Μπουζίκης ή Μποζίκης ή Βοζίκης.

Σημείωση: στη συνέχεια παραθέτω κάποια στοιχεία για τους Μπουζίκηδες. Δεν είναι σχετικά με το Γκέρμπεσι, αλλά αποτελούν μέρος της προσπάθειας να καταγράψω εδώ ότι διακρίνω ότι αναζητείται από τους αναγνώστες του site και υποθέτω ότι θα τους βοηθούσε.

Μπουζίκης ή Μποζίκης ή Βοζίκης: Επώνυμο αρβανίτικης προέλευσης, από τη μεγάλη φάρα των Μπουζίκηδων, που ήσαν από τις πρώτες που ήρθαν στην Πελοπόννησο και είχαν αρχηγό τον Μέξα Μπουζίκη. Πολλοί της οικογενείας Μπουζίκη κατά τον 15ο, 16ο και 17ο αιώνα ανακυρήχθηκαν ιππότες της Δημοκρατίας της Βενετίας. Πολλά χρόνια αργότερα το 1757, κοντά στο 1789 ο Δόγης Fran.Loredan έγραψε την οικογένεια Μποζίκη από τον Μοριά στο χρυσό βιβλίο των τιτλούχων του κράτους αναγνωρίζοντας την μεγάλη προσφορά της στους πολέμους της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας. Αναφέρεται οικογένεια Μπουζίκη το 1524 στη Ζάκυνθο (Ζώης, Λεξικό, σ. 458).

Μπουζίκηδες αναφέρονται και στην Αθήνα, όπου μετέβησαν μετά το 1573 και Μπουζίκης ή Βουζίκης αναφέρεται επώνυμο δύο αδελφών, Αθηναίων προκρίτων. Από αυτούς, ο Μιχαήλ Μπουζίκης έδρασε στην Επανάσταση του 1821.

Μποζίκη (και Βοζίκη), οικογένεια από την Αθήνα στην Πάτρα κατά την τελευταία Ενετοκρατία (Τριανταφύλλου, Λεξικό, 1333). Εκεί  ο Τριανταφύλλου αναφέρει τους: Μποζίκη Στάθη το 1698, Σταμάτη έμπορο το 1699 και 1706, έτερο Σταμάτη φορτωτή το 1774, Φραγκίσκο και Τζώρτζη το 1761, Σταμάτη στις 1.8.1790, Βοζίκη Σ. το 1853,  Σταμάτη υποθηκοφύλακα Πατρών το 1845, Σταμάτη και Γεωργάκη που υπογράφουν σαν μάρτυρες το το 1682, Ρόδη από Πάτρα 1723-1730 στη Φλαγγίνειο Σχολή Ενετίας… Στα Δικαιορακτικά έγγραφα… του Αγαμ. Τσελίκα αναφέρονται οι εξής με το επώνυμο Μπουζίκης στην Αχαΐα: Μποζίκης Λεονάρδος: Αναφέρεται σαν μάρτυρας σε έγγραφο οικειοποίησης και πώλησης της μονής Ομπλού Πατρών, το οποίο συντάχθηκε στην Πάτρα με ημερομηνία 20 Μαΐου 1729. Επίσης σε άλλο έγγραφο πώλησης αγρού στη μονή Αγίων Πάντων στο Βελιμάχι, το οποίο συντάχθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1735. Σε άλλο έγγραφο που συντάχθηκε στις 28 Απριλίου 1742 στη Χαλανδρίτσα Πατρών, αναφέρεται ότι ο ιερομόναχος της μονής Ομπλού Γερμανός ορίζει βεκίλη τον σιόρ Λεονάρδο Μποζίκη ίνα υπάγη εις τω μεχ(κε)κεμέ να δίνη χοντζέτι του άνωθεν αγοραστή. Σε αυτό το έγγραφο υπογράφει σαν μάρτυρας ο Μποζίκης Φραντζέσκος . Επίσης υπογράφει, ο Λεονάρδος, έγγραφο με ημερομηνία 23 Μαΐου 1747, σαν μάρτυρας σε αφιέρωση αγρού στην Ευαγγελίστρια Βελιμαχίου (Τσελίκας, Τα Δικαιοπρακτικά έγγραφα…, σελ. 4, 13, 21, 26). Ο Μέρτζιος, Ν. Ελληνομνήμων, 127 αναφέρει πιστοποιητικό από 6.5.1740 του Πανάγου, εφημερίου Αγ. Δημητρίου Πατρών ότι την 20.1.1724 εβάπτισε τον Ευθύμιον του κόντε Λεον. Μποζίκη και της Μαρίας∙ ανάδοχος η Αναστασούλα του κόντε Ανδρ. Καασή, «ίνα εισαχθή εις το Φλαγγίνειον» (Ενετίας Ελλην. Σχολείον) (Τριανταφύλλου, 1333). Μποζίκης Φραντζέσκος: βλ. Μποζίκης Λεονάρδος (Τσελίκας, Τα Δικαιοπρακτικά έγγραφα…, σελ. 21). Μποζίκης Τζώρτζης: Αναφέρεται σαν μάρτυρας σε έγγραφο πώλησης αγρού, το οποίο συντάχθηκε στην Πάτρα με ημερομηνία 8 Μαΐου 1747 (Τσελίκας, Τα Δικαιοπρακτικά έγγραφα…, σελ. 25). Μποζίκης Σταμάτης: αναφέρεται ως μάρτυρας αλλά και συντάκτης του εγγράφου πώλησης χέρσου αγρού της μονής Ομπλού που συντάχθηκε στην Πάτρα στις 25Αυγούστου 1784 (Τσελίκας, Τα Δικαιοπρακτικά έγγραφα…, σελ. 102).

