρετικό και μοναδικό αυτό έργο.
Το βιβλίο αυτό, θρησκευτικού κυρίως περιεχομένου, με αναζητήσεις και έρευνες ιστορικές και πτυχές άγνωστες στο ευρύ κοινό, είναι πολυτελούς έκδοσης, σχήματος 0,30Χ0,21, αποτελείται από 410 σελίδες, έχει σκληρό εξώφυλλο και «ραφτή» βιβλιοδεσία.
Έχει εκδοθεί με δαπάνη του κ. Αθ. Μαρτίνου, Διοικητού του Αγίου Όρους.
Περιήλθα τις σελίδες του βιβλίου αυτού, το οποίο είναι ιδιαίτερο ως προς την έρευνα την οποία απαιτεί για να συλλεγεί η ύλη του αλλά και ιδιαίτερο ως προς το περιεχόμενό του, και διαπίστωσα την προσπάθεια, το χρόνο, τον κόπο, αλλά και το αίσιο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών, από μερους του π. Μαξίμου.
Στη συνέχεια παραθέτω τον πρόλογο και τον πίνακα περιεχομένων του βιβλίου ώστε εξ’ αυτών να σχηματίσει ο αναγνώστης φίλος του παρόντος blog σχετική εικόνα περί του περιεχομένου αυτού του έργου.
Πατέρα Μάξιμε, μετά των συγχαρητηρίων μου για το έργο σας αυτό, για το οποίο εύχομαι να έχει καλή πορεία, εύχομαι επίσης και ελπίζω ότι θα μας εκπλήξετε και με άλλα εξ’ ίσου ή και περισσότερο σπουδαία έργα σας!
Τα 2-3 έγγραφα που ακολουθούν, είναι ένα μικρό δείγμα από 250 και πλέον έγγραφα τα οποία αναφέρονται στον εξ’ Άρμπουνα Χριστόφορο Παναγιωτόπουλο ή Παπουλάκο και έχουν περιέλθει σε γνώση μου εκ των ΓΑΚ.
Είναι δύο κυρίως «αντικρουόμενα» έγγραφα και τα παραθέτω, – παρ’ ότι το πλείστα εκ των 250 και πλέον συνολικά εγγράφων περιγράφουν τον εν λόγω μοναχό (όστις πλέον έχει καταταγεί στις τάξεις των αγιοποιηθέντων), με σκοτεινά χρώματα, σε αντιδιαστολή με εκείνο (το πρώτο εκ των εδώ αναφερομένων, διότι υπάρχουν και άλλα) της ιεράς Συνόδου, η οποία αρχικά υπεστήριζε τον Χριστόφορο αλλά στο τέλος απεφάσισε την εξορίαν του, – δια να μη δώσω την εντύπωση σε κάποιον αναγνώστη, όστις πιθανόν σπεύσει να με κατηγορήσει ότι μεροληπτώ σε βάρος του τότε μοναχού Χριστοφόρου.
Όλα αυτά τα έγγραφα θα καταχωρηθούν στο υπό συμπλήρωση «Ιστορικό Λεξικό της επαρχίας Καλαβρύτων».
Α. Έγγραφο της Ιεράς Συνόδου προς το υπουργείο των Εκκλησιαστικών, με ημερομηνία 1 Φεβρ. 1851, αναφέρει: «Αρ.: Πρωτ. 369-370-448/ Διεκπ. 259./ Βασίλειον της Ελλάδος/ Εν Αθήναις την 1 Φεβρουαρίου 1851./ Η Ιερά Σύνοδος του Βασιλείου/ Προς το επί των Εκκλησιαστικών κτλ. Υπουργείον/ Επί των υπ’ αριθ. 10157 και 10208 εγγράφων κ.λ./ Λαβούσα η Σύνοδος τα από 6 και 7 του λήξαντος μηνός προς αυτήν αποσταλέντα δύο έγγραφα του Υπουργείου μετά των εν αυτοίς, διεύθυνεν αυτά προς τον Σεβασμιώτατον επίσκοπον Καλαβρύτων ως αρμόδιον, ίνα μετακαλεσάμενος τον περί ού ο λόγος μοναχόν Χριστόφορον Παναγιωτόπουλον, εξετάση αυτόν ακριβώς και αναφέρη εις την Σύνοδον τα περί αυτού. Και δη λαβούσα αύτη την παρ’ αυτού ενεργηθείσαν εξέτασιν διαβιβάζει αυτήν ήδη εις το Υπουργείον εις απαίτησιν προς πληροφορίαν του. Επειδή όμως εκ της