 Από την οικογένεια Μπουζίκη του Ναυπλίου, αναφέρω τους παρακάτω:

Μπουζίκης Μέξας: Το 1480 όταν ο Κορκόδειλος Κλαδάς στην Κορώνη, αντέδρασε στις προσπάθειες της Βενετικής γερουσίας να καταργήσει στρατιώτες στην Πελοπόννησο και επίσης να κολακεύση με τιμές κάποιους επικεφαλείς στρατιωτών, παρά το ότι είχε ο ίδιος πάρει το παράσημο του Αγίου Μάρκου, χρυσοκέντητη στολή και είχε ονομαστεί αρχηγός από τους Βενετούς, και επαναστάτησε, δύο επίσης Αρβανίτες οπλαρχηγοί στη Ναυπλία, ο Θεόδωρος Μπούας και ο Μέξας Μπουζίκης[1], ξεσηκώθηκαν. Βλέποντας το παράδειγμα του Κλαδά και το κυνηγητό των Βενετών εναντίον του και κατά της οικογενείας του, πήραν 60 δικούς του καβαλλαρέους και έφυγαν κρυφά από το Ναύπλιο. Εκτύπησαν και εσκόρπισαν την τουρκική φρουρά στο Άργος, πήγαν στη Λακωνία και ξεσήκωσαν επανάσταση τους Αρβανίτες της Μπαρδουνίας. Ο βάϊλος του Ναυπλίου Μάρκος Πιτσαμάνος στις εκθέσεις του που στέλνει στη Βενετία κάνει ξεχωριστό λόγο για τη φάρα των Μπουζίκηδων, που ήσαν από τις πρώτες που ήρθαν στην Πελοπόννησο και για τον αρχηγό της Μέξα Μπουζίκη αναφέρει ότι, αφού πολέμησε με τον Κλαδά στη Μάνη τον Απρίλιο του 1481 και είχε κινήσει την έχθρα των Βενετών για την ανταρσία του εκείνη, στη συνέχεια συμφιλιώθηκε μαζί τους και πήρε μέρος σε όλες τις μάχες της πόλης κατά των Τούρκων. Έπεσε το 1500 πολεμώντας εναντίον τους. Η γερουσία της Βενετίας τιμώντας τον και αναγνωρίζοντας την προσφορά του έδωσε ισόβια σύνταξη στην οικογένειά του 10 χρυσά δουκάτα το μήνα. Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον 6^ο τ. σελ. 126, 159, 188, 202 και στον 7^ο τ. σελ. 60 (Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού, σελ. 147, 150). Το Νοέμβριο του 1481, ο Σινάμπεης, ένας από τους πρώτους σουμπασήδες της Πελοποννήσου, επιτέθηκε επικεφαλής 150 ιππέων, κατά των ανταρτών Αρβανιτών οι οποίοι εφόνευσαν 95 Τούρκους και Συνέλαβαν τον Σινάν μαζί με 12 άλλους αιχμάλωτο και στη συνέχεια τους κατακρεούργησαν. Αυτουργός αυτού του φονικού εωρήθηκε ο Μέξας Μπουζίκης, τον οποίον ο φλαμπουριάρης ευχαρίστησε και από πάνω γιατί ο Σινάν ήταν, όπως ο Τούρκος φλαμπουριάρης είπε, κακός χριστιανός και άνθρωπος και χειρότερος Τούρκος (Σάθας, Έλληνες στρατιώται…., σελ. 139).

Μπουζίκης Ρεπούσης: Αδελφός των Βρετού και Δομένικου. Αρχηγός Αρβανιτών Καβαλλαρέων για τον οποίο όπως και τον Παύλο Μπούα τον Πέτρο Γκέρμπεση και τον Αλέξη Γκαμπριέρα η Βενετική γερουσία στις 30 Απριλίου του 1541 ζητάει από συσταθείσα για το σκοπό αυτό επιτροπή, να του δοθεί η δυνατότητα να εγκατασταθεί στην Κύπρο ή Κρήτη ή Ζάκυνθο ή Κεφαλληνία ή Κέρκυρα και αλλού. Κατά την περίοδο εκείνη εμφανίζεται πρώτη φορά το επώνυμο Μπουζίκης στην Κέρκυρα (Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού, σελ. 151, 160). Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον 7^ο τ. σελ. 56, 59, 75, 109. στον 8^ο τ. σελ. 335, 337, 407. στον 9^ο τ. σ. 42.

Μπουζίκης Γεώργιος: Διακόσιοι στρατιώτες με αρχηγούς τους Αρβανίτες οπλαρχηγούς Γ. Μπουζίκη, Γκίνη, Μπλέση, Μαρή, Κλημέντη και Τσόγκα Καράτολα στάλθηκαν από την Πελοπόννησο για να υπερασπίσουν το Φριούλι (στη Β. Ιταλία-Βενετία) που το πολιορκούσαν οι Τούρκοι. Κατά τον συμμαχικό πόλεμο που άρχισε το 1509 στην Άνω Ιταλία, μεταξύ άλλων στρατιωτών διέπρεψε και η αρχοντική φάρα των Μπουζίκηδων. Συγκεκριμένα για τον Γεώργιο Μπουζίκη που αυμάστηκε για την ανδρεία του και τη σωματική του δύναμη, ο πρωτόπαπας του Ναυπλίου και μετέπειτα εφημέριος της Ελληνικής εκκλησίας στη Βενετία, Νικ. Μαλαξός, στη βιογραφία του Αγίου Θεοδοσίου του Νέου, γράφει: «Ένας ευγενής από τ’ Ανάπλι Γεώργιος το όνομα από το σπίτι των Πουζικίων, ανδρείος πολλά και επιδέξιος εις τους πολέμους και δια τούτο φοβερός μεν εις τους εχθρούς, αγαπημένος δε πολλά από την αριστοκρατίαν της Βενετίας δια τας πολλάς του ανδραγαίας, τιμηθείς με το αξίωμα του στρατηγού εις καιρόν όπου είχαν πόλεμον οι Βενετσιάνοι με τους λοιπούς βασιλείς της δύσεως, έλαβε μεγάλην φήμην και δόξαν, δια τας θαυμαστάς και μεγάλας νίκας όπου έκαμεν». (Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού, σελ. 145, 183). O Γεώργιος Μπουζίκης (Ciorgio Busichi), πατέρας και παππούς των Κυριάκου και Δημητρίου ανακυρήχθηκε ιππότης από τον Δόγη Αυγουστίνο Μπαρμπαρίγο (Ag. Barbarigo) σε μιά λαμπρή τελετή στο Palazzo Ducale, τον Φεβρουάριο του 1496. Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον 6^ο τ. σελ. 64, 161, 191. στον 7^ο τ. σελ. 57, 72, 76, 92, 111, 128. στον 8^ο τ. σελ. 308, 407, 449 και στον 9^ο τ. σελ. 69.