εξετάσεως αυτής και εξ’ άλλων πληροφοριών, τας οποίας έλαβεν η Σύνοδος παρ’ αξιοπίστων ανθρώπων, ο περί ού ο λόγος μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος αποδεικνύεται, ότι όπου και αν απήλθε κηρύξας τονλόγον του Θεού, ούτε αγυρτίαν, ούτε ιδιοτέλειαν τινά εφάνη μετελθών, αλλ’ αφιλοκερδής ών, και ακτήμων, και ως εις απλούς απλούστατα τον λόγον του Θεού κηρύξας, συνέτειλλε και παντελώς έπαυσε δια της διδασκαλίας του την ζωοκλοπήν, την δενδροκοπίαν, την ψευδορκίαν κ.τ.λ. και εις άλλα μέρη και ιδίως κατά την επαρχίαν Καλαβρύτων, καθ’ ά μαρτυρείται και παρά πολλών άλλων και ιδίως παρά του Σεβασμιωτάτου επισκόπου Καλαβρύτων, η Σύνοδος θεωρεί αυτόν, της κατ’ αυτού γενομένης κατηγορίας, αθώον, και επειδή ούτος, ως απεδείχθη, ωφελεί τους απλουστέρους δια της διδασκαλίας του, η Σύνοδος συγχωρεί αυτόν, ίνα διδάσκη εις αυτούς τον λόγον του θεού αλλά περιορισμένως εις τους εντός της επαρχίας Καλαβρύτων και υπό την επιτήρησιν του Σεβασμιωτάτου επισκόπου Καλαβρύτων. Όθεν φέρει ταύτα εις γνώσιν του Υπουργείου η Σύνοδος, ίνα διατάξη ήδη την από της κρατήσεως απόλυσίν του, όπως επανέλθη ελευθέρως εις τα ίδια. Επιστρέφονται και τα εις αυτό ανήκοντα έγγραφα./ Ο Αθηνών Νεόφυτος πρόεδρος./ Ο Κυνουρίας[;] Διόδωρος[;]/ Ο Ευβοίας Νεόφυτος/ Ο Καλαβρύτων Βαρθολομαίος».
Στο περιθώριο της 1ης σελίδας του εγγράφου αναγράφονται τα εξής: «Κατεπείγον./ Προς τον παρά τοις ενταύθα Πρωτοδίκαις εισαγγελέα, ίνα λαβών γνώσιν των ενδιαλαμβανομένων, συνεννοηθή άνευ αναβολής με την Μοιραρχίαν Αττικής και Βοιωτίας προς τον σκοπόν του ν’ αφεθή ελεύθερος ο ενταύθα μνημονευόμενος μοναχός Χριστόφορος, και απέλθη εις τα ίδια, κατά την γμώμην της Ιεράς Συνόδου. Αξιούμεν δε να μας επιστραφή, ομού με την προεπισταλείσαν υπ’ αριθ. 10208 (7 Ιανουαρίου τ. έ.) και η παρούσα, όσον το δυνατόν ταχύτερον, δια να επιστείλωμεν τα δέοντα και προς τον Νομάρχην Αχαΐας και Ήλιδος./ Εν Αθήναις τη 10 Φεβρουαρίου 1851/ Ο επί των Εκκλησιαστ. κ.λ. υπουργός/ [υπογρ. δυσανάγν.]».
Στο περιθώριο της 2ης σελίδας αναφέρονται τα εξής: «Προς τον Νομάρχην Αττικής δια να λάβη γνώσιν της άνωθεν διαταγής του επί των Εκκλησιαστ. υπουργείου και διατάξη επομένως τα δέοντα ώστε ν’ αφεθή ελεύθερος ο εις τήρησιν ευρισκόμενος Μοναχός Χριστόφορος, μεθ’ ό να μας επιστρέψη το παρόν με την κοινοποίησιν του αποτελέσματος/ Αθήναι την 12 Φεβρ. 1851/ Ο εισαγγελεύς/ [δυσαν. υπογρ.]». Και «Προς τον κ. εισαγγελέα επιστρέφεται αφού ελάβομεν γνώσιν της ανωτέρω επισημειώσεώς του/ [δυσαν. υπογρ.]».
Στο περιθώριο της 3ης σελίδας αναφέρεται: «Επιστρέφεται εις το επί των Εκκλησιαστ. υπουργείον κατά την υπ’ αριθ. 327 διαταγήν του, με την παρατήρησιν ότι τα σχετικά έγγραφα θέλει επιστραφώσιν υπό του εν Πάτραις εισαγγελέως, εις την υπηρεσία του οποίου είχον διαβιβασθεί [… 4. λ.]/ [υπογρ. δυσανάγν.]».