Μπουζίκης Δημήτριος: έλαβε μέρος στους πολέμους των Βενετών στη Άνω Ιταλία φερμένος από την Πελοπόννησο (Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού, σελ. 172). Ο Δημήτριος Μπουζίκης (Dimitri Busichi), το 1540 μετά την παράδοση του Ναυπλίου από τους Βενετούς στους Τούρκους έφυγε κυνηγημένος και με τους ανθρώπους του εγκαταστάθηκε στους Καλλονιούς της Μάνης. Ο πατέρας του Δημητρίου ήταν ο Κυριάκος (Dominico) και ο αδελφός του πατέρα του ήταν ο Βρετός (Vreto).

Από αυτή τη γενιά των Μπουζίκηδων προέρχεται και η Πανώρια Βοζίκη, κόρη του Κυριάκου, που διακρίθηκε στη μάχη του Διρού (23.6.1826). Ο Σπυρ. Τρικούπης, (Ιστορία της Ελληνικής επαναστάσεως, τ. Δ΄ σελ. 27 –Γιοβάνης, Αθήνα 1968) αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ανδρες εφάνησαν και αυταί αι δρεπανοφόροι Μανιάτιδες, και άξιον μνήμης το εξής ανδραγάθημα μιάς αυτών. Θερίζων ο γέρων Βοζίκης τον επί της παραλίας αγρόν του συνελήφθη αίφνης υπό δύο Αιγυπτίων. Καταγινομένων δε εις δέσμευσιν του, επέπεσεν η συνθερίζουσα θυγάτηρ του, Πανώρια έκοψε διά του δρεπάνου της τον λάρυγγα του ενός και βοηθουμένη υπό του πατρός της εφόνευσε τον άλλον…».

Μπουζίκης Πέτρος: Ο Πέτρος Μπουζίκης ήτανε γόνος της εκλεκτής αναπλιώτικης οικογενείας των Μπουζικαίων με ακραιφνή αλβανική καταγωγή από τους αρχαιότερους Αλβανούς εποίκους της Αργολίδας. Η αναπλιώτικη αυτή οικογένεια έδωσε πολλούς διαπρεπείς στρατιώτες. Ο Πέτρος Μπουζίκης απεστάλη ως capo di stradioti (μετά το 1482) εις την Πάδουαν με 540 επίλεκτους, όπου διεκρίθη (Λαμπρυνιδης, Οι Αλβανοι…σελ.19). Στις 19 Μαΐου του 1482 με εντολή της γερουσίας, η οποία ζητούσε να στρατολογηθούν 200-220 στρατιώτες μισθοφόροι από την Αργολίδα για να πολεμήσουν στη Βενετία, ο Πέτρος Μοτσενίγος προσπαθεί και μετά τρεις ώρες «παρλαμέντο» και πολλές υποσχέσεις, πείθει δέκα από τους αρχηγούς που εκπροσωπούσαν 200 παλικάρια να πάνε να πολεμήσουν στη Βενετία. «Ένας όμως από αυτούς, ο Πέτρος Μπουζίκης μετανοεί και αρνείται πάλι να φύγει για τη Βενετία, αλλά με νέα επίμονη προσπάθειά του ο Μίνιος κατορθώνει για δεύτερη φορά να τον πείσει…». Τον Ιούνιο του 1482 όταν έφθασαν στην Ιταλία έγιναν δεκτοί με μεγάλες τιμές. Έλαβε μέρος στους πολέμους των Βενετών στη Άνω Ιταλία φερμένος από την Πελοπόννησο. Στο τέλος του 1494 ξαναπήγε στην Ιταλία για να πολεμήσει κατά του Καρόλου του Η΄ και κατά του δούκα του Μιλάνου Σφόρτσα, επικεφαλής 520 καβαλλαρέων. Οι στρατιώτες του Πέτρου Μπουζίκη, που βρίσκονται πρώτη φορά σε πόλεμο με ξένους στρατιώτες πολέμησαν γενναία και όπως γράφει ο προνοητής των στρατιωτών Κονταρίνης: «για να ιδούν αν οι εχθροί έχουν καρδιά να μετρηθούν», όταν έφτασαν στο Βεζέβενε  «η εμπροσθοφυλακή τους προχώρησε ένα μίλι, συνάντησε 40 σιδεροφορτωμένους ιππότες, 100 οπλοφόρους και τρεις τοξότες, αφού ώρμησε εναντίον τους, έπιασε 26 αιχμαλώτους και εσκότωσε 9 πολεμιστάς και 12 άλογα. Σε λίγο, 50 στρατιώτες βγαίνουν και προχωρούν κατ’ ευθείαν στο γαλλικό  στρατόπεδο για να ιδούν, όπως έλεγαν, «τι είδους άνθρωποι ήσαν αυτοί οι Γάλλοι». Δύο αδέλφια του Πέτρου Μπουζίκη φθάνουν σχεδόν ως τα χαρακώματα του εχθρού. Ωρμούν τότε εναντίον τους 17 Γάλλοι ιππότες. Εκείνοι προσποιούνται ότι φεύγουν και απότομα γυρίζουν πίσω , σκοτώνουν δύο από τους αντιπάλους και πιάνουν άλλους δύο. Την άλλη ημέρα στήνουν καρτέρι, Σκοτώνουν εννέα και πιάνουν άλλους τριάντα. Στην επιχείρηση αυτή ένας από τους γιους του Πέτρου Μπουζίκη, κυνηγώντας τους Γάλλους δεν μπορεί να συγκρατήσει το άλογό του και πέφτει μέσα στο εχθρικό στρατόπεδο, όπου τον πιάνουν αιχμάλωτο. Από το Βεζέβενε έρχονται στο Καζουόλ όπου αφανίζουν και πάλι τους Γάλλους…». Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον 6^ο τ. σελ. 188, 191, 200. τ. 7^ος σελ. 12, 13, 23, 32, 57, 58, 76. (Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού, σελ. 149, 162, 169, 172. Σάθας, Έλληνες Στρατιώται…, σ. 140).