Β. Στις 11 Οκτωβρίου 1851 ο Νομάρχης Μεσσηνίας έγραφε προς το υπουργείο των Εκκλησιαστικών, το παρακάτω μακροσκελές και αρκετά δυσανάγνωστο έγγραφο, με αριθ. Πρωτ. 6939: «… Περί των κηρυγμάτων του περιφερομένου Μοναχού Χριστοφόρου εκ Καλαβρύτων./ Την χθές περί την δείλην αφιχθέντος ενταύθα Μοναχού Χριστοφόρου εκ της ομόρου επαρχίας Οιτύλου προερχόμενον και προ πολλού περιφερομένου εις τας επαρχίας ως ιεροκήρυκος επροπορεύετο φήμη μεγάλη. Ολόκληρος των Καλαμών η πόλις εξήλθεν προς υποδοχήν αυτού, διότι και αυτοί οι νοημονέστεροι των κατοίκων προκατειλημμένοι από την φήμην του ότι τα κηρύγματά του και αι εξ’ αυτών προγενόμεναι εντυπώσεις εις το πνεύμα του λαού, διορθώνουν τα ελαττώματα της κοινωνίας είχον περί αυτού καλήν ιδέαν. Οι πάντες δ’ επεθύμουν να τον ίδωσι και να τον ακούσωσιν εξ’ ιδίας αντιλήψεως, διότι η φήμη και αι από στόματος εις στόμα διαπορομενόμεναι[;] ειδήσεις, δεν ανεβίβαζον μόνον τον άνθρωπον εις περιωπήν υψηλήν, αλλά τον παρίστανον ως θαυματουργούντα και προφητεύοντα, ενισχύουσαι τας δεισιδαιμονίας και τας προλήψεις του όχλου του οποίου ο ενθουσιασμός εφαίνετο ακράτητος. Πας φρόνημος όθεν ηύχετο περί της ελεύσεώς του δια να κατασταθή γνωστός εκ του πλησίον και δια να παύσωσιν αι ψευδείς διαδόσεις. Η φυσιογνωμία του, η ηλικία του και η πολιά[;] του εις την πρώτην όψιν ενεθάρρυνον τας ελπίδας των νοημονεστέρων οίτινες επερίμενον ν’ ακούσωσιν παρ’ αυτού διδασκαλίας ευαγγελικάς, επισυρούσας το προς τα θεία σέβας του λαού, καταπραϋντικάς των ανθρωπίνων παθών, συντελεστικάς[;] εις την ηθικοποίησιν των ανθρώπων, και δυναμένας να καταπαύσωσιν ή να περιστείλωσιν οποία δήποτε κακά. Αλλ’ αι προσδοκίαι αύται δεν εβράδυνον δυστυχώς να διαψευσθώσι μόλις ηκούσθη η πρώτη ομιλία του την οποίαν άμα πατήσας το έδαφος της πόλεως απήγγειλεν εις επήκοον του συνηθροισμένου πλήθους. Παρετηρήθη ευθύς ότι ήτο άμοιρος παιδείας εκκλησιαστικής, χυδαίος και όλως αμόρφωτος[;] εις τας ιδέας του, ούτε θέμα εις τον λόγον του εδυνήθη να θέση, ούτε σειράν τινά να διατηρήση. Το ατοπώτερον δε ήτο ότι λαλών μεν γλώσσαν αγοραίαν παρήνειρεν[;] εις την ομιλίαν του αισχρολογίας τοσαύτας, ώστε οι νοημονέστεροι των πολιτών ήθελον τον χλευάσει ευθύς, αν εξ’ ανάγκης δεν ευλαβούντο τας προλήψεις του παρισταμένου όχλου, όστις μ’ όλα τα άτοπα της ομιλίας του τον ήκουε με ενθουσιασμόν. Ο αντιπρόσωπος του εκκλησιαστικού τοποτηρητού μεθ’ ού είχεν προσυνεννοηθεί ίνα συνδιαλεχθή μετ’ αυτού και τον προτρέψη να λαλήση κατά της ζωοκλοπής, της ψευδορκίας,της παλαστογραφίας και άλλων κοινωνικών ελαττωμάτων, είχε προπαρασκευασθή να τον δεχθή εις την οικίαν του. Αλλ’ ο κ. Λυμπέριος Μανάκης[;] έσπευσε να τον λάβη εις την εδικήν του, δι’ όλης δε της νυκτός συρροή ανδρών, γυναικών και ποικίλων ζητούντων ευλογίας και τεμάχια των φορεμάτων του αγίου πατρός, ως πανταχόθεν αποκαλείται, υπήρχε παρ’ αυτώ και εις την οικίαν όπου κατέλυσε και εις την εκκλησίαν όπου μετέβη μετά το μεσονύκτιον και διήνυσε της νυκτός το υπόλοιπον. Η σημερινή πρωϊνή ομιλία του εις την οποίαν και η πόλις και τα περίχωρα των Καλαμών και πολλοί εκ των γειτονικών δήμων συνέρρευσαν, προς τους παρακολουθήσαντας αυτόν Λάκωνας, δεν εβράδυνε να χειροτερεύση τας περί του ανθρώπου πεποιθήσεις του νοήμονος κοινού, αν και τα κηρύγματά του άφηνον εντυπώσειςεις το πνεύμα του αλόγως ενθουσιούντος όχλου μη έχοντος νουν να τα εκτιμήση. Το κυριώτερον του λόγου θέμα εις το οποίον ασυναρτήτως και αδιαπαύστως επανήρχετο ήτο η νηστεία την οποίαν με τόνον πολύν και με ύφος τραχύτατον παρήγγειλε να φυλάττωσιν ως την πρώτην εντολήν [και] υπομονήν δε αν επεριορίζετο εις τούτο και εις όσα δήποτε άλλα κηρύγματα απορρέοντα εκ των θείων του ευαγγελίου παραγγελμάτων, και συνάδοντα με τους εκκλησιαστικούς μας κανόνας, αν και το τραχύ του ύφους, το ακανόνιστον της γλώσσης, το ασυνάρτητον του λόγου, η αταξία των ιδεών, εξυφαίνουσιν άνθρωπον όστις έχει τινά μονομανίαν[;] να λέγη μόνον,χωρίς να ποπιάζη ποσώς ο νους δια να ενυπάρχη εις τον λόγον σημασία, έννοια και ανάπτυξις τοιαύτη, ώστε να δύναται να προξενήση την εντύπωσιν της θείας των ιερών παραγγελμάτων αληθείας, και το ανήκον ηθικόν αποτέλεσμα. Αλλ’ ο ιεροκήρυξ ούτος παρεξετράπη και προσέβαλε δημοσίως την ηθικήν δια της σωρείας των αισχρολογιών τας οποίας παρήνειρεν εις τας ομιλίας του. Δια να λαλήση κατά της μοιχείας εχρειάσθη ν’ αναπτύξη τα διάφορα είδη και αυτών ακόμη των παρά φύσιν ασελγειών με λέξεις τας οποίας και οι χυδαιότεροι των ανθρώπων αισχύνονται να είπουν εις τας ιδιαιτέρας ομιλίας των. Εκ των ολίγων τούτων κατανοεί το υπουργείον, ότι ο Μοναχός ούτος χωρίς ίσως να το θέλει και χωρίς να το αισθάνεται, αντί να αναγορεύση[;] ό,τι ενοεί κακόν, διαγείρει εις το πνεύμα του όχλου την ιδέαν αμαρτημάτων, τα οποια ευτυχώς είναι εκ των σπανιωτάτων εις την κοινωνίαν μας.Μ’ αυτό ως εύρημα[;] ν’ αναπτύξη την θείαν εντολήν «μη ψευδομαρτυρήσης» όπερ δια την Μεσσηνίαν, εις διάφορα μέρη της οποίας επιπολάζει η ψευδορκία, ήτο αναγκαιότητα, απηγόρευσεν τον όρκον δους την παραγγελίαν του να μην ορκίζωνται, επί του ιερού ευαγγελίου εις τα δικαστήρια. Τεμάχιον της περί τούτου ομιλίας του όπως απηγγέλθη κατά λέξιν επισυνάπτεται δια να γνωρίση το υπουργείον τι είπε κατά του όρκου, και πως ομιλεί ο κληρικός ούτος. Κατόπιν ομίλησε κατά των διδασκάλων, και κατά των μαθητών της εκπαιδεύσεως, ως μη εισηγμένων εις αυτήν των εκκλησιαστικών βιβλίων του Οκτωήχου και του Ψαλτηρίου, εις δε την εσπερινήν ομιλίαν του, αφού ανεκάλεσε τα λεχθέντα κατά του όρκου εις την πρωϊνήν συναισθανθείς φαίνεται το άτοπον, παρεξετράπη εις άλλα αναμιχθείς φύρδην-μύγδην και εις πολιτικά ζητήματα, χωρίς να ενοεή τι λέγει, και ετελείωσε με αισχρολογίας πάλιν αίτινες απέσπασαν γέλωτας. Του ανθρώπου τούτου δεν είναι παράδοξον να είναι διατεταραγμένη η συνειδησις ως εκ του προς αυτόν ενθουσιασμού του όχλου, και να πιστεύη το ολιγώτερον ίσως, ότι είναι θεόπεμπτος, διότι παρετηρήθη ότι με εγωϊσμούς άφθονους ανέπτυξε την βιογραφίαν του, και εις τα χυδαία σχήματα του λόγου του εδείκνυεν ότι επροσωποποίει τοιαύτην αποστολήν. Παρατηρεί όθεν εξ’ όλων τούτων το υπουργείον, ότι η συμπεριφορά και αι ομιλίαι του κληρικού τούτου, καταβιβάζουσι την ιεράν ημών θρησκείαν από το ύψος της δια της σωρείας των αισχρολογιών, και δια της ενισχύσεως των προλήψεων του όχλου, προσκρούουσιν εις καθεστώτας νόμους, και αντιβαίνουσιν εις την δημοσίαν ηθικήν. Θεωρώ επομένως έργονανάγκης ου μόνον ν’ ανακληθή το ταχύτερον από την ιεράν Σύνοδον και να περιορισθή δια της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας ο Μοναχός ούτος, αλλά και να σταλώσιν ιεροκήρυκες εις τα μέρη όπου ομίλησεν, αν και αλλαχού είπε τα αυτά, δια να τακτοποιήσωσι δια του αληθούς κηρύγματος του θείου λόγου τας συνειδήσεις του όχλου ή τουλάχιστον να διαταχθώσιν οι ιερείς και οι προεξάρχοντες αυτών να ομιλήσουν εις τας εκκλησίας αληθείας θρησκευτικάς δυναμένας να προξενήσωσι το ανήκον ηθικόν αποτέλεσμα./ Εις το υπουργείον απόκειται να ενεργήση και διατάξη ό,τι εγκρίνη./ Ευπειθέστατος/ ο Νομάρχης Μεσσηνίας/ Χρονόπουλος [;]».