Μπουζίκης Βρετός: Αδελφός του Δομένικου και Ρεπούση και Προγόνη (βλ. λ.). Στα τέλη του 1502 τους έστειλε η γερουσία σε ενίσχυση του βαΐλου του Ναυπλίου Πιτσαμάνου που επολιορκείτο από τον Βαγιαζίτ (Σάθας, 151). Ο Hammer, V. σελ. 284-286, όπου περιγράφει τα της πολιορκίας του Ναυπλίου αναφέρει τα εξής για τον Βρετό Μποζίκη: «και εσκοτώθη ο θαυμαστός άνθρωπος και ανδρειωμένος κύρ Βρετός Μποζίκης, ότι τον εκτύπησαν εις την πλάτην με το τουφέκι∙ και λέγουν ότι από τας πολλάς νίκας οπού έκανεν εφθόνησέ τον ο γοβερναδόρος Αυγουστής Κλουζός φράγκος, και έβαλλεν άνθρωπον, και εσκότωσέ τον τη μεγάλη [Πέμπτην][2], και έγινε μέγας θρήνος εις το Ναύπλιον, και οι Τούρκοι εχάρηκαν και έδωκαν λαμπάρδαις…» (Σάθας, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, σελ. 121). Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 7^ο σελ. 144, 145, 147, 159, 161. στον 8^ο τ. 305, 310, 311.

Μπουζίκης Δομίνικος (Κυριάκος): Πατέρας του Δημητρίου και αδελφός των Βρετού, Ρεπούση, Προγόνη (βλ. λ.). Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 6^ο σελ. 224.

Μπουζίκης Δούμας: Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 6^ο σελ. 188, 191, 200. στον 7^ο τ. σελ. 60.

Μπουζίκης Λούκας: Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 7^ο σελ. 103.

Μπουζίκης Νικόλας: Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 7^ο σελ. 53, 57.