Το μέρος της ομιλίας του Παπουλάκου, που παραπάνω αναφέρεται, έχει ως εξής (αντίγραφο): «Τέσσαροι βαγγελιστάδες ο Μάρκος, ο Ιωάννης, ο Λουκάς και ο Ματθαίος έγραψαν τον Νόμον του θεού, και είπανε, ου μη ομώση το όνομα Κυρίου, ούτε επί τον ουρανόν , ούτε επί της γης, ούτε στα αστέρια ούτε στο κεφάλι σου, γιατί τον θεόν δεν τον είδες, ο ουρανός είναι ο θρόνος του θεού, η γη είναι το υποπόδιον του θεού, ούτε στο κεφάλι σου γιατί ούτε μια τρίχα ούτε μαύρη ούτε άσπρη μπορείς να κάμης και δεν το ορίζεις, και τούτον τον νόμον τον ακούμεν όταν λέγομεν εις την εκκλησιά το βαγγέλιο εκ του κατά Λουκάν εκ του κατά Μάρκου, αμμ’ τον όρκον βρε που σας λένε οι κριτές να κάμετε εκ του κατά ποίου νόμου είναι; Σας λένε οι λογοθέτες, οι κριτές να κάνετε όρκο, μα για ρωτάτε τους τον φυλάν εκείνοι πρώτα; Δεν τον φυλάν, είναι επίορκοι. Σου λένε βρε να κάμης; πές τους δεν κάνω, τι θα σου κάμουν βρε; Θα σε σκοτώσουν; Ας σε σκοτώσουν βρε, άλλο παραπάνω δεν μπορούν να σου κάμουν. «Ου φοβηθείτε από ανθρωποκτονίαν ανθρώπων» γιατί το κορμί μοναχά θα σκοτώσουν την ψυχή δεν την αγγιάνε. Τούτον το Νόμον του Χριστού τον έγραψαν τέσσεροι βαγγελιστάδες, εφτά σύνοδοι Οικουμενικοί και έντεκα τοπικοί, και έντεκα μελεουνια μάρτυρες, όπου τους έλεγαν «κάμε όρκονβρε, δεν κάνω βρε» και τους εσκότωναν και είναι ένδεκα μελεούνια μάρτυρες, που πέφτει από τριάντα χιλιάδες την ημέρα, και είναι χίλια οχτακόσια πενήντα χρόνια που είναι ο Νόμος τούτος γραμμένος. Αμμ’ ο Νόμος που σας λένε να κάμετε όρκον είναι είκοσι χρόνων μόνον, και κείνον τον Νόμον τον έκαμεν ο αφέντης ο Χριστός και τον έγραψαν οι βαγγελιστάδες, οι Σύνοδοι, οι Μάρτυρες, αμμ’ τούτον ποιός τον έκαμε βρε; Είχαμε τους Τούρκους τέσσερις εκατοστάδες και όρκον δεν κάναμε κανένας, βρε όσοι είσαστε από σαράντα χρόνων και απάνω κάματε όρκον όταν είχαμε τους Τούρκους; (Αποκρίνονται εκ του πλήθους, «Όχι») Βρε σεις δεν κάματεόρκον, όταν είχαμε τους Τούρκους είναι κανένας που να μην έκαμε όρκον στα είκοσι χρόνια; (αποκρίνονται εκ του πλήθους «Όχι») αν εσείς δεν εμείνατε κανένας που είσαστε από σαράντα χρονών κι απάνω; Αμμ’ τούτοι που είναιμικρότεροι από τα σαράντα πως να μη κάμουνε; Γιατί πού είναι ο πατριάρχης μας, που οι αρχιερείς μας, πού οι έξαρχοι, πού οι ιεροκήρυκες; Ο Βασιλιάς έχει τους υπουργούς, τους αξιωματικούς, τους χωροφύλακας, τους Δημάρχους, τους επάρχους, τους παρέδρους, αμμ’ ο βασιλιάς ο Χριστός μας, που είναι οι αξιωματικοί του, που είναι σωματοφύλακές του, οι Αρχιερείς, οι ιεροκήρυκες; Εσείς οι παππάδες πού είσαστε στον κόσμον Δήμαρχοι του θεού για τα ψυχικά, ο Δήμαρχος του βασιλιά αφήνει το Βασιλικο Διάταγμα να του το πάρηκανείς; Δεν το αφήνει. Αμμ’ εσείς με τι χαρτί διαβάζετε, πού αφήκατε το Βασιλικό Διάταγμα του θεού το Βαγγέλιο και το επήγανε στα γυφτόσπιτα και κάνουν τους ανθρώπους να βάνουν το χέρι τους απάνω και να ορκώνται;».
Τέτοια κείμενα με ομιλίες – κηρύγματα του Παπουλάκου περιλαμβάνονται – εκτός από τα έγγραφα που έχω στη διάθεσή μου – και σε μονογραφίες περί αυτού.
Σημ.: Τα παραπάνω κείμενα, υπόκεινται στους περί πνευματικής ιδιοκτησίας περιορισμούς.
Το έντυπο, μέρος του οποίου παρατίθεται στη συνέχεια, αποτελείται συνολικά από 8 σελίδες και περιέχει τα μέλη του Συλλόγου των Καλαβρυτινών, κατά το 1925. Αυτά είναι περί τα 250. Εδώ έχουν αναρτηθεί οι τρείς πρώτες και η τελευταία εξ’ αυτών των σελίδων και φαίνονται όσα μέλη έχουν καταγραφεί στην τρίτη σελίδα του εντύπου αυτού. Τις λοιπές σελίδες, λόγω «χώρου», δεν τις ανάρτησα.
Το έντυπο αυτό μου το διέθεσε ο Καλαβρυτινός φίλος κος Σωτήρης Δογάνης, τον οποίο και ευχαριστώ.
Τελευταία περιήλθε σε γνώση μου το, εκ 43 σελίδων, σχήματος 8ου, εκδοθέν κατά τον Οκτώβριο του 1967 (έκδοση τετάρτη) Υμνολόγιο με την ακολουθία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του οσίου Λεοντίου, το οποίο εκδόθηκε με επιμέλεια του εκ του Γκέρμπεσι Καλαβρύτων καταγομένου Θεοκλήτου Παπαζαφείρη (ή Γιαταγάνα) ηγουμένου της Μονής των Ταξιαρχών Αιγίου, καθώς και των συμβούλων της ίδιας μονής Μοναχού Χρυσοστόμου Θανοπούλου και ιεροδιάκονος Γερβασίου Αναγνωστοπούλου.
Παραθέτω στη συνέχεια το ανέκδοτο αυτό έγγραφο ενοικίασης κτημάτων της Μονής Ευαγγελιστρίας στο Γκέρμπεσι, από το οποίο προκύπτουν πληροφορίες, οι οποίες συμπληρωμένες μαζί και με άλλες, συνθέτουν το «πάζλ» της ιστορίας αυτής της εξαφανισθείσης Μονής, καθώς και του χωριού Γκέρμπεσι.
Το έγγραφο είναι του Ιουνίου 1836.
Το έγγραφο αναφέρει ότι η Μονή Ευαγγελιστρίας βρισκόταν «κατά το Γκέρμπεσι».
Από το έγγραφο προκύπτει ότι η Μονή Ευαγγελιστρίας είχε κτήματα, εντός της περιοχής Καλαβρύτων ευρισκόμενα.
Η Δημοπρασία ενοικίασης των κτημάτων, διενεργήθη στα Καλάβρυτα (Κύναιθα) τον Ιούνιο του 1836.