Μπουζίκης Προγόνης: αδελφός, ο νεώτερος των Βρετού, Ρεπούση, Δομένικου.  Μαζί με τους Βρετό και Ρεπούση, στις 5 Απριλίου του 1538 βγήκαν με 200 διαλεχτά παλληκάρια από τα τείχη του Ναυπλίου για να πάρουν νερό από την πηγή του Προφήτη Ηλία γιατί οι Τούρκοι είχαν κόψει την ύδρευση της πόλης. Δέχθηκαν επίθεση από από τον Κασήμ πασά και μεγάλη δύναμη ιππικού και αναγκάστηκαν να ξαναγυρίσουν στα τείχη. Ο Βρετός Μπουζίκης και ο Προγόνης μάχονται για να καλύψουν την υποχώρηση των παλληκαριών τους και πέφτουν και οι δύο νεκροί. Σε λίγες ημέρες και ο άλλος αδελφός ο Δομένικος, φονεύθηκε δεχθείς σφαίρα στοκεφάλι, υπερασπιζόμενος την ανατολική πόρτα της στεριάς (Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεώτερου ελληνισμού, σελ. 152). Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 7^ο σελ. 57, 76.

Μπουζίκης Ρένεσης: Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 7^ο σελ. 146.

Μπουζίκης Σύλας: Στα «Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας του Σάθα, αναφέρεται στον τ. 6^ο σελ. 63.

Βουζίκης Βίκτωρ: αναφέρεται ότι στις 14.9.1537, ήταν ο Ενετός διοικητής του Ναυπλίου και απέκρουε τις επιθέσεις του Κασίμ που προσπαθούσε να εκπορθήσει το Ενετικό φρούριο του Ναυπλίου (Σάθας, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, σελ. 119).

Από σχετική έρευνα που έκανα σε εκλογικούς καταλόγους των ετών: 1867, 1871 στα χωριά: Παναρίτη, Δενδρά, Μάνεσι, Πουλακίδα, Μπάρδι, Δούσια, Ανύφι, Χέλι, Διδίμπεη, Γκέρμπεσι του Άργους, δε βρήκα το επώνυμο Μπουζίκης ή κάτι παρεμφερές. Μόνο στο Μπέρμπακα απαντάται το επώνυμο Μπυζιακιώτης και το επώνυμο Μποζικιώτης. Το ίδιο συμβαίνει και για τα Ναύπλιο, Μερτζέ, Άργος, Ήρια κ.λ.

Μένει, με την ευκαιρία, να αναζητηθεί το επώνυμο στους καταλόγους της Μάνης.

---

[1] Ο Σάθας (Έλληνες στρατιώται εν τη δύσει, σελ. 1380 αναφέρει ότι μαζί με τον Θεόδωρο Μπούα, ξεσηκώθηκε και ο Δούμας Μποζίκης, και όχι ο Μέξας Μποζίκης.

[2] Ο Μονεμβασίας Δωρόθεος (1631) συνεχίζει: «…και έδωκαν λουμπάρδας και τότε έδραμαν εις το φουσάτο των Ρωμαίων και έκοψαν πολλούς και ήλθαν έως την πόρτα του κάστρου… Τότε εβγήκεν ο γενναιότατος Κύρ. Δομένιγος ο Μποζίκης απάνω τους κι άλλους έκοψε κι άλλους εκρέμνισε και ελευθέρωσε πολλούς Χριστιανούς από τα χέρια των Τούρκων. Μετά ένα χρόνον βγήκε πάλιν ο Κύρ. Δομένιγος με το φουσάτο κι ένας Τούρκος με τουφέκι κρυμμένος, τον εκτύπησε εις το κεφάλι και απέθανεν και ήφεραν τον μέσα και έγινε μέγας θρήνος εις όλους. Οι Βενέτικοι πλέον ωσάν δεν εδυναντο να πολεμούν, έστειλαν αποκρισάριον, και έδωκαν τα δύο θαυμαστά κάστρα, το Ναύπλιον και τηνΜονεμβασίαν και 3 χιλιάδας χρυσά και έκαμαν αγάπη. Εις τους 1540 Νοεμβρίω 21 έδωκε το Ναύπλιον Αλέξανδρος ο Κονταρής του Κασιμπασιά και Νοεμβρίω 24 την Μονεμβασίαν και επήραν ταίς καμπάναις κα τα άρματα…».