Εδώ θα μου επιτραπεί η εξής παρατήρηση: Ο εκπολιτιστικός Σύλλογος του χωριού αυτού, στο πλαίσιο του καταστατικού του και των σκοπών του, θα μπορούσε να αναζητήσει με τη βοήθεια γηραιών κατοίκων από το Γκέρμπεσι, το Κομπηγάδι ή και άλλα πλησίον χωριά, που ίσως γνωρίζουν κάτι, που ακριβώς ήταν η Μονή αυτή (μεταξύ Γκέρμπεσι και Νεζερών – είναι γνωστά τα «Κλογερικά Αλώνια» καθώς κατεβαίνουμε από το μονοπάτι προς το Κομπηγάδι) και μέσω της Αρχαιολογικής υπηρεσίας να ευρεθεί και να αξιοποιηθεί το μέρος, ώστε και το χωριό αυτό να έχει κάτι να δείξει από το θρησκευτικό του παρελθόν. Στη Μονή αυτή εμόναζαν και Γκερμπεσιώτες μοναχοί, όπως στο τελευταίο βιβλίο για το Γκέρμπεσι αναφέρω.
Καλά τα πανηγύρια, καλά τα κλαρίνα, τα βραστά κ.τ.λ. αλλά και μια τέτοια έρευνα θα προσέδιδε κύρος στους διενεργούντας αυτήν και πρόσθετη αξία στην περιοχή. Επί πλέον και οι εκπολιτιστικοί σκοποί του Συλλόγου αυτού θα εκπληρούνταν.
Το έγγραφο διενεργείας δημοπρασίας ήτις διεξήχθη στα Καλάβρυτα στις 7 Ιουνίου 1836 αναφέρει: «Κατά την υπ’ αριθ. 261 Διακύρυξιν του Επάρχου Κυναίθης ο δεύτερος εκκλησιαστικός φόρος της Μονής Ευαγγελιστρίας κατά το Γκέρμπεσι, από τα εντός της Κυναίθης κείμενα κτήματα αυτής, εκτίθεται εις Δημοπρασίαν δια το έτος 1836./ Όνομα και επώνυμο του προσφέροντος , Προσφορά: Κ. Κούκας 20/ Θεοφάνης Ανδρίκου 30/ Καθιερώθησαν εις τιν κ. Θεοφάνην Ανδρίκου δια δραχμάς τριάκοντα Αρ. 30/ την 7 Ιουνίου 1836 εν Καλαβρύτοις./ Ο χρεώστης Θεοφ. Ανδρίκου./ ο εγγυητής/…/ ο συνεγγυητής/ Παναγιώτης Γεωργακόπουλος/ [ακολουθού δύο δυσανάγνωστες ενυπόγραφες σημειώσεις]».
Στα ζοφερά βάθη ενός σωφρονιστικού καταστήματος, μια σιωπηλή ησυχία κρεμόταν βαριά στον αέρα, και γινόταν αισθητή μόνο από το κρύο ρυθμικό χτύπημα ενός ρολογιού. Το αμυδρά φωτισμένο κελί έφερε ένα βαρύ φορτίο, καθώς ο χρόνος βάδιζε αδυσώπητα προς μια αναπόφευκτη στιγμή. Τις τελευταίες ώρες μιας καταδικασμένης ψυχής, ο κόσμος έξω φαινόταν να αγνοεί την επικείμενη τραγωδία που εκτυλισσόταν μέσα σε αυτούς τους άψυχους τοίχους.
Ο καταδικασμένος, απογυμνωμένος από κάθε ελπίδα και αξιοπρέπεια, βρέθηκε να κατοικεί στην στοιχειωμένη άβυσσο των δικών του σκέψεων. Οι σκιές χόρευαν απόκοσμα στους κρύους, πέτρινους τοίχους, ρίχνοντας τρομακτικά φαντάσματα που καθρέφτιζαν το μαρτύριο του μυαλού του. Είχε ζήσει μια ζωή που σημαδεύτηκε από τύψεις, μια ζωή γεμάτη επιλογές που τον είχαν οδηγήσει σε ένα μονοπάτι από το οποίο δεν υπήρχε επιστροφή.
Στην έντονη μοναξιά του κελιού του, ο καταδικασμένος συλλογίστηκε τη φευγαλέα φύση της ύπαρξης, τα εύθραυστα νήματα που τον έδεσαν σε αυτό το θνητό πηνίο. Μνήμες, σαν κατακερματισμένα θραύσματα γυαλιού, σκορπίστηκαν στη συνείδησή του – στιγμές χαράς, αγάπης και λύπης, όλες βυθισμένες στη λάσπη των τύψεων. Λαχταρούσε μια τελευταία ευκαιρία να εξιλεωθεί, να ξαναγράψει τα κεφάλαια της ζωής του, αλλά τα σιδερένια χέρια της δικαιοσύνης παρέμεναν ασυγχώρητα αμετάπειστα.
Ο ιερέας της φυλακής, μια επίσημη φιγούρα με λόγια βουτηγμένα στη συμπόνια, είχε προσφέρει παρηγοριά στον άντρα. Μαζί, είχαν περπατήσει στον βασανιστικό λαβύρινθο της λύπης, αναζητώντας τη λύτρωση την ενδέκατη ώρα. Ωστόσο, το ρολόι που χτυπούσε παρέμεινε αδιάφορο στις εκκλήσεις τους, συνεχίζοντας χωρίς παύση.
Έξω από τα τείχη της φυλακής, ένα σκοτεινό πέπλο σκότους είχε κατέβει, σβήνοντας τη ζωντανή ταπετσαρία του κόσμου. Το φεγγάρι, κάποτε φάρος ελπίδας, τώρα έλαμπε με ένα χλωμό, ψυχρό φως που έμοιαζε να κοροϊδεύει την επικείμενη μοίρα των καταδικασμένων. Ο κόσμος, η ζωή συνέχιζαν, αγνοώντας το δράμα που εκτυλίσσεται πίσω από αυτά τα αδιαπέραστα εμπόδια.
Καθώς οι δείκτες του ρολογιού πλησίαζαν στην καθορισμένη ώρα, οι τελευταίες στιγμές της ζωής του καταδικασμένου εξελίχθηκαν με ένα φρικτό αναπόφευκτο. Οι σκέψεις του στράφηκαν προς τα μέσα, αναζητώντας παρηγοριά στις εσοχές της δικής του καρδιάς. Οι σκέψεις και οι τύψεις ήταν οι αλυσίδες που τον έδεσαν, και εκείνες τις τελευταίες ώρες, λαχταρούσε την άφεση, ένα κομμάτι ελέους, μια ευκαιρία να αντιμετωπίσει την άβυσσο με ένα ίχνος αξιοπρέπειας.
Τις τελευταίες ώρες μιας ζωής καταδικασμένης σε θάνατο, ο κόσμος φαινόταν να κρατάει την ανάσα του, αιωρούμενος ανάμεσα στις δυνάμεις της δικαιοσύνης και στο αιώνιο μυστήριο του τι βρίσκεται πέρα. Ο καταδικασμένος άνθρωπος, απόδειξη των συνεπειών των ανθρώπινων επιλογών, στάθηκε στον γκρεμό της αιωνιότητας, αναζητώντας νόημα στις τελευταίες στιγμές της ύπαρξής του, ελπίζοντας ότι κάπως, στην ασυγχώρητη αγκαλιά της νύχτας, θα έβρισκε τη λύτρωση.
Σημειώσεις για το παραπάνω κείμενο:
1. Το κείμενο δεν το έχω γράψει εγώ. Έχει γραφεί από «πλατφόρμα» τεχνητής[1] νοημοσύνης.
2. Εγώ «διόρθωσα» 2-3 συντακτικά λάθη, τα οποία συνέβησαν διότι το κείμενο αρχικά γράφτηκε στην Αγγλική γλώσσα και στη συνέχεια μεταφράσθηκε αυτόματα στην Ελληνική. Δεν γράφτηκε στην Ελληνική διότι δεν έχει «ακόμα» γίνει επεξεργασία της σημασίας των Ελληνικών γραμμάτων και λέξεων.
3. Το ερώτημα που τέθηκε στην «πλατφόρμα» αυτή είναι: Γράψε μου ένα κείμενο για τις τελευταίες ώρες ενός καταδικασμένου σε θάνατο.
4. Υπάρχει η δυνατότητα επιλογών, π. χ. πόσο να είναι αυτό το κείμενο, αν θα είναι «σκληρό», «πιο σκληρό» κ.λ.
5 Αν ζητηθεί να γραφεί, με το ίδιο ερώτημα, ένα νέο κείμενο, το κείμενο αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο.
6. Τα κείμενα αυτά δεν είναι αντιγραφή από κάποιο ή κάποια βιβλία, ή αντιγραφή γενικά από κάπου.
Ερώτημα: Πάει, πέθανε η λογοτεχνία; Πέθανε το μυθιστόρημα; Πέθανε ο λογοτέχνης;
——————————————————————————-
[1] Οι έννοιες των λέξεων τεχνητή και τεχνική δείχνουν να είναι συγγενείς αλλά είναι διαφορετικές έννοιες.
Τεχνητή: η δια της τέχνη γινομένη, σε αντίθεση με την εκ φύσεως υπάρχουσα.
Τεχνική: η με τέχνη και δεξιοτητα επεξεργασμένη και επί πραγμάτων: η φτιαγμένη με τεχνική εργασία, το προϊόν τέχνης, όχι η αυτοφυής.
Θα δημοσιεύεται κάθε σχόλιο αναγνώστη που το περιεχόμενό του είναι σε κόσμιο ύφος, δεν αντίκειται στη νομοθεσία και δεν προβάλλει προσωπικές πολιτικές και ρατσιστικές απόψεις.
Γκέρμπεσι ( Προφήτης Ηλίας ) Αχαΐας 